Terug ontbijtbuffet, zelfs de toast wordt voor ons klaargemaakt.
Uitchecken, koffers in de auto en wij nog voor een paar uur de stad in.
Gisterenavond gingen we naar het nieuwe gedeelte, nu verkennen we het oude gedeelte en het Indische stadsdeel.
Stappen is terug een kleine opgave, het is rond de 33°C. Broeierige zon op onze hoofden.
Een straat links en rechts, een voetgangersbrug over. Het zicht lijkt een heel klein beetje op een brug over de watersportbaan in Gent.
We zijn in Little India. Het ene winkeltje naast het andere, magazijnen, bedrijvigheid. Alles gebeurt op straat, leven en werken.
Naast het dagelijks leven is er niet zo veel te zien, we lopen door naar het oud gedeelte.
Dat trekt er al beter op. Het eerste is The Birch Memorial Clock Tower, genoemd naar de eerste Britse inwoner aldaar. Een mooi plein en witte gebouwen errond. Links ervan het postgebouw en een bank.
Aan de overkant van een grote laan staat het stationsgebouw. Het zou een mini versie moeten zijn van de Taj Mahal. Een beetje overdreven maar wel mooi. Alle gebouwen zijn in het wit, alles redelijk goed onderhouden.
Het leuke gedeelte situeert zich over een vierkante kilometer. Kleine straatjes, leuke winkeltjes, restaurantjes.
Concubine lane is het bekendste steegje van Ipoh, leuk versierd met kleine zaakjes. Gewoon wat doorlopen is de boodschap. Plan B is een koffiehuis gebouwd in wat lijkt een oude fabriek. We kunnen al een koffietje verdragen, doen we ook. Ik een gewone zwarte koffie, Titi een cappuccino maar zonder suiker. Ik ben ook al slimmer geworden. Gisterenavond vroeg ik een black coffee, die kreeg ik ook maar met tonnen suiker erin. Titi vroeg één met de melk ernaast, een grote tas met gecondenseerde melk was wat ze kreeg.
Nu blijft het duren alvorens we de koffie krijgen. We zien de ober komen maar zonder iets. Hij heeft een vraag voor Titi. Of de cappuccino ook zonder melk moet? Is melk niet een onderdeel van een cappuccino? Maar als we dan uiteindelijk onze drank krijgen, was het wachten wel de moeite waard. Een hele mooi gemaakte cappuccino. Alle punten. De omgeving is er ook eentje waar we ons in kunnen schikken. Moderne hoge zetels in een aantrekkelijk decor.
We kunnen niet eeuwig blijven zitten. Er zijn wat plaatsen die we willen zien, Vooral de sfeer opsnuiven. Soms is dat echter niet aangewezen, Azië en een stank gaat dikwijls hand in hand.
Een paar karakterkoppen nestelen zich op onze digitale kaart via de cameralens.
We keren stilaan terug naar het hotel, waar onze auto geparkeerd staat.
Instappen en wegwezen. Onze touch and go kaart nog opladen, de kaart waarmee we de péage op de autosnelweg betalen. Terug een Indiër aan de kassa, terug eentje die amper te verstaan is. Alles wat ik vraag herhaalt hij 2x, beeldt hij uit met zijn handen. Zo komen we er ook uit.
De autostrade op. De eerste kilometers zijn nog een deel van Cameron Highlands, maar dan het mooie gedeelte. Hoge rotsformaties, heel mooie natuur.
Veel oog voor dat moois heb je echter niet als je rijdt, je ogen moet je op de weg houden. Of liever gezegd, op de andere weggebruikers. Want zoals Frits het als zei, Maleisiërs zijn gewoon zeer slechte chauffeurs. Ze anticiperen niet, halen links en/of rechts in, richtingaanwijzers gebruiken ze niet, rijden te snel, veel te dicht achter je. Één voordeel, hun claxon weten ze niet staan. Maar als je een beetje hun rijstijl naaapt, komt het wel goed, je moet gewoon meegaan met de flow.
