6u ontbijt. Er wacht ons een lange dag. Eerst gaan we naar "The Golden Rock. Het is een rots, hoog een berg. De legende gaat dat een kluizenaar een haarlok van boeddha hemzelf kreeg. Hij reisde rond totdat hij de rots zag en vond dat die leek op het hoofd van boeddha. De kluizenaar plaatste het haar er op. 2500 jaar terug werd dáár op de Kyaiktiyo pagode gebouwd en sindsdien is het bedevaartsoord. Het is zelfs één van de wereldwonderen. Het is een flinke trip tot boven, je stijgt tot 1102 meter hoog. Alles voor de bedevaartgangers en de toeristen, er rijden vrachtwagens tot boven. Het vertrekpunt ligt vlak bij het hotel. Een hectische plaats. Ondanks het vroege uur, heerst er al een drukte van jewelste. De ene vrachtwagen na de andere komt aangereden. In de laadbak zijn banken geplaatst. Via een trap moet je instappen. Een medewerker wil persé dat de laadbak volgepropt zit, ttz 54 man er in. Tja, hoe meer mensen, hoe meer geld. Als hij ons toeroept om nog meer op te schuiven, worden we instant doof en blind. Waarschijnlijk met 2 plaatsen minder vertrekken we. Het bord dat mededeelt dat in de prijs van de rit ook een levensverzekering zit, doet de wenkbrauwen fronsen. De vrachtwagen scheurt de berg op, een beetje onverantwoord met al die mensen die hij meeneemt. Onderweg stoppen we een aantal keer. Er worden donaties gevraagd voor de bouw van tempels, pagodes... Er worden houten geweren, zwaarden verkocht. Een trend dat we in het ganse dorp zien. We staan 2x stil om dalende camions vrije baan te geven. Eens boven wanen we ons een beetje in Lourdes. Een grote mensenzee overspoelt de top van de berg. Toeristen betalen ingang, Birmezen mogen gratis. Een simpel kaartje met de datum van vandaag erop. Aan de ingang, zoals overal, schoenen en kousen uit. Niet echt hygiënisch aangezien ze niet anders doen dan hun bruine goedje uitspuwen. Een grote gouden rots met daarop een pagode, balancerend op een andere, is dé plaats waar we moeten zijn. Als je in de legende gelooft, zal het best wel een speciale plaats zijn. Voor ons, agnosten, lijkt het vooral gewoon een rots waar veel geld rondgaat. Maar is dat niet in alle godsdiensten. Er wordt bladgoud verkocht dat, enkel toegang voor mannen !, op de rots gekleefd wordt. Er worden kaarsen verkocht, nepgeld om te verbranden, bidkralen, bloemenkransen, noem het op. En heel veel gefrituurd eten. Of het is zoet, of het is gefrituurd. De Birmees eet niet de meest uitgebalanceerde voeding. Rond de rots liggen mensen op matjes te bidden. Er is veel devotie. Dat handig uitgebuit wordt. Het lijkt bijna een pretpark, al die kraampjes, souvenirwinkels, restaurant. En dat allemaal hoog op de berg. Met de vrachtwagens die (massaal) op en af rijden, de mensenmassa, de vervuiling is de natuur ten dode opgeschreven. Na een uur hebben we het er wel gezien, met de vrachtwagen terug naar beneden. We hebben nog een tweetal uur voor de bus vertrekt, ruim tijd voor koffie op het terras van het hotel. We kunnen ook nog douchen. Aangezien het inkomticket enkel de datum vermeld, denken we dat het een win-win situatie is als we het konden doorverkopen voor de helft van de prijs. We gaan naar het vertrekpunt van de vrachtwagens. Een Duits koppel zit al klaar. We leggen hen ons plan voor. Zij betalen ons de helft. We hebben beide 2 tickets voor de prijs van 1. Wij moeten onze bus halen. De bus van Kinpun naar Yangon. Een gewone reisbus, vrij comfortabel. Onderweg stoppen we 2x voor een stupa. De grootste is van een heel andere soort dan diegene die wij tot nu toe zagen. Vierkantig, hoekig. Het ziet er eerder Zuid-Amerikaans uit. De andere is nog in opbouw. Hier veel vuil, kraampjes errond. Het landschap is heel variërend. Landbouw, vooral graan gewassen. Die zijn geoogst, het sein om de velden in brand te steken. Voor