Zonnige morgen, om 7u30 staat de thermometer al op 27°.
Buiten op de patio ontbijten, ervan profiteren zolang we kunnen. Volgende week zal het heel wat minder zijn.
Rond 9u zijn we al onderweg. Ideaal. We hebben terug een rijdag.
In principe niet zo'n lange, een goeie 220km waarvan ongeveer enkel de laatste 40km slechte baan zou zijn.
Wat redelijk klopt. We starten met perfecte asfalt, we kunnen redelijk goed opschieten. Niet teveel verkeer, 80km/u is een mooi gemiddelde.
We zouden dus op een deftig uur moeten aankomen in Drake Bay. Een "stadje" in het zuid-westen van Costa Rica.
Dat is waar het Nationale Park Corcovado ligt. Een ongerepte jungle met dieren die je op andere plaatsen niet ziet.
We rijden langs een paar idyllische stranden: blauw water, palmbomen.
Langsheen deze kust vind je een aantal exclusieve resorts lees prijzige hotels. Voor de rijkere Amerikanen vooral. Mooi om te zien maar geen spek voor onze bek.
Corcovado ligt héél afgelegen, het is ook niet zo evident om er te geraken.
Velen gaan vanuit Sierpe met de boot.
Je kan ook met de auto maar tot voor kort moest je veel geluk hebben om er via de weg te geraken.
Je moest namelijk een stuk of 5 rivieren door. Als het een beetje teveel geregend had, kon het zijn dat je kwam vast te zitten of dat je de rivier gewoon niet kon doorrijden.
Gelukkig hebben ze ingezien dat voor velen problematisch kon aflopen en hebben ze over die 5 rivieren een brug gebouwd.
Maar het blijft wel een redelijk geïsoleerde plek.
Je moet bijvoorbeeld de auto voltanken in Chacarita. Een klein stadje op 70km van Drake. Daar ligt het laatste tankstation, daarna niks meer.
We volgen de gelezen raadgevingen, gooien de auto vol.
Een paar dagen geleden hadden we een dikke vijs in onze voorband, is er een rubberen stop ingestoken bij een tankstation.
We laten nu de pompbediende de spanning van de band controleren, om zeker te zijn.
De spanning is nog Ok maar aan de binnenkant van de band is er een soort blaas. Dat was al op het moment van de herstelling maar volgens de pompbediende toen kon dat geen kwaad.
De blaas is er zeker niet op verminderd. De pompbediende nu waarschuwt ons dat dit zeer gevaarlijk is voor een klapband. Wat ik toen ook al dacht maar mijn vrees werd toen als niet nodig aanzien.
De band is dus niet meer zo veilig, temeer omdat we op een slechte weg gaan rijden.
Maar we hebben geluk, naast het tankstation is er een garage, daar kunnen ze de band bekijken en vernieuwen.
We moeten wel eerst contact opnemen met de verhuurmaatschappij. Hoe we dat moeten doen.
We hebben een all-in verzekering, bandenschade zit er ook in.
Met een beetje moeite krijgen we via WhatsApp contact met hen.
Ze stellen voor om de reserveband te monteren en daar mee verder te rijden.
Da's voor ons geen goede optie want als we dan een probleem hebben dan hebben we geen reserve meer.
Ze kunnen ook een band laten leveren aan het hotel waar we verblijven maar daar moeten we extra voor betalen, ook al hebben we die all-in verzekering. Wat dus al aangekaart was bij ophalen van de auto. Een over en weer gepalaver, toevallig of niet, met dezelfde persoon die ons de auto gaf. Die ene niet sympathieke Costa Ricaan.
We besluiten om het heft zelf in handen te nemen, eens te luisteren bij die garage wat ze kunnen doen.
Weer pech, ze is net gesloten voor middagpauze, we moeten een halfuur wachten. Er zit niks anders op.
Wanneer de garagist Alberto aankomt tonen we hem de band en wat hij voor oplossing heeft.
Hij stelt voor om dat reservewiel inderdaad te gebruiken en die gehavende voorband te houden als reserve.
Pech nummer zoveel: wanneer we het reservewiel uit de koffer nemen blijkt dat eigenlijk tot op draad versleten te zijn. T'is te zeggen, het profiel op de zijkant is volledig weg.
Bij droog weer is dat geen probleem, er is nog wel genoeg rubber maar eens het regent is er een gevaar voor slippen. De band kan niet genoeg grip meer geven.
Wat Alberto voorstelt als beste oplossing is om het achterwiel naar voor te monteren en de beschadigde band te vulkaniseren. Een soort rubberlaag aan de binnenkant aan te brengen ter versteviging en om het gat te dichten. We vertrouwen op zijn kunde en gaan akkoord.
Echter, er is nog iemand voor ons die komt om banden te wisselen. Een landbouwer met zijn veewagen. Alberto heeft een halfuur werk en dan is het onze beurt. Terug wachten dus.
