Laatste dag Sepilok. We hebben nog 1 item af te werken nl de Sun Bears of honingberen.
Dit zijn de kleinste beren ter wereld, bedreigde diersoort en vinden in Sepilok Rehabilitation Centre een opvangplaats. Meestal zijn het beren gered uit de handen van of dorpelingen die ze houden als huisdier of van slechterikken die ze gebruiken om hun tanden, galblaas waaraan ze bijzondere krachten toeschrijven.
Een mooi opgezet park, verschillende tientallen hectare groot. Een klein deel staat open voor het publiek, de rest is voorbehouden voor de beren.
Het eerste en voorlopig enige platform kijkt uit over een deel van het park waar de jongsten verblijven. Een ander platform is recent beschadigd door grote bomen, neergevallen tijdens een storm.
Een jonge plaatselijke gids komt bij ons, vertelt met hart en ziel over de beren. Ondertussen zien we 3 jeugdigen met elkaar spelen, afkoeling zoeken voor alweer de verzengende hitte.
De beren zijn perfect te onderscheiden van andere soorten doordat ze een soort kraag hebben. Het maakt hen op een bepaalde manier ook wel schattig.
Terwijl we hen bekijken, worden we door de gids attent gemaakt op de iets ouderen die in een ander deel van het park in een boom klimmen. De beren zijn dan ook volleerde klimmers, ze kunnen tot 40m hoog in een boom klauteren.
Goede tip van de gids : door een telescoop kan je met je smartphone ook héél mooie ingezoomde foto's maken.
Anderhalf uur later wacht ik nog op de laatste te maken foto : de lange tong van de beer, tot 25 cm lang. Alvorens alle dames de eerste vlucht richting Borneo boeken, weet dat ze die enkel gebruiken om voedsel te zoeken vb termieten, mieren, honing of om af te koelen zoals honden doen. Net als we willen vertrekken gebeurt het onverwachte : 25 cm rolt zich uit de mond. Klik, we kunnen vertrekken.
We worden opgehaald aan de lodge door een chauffeur om 12u30. Wij zijn er om 11u45, de chauffeur is er ook al. Of we al willen vertrekken? Natuurlijk, we zijn klaar, gepakt en gezakt.
Het is een kleine 2u rijden naar Bilit. Daar hebben we een kamer in The Last Frontier Resort.
Asfalt wegen maar niet in de allerbeste staat. Veel verraderlijke putten. Ook de chauffeurs zijn typisch aziatisch. Voorbijsteken als het eigenlijk niet kan. Gelukkig is onze Thomas een goede veilige rijder, we voelen ons op ons gemak.
Iets vroeger dan voorzien komen we aan in Bilit. Dit stadje ligt aan de Kinabatangan rivier.
Ons verblijf ook maar dan ook niet. Titi heeft iets speciaals geboekt , zegt ze....een verblijf op 100m hoogte en 538 trappen scheiden ons van de weg en het resort.
Gert, een landgenoot en al 10j eigenaar verwoordt het mooi : er is maar 1 trap, maar die heeft dan wel 600+ treden als je tot aan het restaurant stapt.
Een deel van de bagage wordt achtergelaten in een locker aan het begin van de trap, het hoogst noodzakelijke nemen we mee naar boven.
Al bij al valt het nog wel mee, die klim. Zelfs voor jonge gasten als wij.
Bovenaan worden we opgewacht door Gert, een Hoogstratenaar.
Een lunch wacht op ons, alsook het ganse verhaal van hoe hij hier terechtgekomen is. Voor ons een weten, voor jullie iets om te ontdekken wanneer jezelf hierheen komt. Want dat loont zeker de moeite. Vooreerst is er de omgeving. Alles ligt midden in de jungle maar wordt gerund met volledig respect voor de natuur.
Het ligt zoals gezegd 100m hoog wat een prachtig zicht levert over de jungle en in de verte de rivier. Titi noemt het resort de verborgen parel van Borneo.
De kamers in harmonie met de omgeving, alles in hout. Vriendelijke ontvangst en veel uitleg maken het plaatje compleet. We hebben een beetje vrije tijd, kunnen een beetje chillen. 15u30 vertrekken met een Nederlands en een Brits koppel op riviertocht. Op zoek naar wildlife langs de oevers van de rivier.
We zijn nog maar vertrokken of we hebben onze eerste prooi. 2 oerang oetangs die in het wild leven, klauteren in bomen. Diegene die we een beetje kunnen observeren, is een groot alfamannetje met van die grote borden als wangen. Toch impressionanter als je ze live in het wild kan zien.
Hetzelfde geldt voor de neusapen en silverleaf lemuur apen die we gisteren in een reservaat zagen. Daar hangt een ander verhaal aan vast, we houden de sfeer er in, dat is voor een andere keer.
Onze bootsman slaat plots de "remmen" dicht, vaart een beetje terug. Er is een krokodil gespot. We zien ze inderdaad nog juist boven water naar ons kijken, verdwijnt vliegensvlug onder water, komt een beetje verder terug bovenpiepen en verdwijnt dan voorgoed voor ons. Jammer, zo'n handtasje misstaat niet op de foto.
Stroomafwaarts varen we verder. We zien terug Hornbill vogels, zelfs de grote gekleurde neushoorn versie trakteert ons alweer op zijn aanwezigheid.
Via crocodile alley varen we naar een natuurlijk meer. In deze alley zou het spotten van crocs beter moeten gaan wegens de smalle vaarweg en de dichte begroeiing. De enige crocs die we echter zien, zijn deze aan Titi 's voeten.
Volgende keer beter. Die komt er hopelijk morgen, dan gaan we terug op pad met de boot.
De avond valt al als we nog op de boot zitten. Tezamen met de avond valt ook de vochtigheid op ons. Alles wordt heel klam, armen en benen voelen heel vochtig aan. Desalniettemin heeft Titi het voor de eerste keer op onze reis frisjes, zelfs in die mate dat een vestje welkom is.
Aanleggen, uitstappen, koplicht aan want het is al flink donker geworden.
En dan doemen die treden weer voor ons op. In het donker zien we maar de helft, jammer genoeg zijn ze er wel allemaal. Honger kweken zullen we maar denken. Een flinke workout op het einde van de dag kan er altijd nog wel bij.
Tijd genoeg om te verfrissen, ons op te dirken voor het avondmaal. Dat is natuurlijk relatief, iets comfortabels zoals T-shirt en joggingbroek die we bijhebben voldoet ook.
Tezamen met de 2 andere koppels genieten we van wat de keuken voor ons heeft bereid. Gert's keukenstaff heeft hun uiterste best gedaan om hun toerisren te verwennen. Voor mij zelfs glutenvrij!
Superlekker gegeten, met als kers op de taart letterlijk taart. De Britse jongen is jarig, we mogen meegenieten van de taart die ze voor zijn verjaardag maakten.
Een klein stukje voor ons 2 volstaat, we zaten al vol van ons hoofdgerecht.
Het Britse koppel moet er vroeg uit morgen, wij keuvelen nog wat na met Gert en het Nederlandse koppel.
Gekko's, vleermuizen, reuzemotten, vliegende kevers zijn onze toeschouwers.
Alweer een mooie dag.

Geschreven door Waarzijnwenu