vruchtbaarheid. Al zijn de meningen hieromtrent zeer verdeeld. Wat verder rijden we langs de rivier. Hier veel paalwoningen en visvangst. Krakkemikkige brugjes zijn de enige toegangsweg. Ondanks heel veel tekenen van armoede, zie je toch relatief moderne machines op sommige velden. Tractoren, dorsmachines. Om 16u stoppen we terug. Voor avondmaal. Toch wel wat vroeg voor ons. En binnen een uurtje zijn we er, we zoeken dan wel iets. Er is dan meer dan tijd genoeg. In de voorstad van Yangon stappen de eerste mensen af. Wij gaan tot het eindstation, het busstation. Het laatste deel is in een gans ander Yangon dan dat we tot nu toe zagen. Heel modern, sjieke hotels, een golfresort, dure kledingzaken. Wat verder terug de eetstalletjes, de krotten. Myanmar is een een land van heel grote contrasten. Het is ondertussen al rond 19u. Ruim 2u later dan voorzien. We zijn nog de enige op de bus. Ergens afgelegen stopt de bus, dit is het eindstation. Wat verwonderlijk, we zouden tot in het busstation rijden. Daar moesten we gewoon overstappen op een andere. Eerst zeggen ze dat de volgende bus ons hier komt ophalen, dan moeten we met een taxi naar het busstation, dan weer met een taxi naar het kantoor van de busmaatschappij. We zijn op onze hoede. We maken ons groot, ja soms lukt dat bij mij, verheffen onze stem. We halen onze reservatie boven, dat we betaald hebben tot het eindstation. Als we met een taxi verder moeten zal iemand van hun dat moeten betalen. We houden voet bij stuk in de discussie. Ze zijn hier blijkbaar nog niet gewend dat iemand hen weerwerk geeft want verschieten toch wel van onze reactie en verontschuldigen zich. Dat zij de taxi zullen betalen. Ze praten wat onder elkaar. Uiteindelijk moeten we terug op de bus en brengen ze ons, met de bus, tot aan het hoofdkantoor. Hier is vertrekpunt van de volgende. We hebben zo'n flauw vermoeden dat ze met ons alleen niet door het avondverkeer wilden rijden en iets wilden uitproberen, voor hun gemak. Niet goed bezig. In het kantoor mogen we onze bagage achterlaten, het vertrekuur is een uur later. We hebben ruim tijd om iets te eten. Dat doen we in een voor Myanmar mooi restaurant met heel lekker eten. Om 20u30 zijn we terug aan het kantoor, de bus is al klaar voor vertrek, voor 2/3 gevuld. Titi kan een plaatsje achteraan verzilveren. Ik heb ook meer ruimte op onze toegewezen plaatsen. Na 15' wordt het al duidelijk dat het een lange nacht zal worden. Het is er ijskoud en hij wiebelt flink. 1 plasstop en terug verder. Ik heb gelukkig mijn jas uit mijn rugzak genomen. Ik heb een Tshirt, Tshirt met lange mouwen, een fleece trui, mijn vest, een pet en mijn kap aan. De temperatuur zetten ze zo laag voor de chauffeur. Iedereen op de bus lijkt te verstijven van de kou. Volgende probleem is het wiebelen. De wegen zijn zo oneffen, er moeten hier dringend wat betere wegenwerkers komen. Wat later zet de chauffeur muziek op, begint hij met zijn collega luid te babbelen. Gedurende de ganse rit blijft een wit licht branden. Het concept van de nachtbus hebben ze blijkbaar nog niet goed begrepen. De bus lijkt op bepaalde momenten bijna te stoppen, voert grote manoeuvres uit, terug verder, over wat waarschijnlijk een gebrekkige brug is. Alles in de pikdonker. Om 03u50 stopt hij, komt de chauffeur ons halen. Wij hebben onze bestemming bereikt. Chaung Tha, een kuststadje. We worden gedropt, bijna letterlijk, bij Shwe Ya Minn guesthouse. In de donker, aan de kant van een stoffige weg. De conciërge haalt één van de medewerkers. We krijgen een kamer waar we nog wat kunnen slapen. Alles lijkt hier zo irreëel, door het slaapgebrek en de duisternis. Een iet wat uitgeleefd kamertje is onze stek. We crashen direct op de bedden. Het was een zeer lange lastige dag én nacht.

Geschreven door Waarzijnwenu