Dat halfuur is al snel anderhalf uur want de wissel gaat niet zo vlot.
De landbouwer is een vriendelijke man, hij slaat een praatje met ons. Ondertussen werkt Alberto zich in het zweet met die bandenwissel. Ook hij is een super behulpzame man die alleen maar het beste wil doen voor ons.
Ik help een beetje met het herplaatsen van de wielen, elke minuut die we winnen is er één.
Uiteindelijk is het onze beurt. Zoals afgesproken. Achterwiel naar voor, de beschadigde band krijgt een soor rustine aan de binnenkant. Volgens Alberto is de band terug zo goed als nieuw.
We kunnen alleszins veel veiliger de weg op.
We laten een factuur maken, de kosten kunnen we verhalen bij de verhuurmaatschappij.
We bedanken Alberto voor zijn technische bijstand en kunnen na 2u verlet onze rit hervatten.
De GPS zegt dat we rond 17u gaan aankomen, een goede 2u30 later dan eerst voorzien.
Op zich niet erg, we hadden geen echte plannen meer voor deze namiddag.
Wel vervelend want de route die ons te wachten staat is één van de slechtste wegen van Costa Rica en we willen ten alle tijden vermijden dat we die in het donker moeten doen.
De laatste 40km is dus een héél slechte weg en dat hebben we geweten. Een gemiddelde snelheid van 20km, in het beste geval.
Grote stenen, diepe putten, modder, grote sleuven in het wegdek. Dit is eigenlijk een weg om met een tank op te rijden.
Onze auto heeft wel 4x4 maar die banden en de grondspeling zijn er eigenlijk niet op voorzien, ook al hadden we duidelijk vermeld bij het huren dat we offroad gingen rijden.
We maken er het beste van, met een slakkegang de beste plaatsjes op de weg zoeken.
We zien vrachtwagens diezelfde weg berijden. Als zij het kunnen, dan moet dat voor ons ook wel lukken.
Een paar toeristen kruisen ons, een politiewagen, een motorfiets waar opa 4 kleinkinderen mee vervoert. Gewillig poseert hij voor ons, een chocoladekoekje voor alle 5 wordt met dank aangenomen.
Het wordt stilaan al ietsje meer duister maar we zien de baai al voor ons, we zullen er wel op tijd geraken.
Een paar laatste steile klimmetjes, die verdomde diepe putten en spleten.
We komen heelhuids én met intacte banden aan in Drake Bay. Een scheet groot, een paar straten nagenoeg alleen voor de toeristen. Het ene hotel, guesthouse, hostel naast het andere. Restaurants, winkeltjes. Maar geen massatoerisme. De moeilijke weg hier naartoe zal er ook wel voor iets tussen zitten.
We zoeken én vinden ons hotel; La Margarita. Titi is in haar nopjes. Een hotel vernoemt naar een van haar favoriete cocktails, de avond kan al niet meer stuk.
Geen super chique hotels hier, de meeste zijn goede middelmaat.
Aan de receptie zit een jong meisje, blijkt een Madrileense te zijn die hier vrijwillergerswerk doet. Een paar weken hier, dan ergens anders. Zo kan ze heel goedkoop reizen.
Een beetje zoeken hoe en wat, een beetje een warhoofd maar met de beste bedoelingen.
We krijgen onze kamer, eigenlijk een 4 persoonskamer voor ons 2.
Zoals gezegd geen grandeur maar zeker meer dan goed. We hebben alles wat we nodig hebben: goede bedden, een propere badkamer, een goede ligging van het hotel. Al is dat relatief. Alles ligt hier binnen een straal van een paar honderd meter. Iedereen heeft dus een goede ligging.
Zwemmen zal voor morgen zijn. Een moeilijke middag verdient een biertje en een goede maaltijd.
Titi is de krak in het zoeken van leuke plaatsjes, idem hier.
Kalaluna Bistro zou één van de beste plaatsen zijn. De chef is een Italiaan, zijn madam een volbloed Costa Ricaanse.
Een menukaart, een aantal suggesties van de dag. Ik verse vis, Titi een risotto. Alweer een heerlijke maaltijd. In een leuke setting, aan de zee.
Het is wel al donker maar het ruisen van de golven geeft toch een gelukzalig gevoel. Een kaarsje op de tafel, goede service vervolledigen het plaatje.
Volgens de patrones hebben we ook geluk. De vorige dagen zat het hier stampvol, geen tafeltje meer vrij.
Vandaag is enkel de helft ingenomen, goed voor ons.
Een avondwandeling als digestief. Al zal de vertering van ergens anders moeten komen, na 10min zijn we al terug op de kamer.
Drake Bay is dus letterlijk maar een scheet groot.

Geschreven door Waarzijnwenu