Vlot verkeer, we zijn vrij snel aan de voorstad van Kuala Lumpur. Het verkeer wordt drukker maar geen Brusselse toestanden. De GPS en Google maps zijn een ideale combinatie om ons door de drukte van de stad te leiden. We hebben een appartement /hotelkamer in een flatgebouw, Fraser Place. We vinden het eigenlijk vrij gemakkelijk en wat nog beter is, een kantoor van de autoverhuur ligt op 500m hiervan. Voor een klein extraatje kunnen we de auto daar inleveren ipv aan de luchthaven, anderhalf uur rijden. De keuze stelt zich niet, we doen het gewoon.
Aan het onthaal van het hotel worden we doorgestuurd naar de 2de verdieping, waar de receptie is.
We krijgen een kamer op de 4de verdieping, dat is een beetje te laag voor ons. We willen een view over de stad. We krijgen één op de 19de etage, veel beter, zo hebben we een mooier zicht op de stad. We verkennen de rest van het hotel. Op het 18° is een zwembad met gym. Misschien voor later.
Één probleempje : de airco in de slaapkamer werkt niet, bij 33°C zou dat toch wel leuk zijn. Onderhoud gaat iemand langs sturen. Na een halfuurtje nog niemand gezien, nog maar eens bellen. Nu zijn ze er wel vlug, waarschijnlijk vergeten. 2 jongens met een ladder en gereedschap kijken alles na, misschien een filter die verstopt is. Volgens één van hen is de airco waarschijnlijk kapot, hij gaat de receptie een andere kamer laten regelen.
We mogen, na wat aandringen, naar het 20ste. Dezelfde kamer waar alles nu wel werkt. Voor 20€ heb je een kamer met living, keukentje, badkamer. Bij ons is zo'n kamer onder de 100€-150€ niet te vinden.
We hebben genoeg tijd verloren, de stad in. Een grootstad, ons ding. Veel te zien , te beleven, continu leven in de brouwerij. Maar eerst de knorrende magen het zwijgen opleggen.10' stappen brengt ons bij een echt Japans restaurant. Een mooie setting, goed eten , we zijn stil. Alles bestellen via de IPad, doorsturen naar de keuken, het volgende. Hoe efficiënt kan je werken. Wat we krijgen komt vrij goed in de buurt van wat we aten in Japan. Herinneringen komen boven, we zullen nog eens moeten terugkeren.
Heel lekker gegeten. En veel betaalbaarder dan bij ons.
Donker zal de stad nooit worden, overal proberen ze sfeerverlichting te maken. Soms lukt dat, soms is het zeer schreeuwerig, kitscherig.
Wat wel in het decor van de stad past, zijn de Petronas Towers. Met hun 451,90m de hoogste Twin torens ter wereld. Wereldberoemd, de 2 torens verbonden met elkaar dmv een loopbrug. Het is al donker, ze schitteren letterlijk en figuurlijk tegen de zwarte achtergrond van de lucht. Een horde verkopers proberen je een breedbeeldlens voor je GSM aan te smeren. Thanks but no thanks.
Wij nemen onze obligate foto's, zetten onze tocht verder.
Kuala Lumpur is een grote stad maar toch , vinden we, straalt het een zekere rust uit. Er is wel verkeer maar niet de drukte die je verwacht. Geen getoeter, sirenegeluid. ...zoals in vb New York. Er is ook nog vrij veel groen wat helpt bij die uitstraling.
Wat dan wel gelijklopend is, zijn de megagrote winkelcentra. We lopen er één in, chique winkels van merken waar ik nog nooit over hoorde. Ik ben misschien niet de beste referentie maar toch. Er komt geen einde aan. 7-8 verdiepingen, ze lijken wel oneindig. En dit is nog maar 1 van de zovele.
Ik kan een goede deal doen voor een waterdichte zak, een fractie van wat je bij ons zou betalen.
Een gezapig regentje begeleidt ons terug naar het hotel. Het blijft warm dus de regen is niet zo'n stoorzender.

Geschreven door Waarzijnwenu