Ik zwem een aantal meter onder water, rustig, op mijn gemak.
Plots krijg ik geen lucht meer, om de een of andere reden.
Niemand in de buurt, spartelen, mijn duikmasker afdoen, proberen naar boven te zwemmen.
Dan schiet ik wakker, ik lig nog gewoon in bed, het is ongeveer 7u.
Een nachtmerrie over de duiken die we deden, of over wat nog gaat komen.
We doen verder met onze duikcursus, vandaag gaan we verschillende technieken bijleren.
We hebben onze theorie doorgenomen, straks al een eerste test.
Eerst ontbijten, terug een uitgebreid buffet, we moeten er kloek op staan.
We zijn mooi op tijd in het duikcentrum, Faroek wacht ons op.
We moeten eerst een DVD bekijken over de theorie die we doornamen, we zijn toch een groot uur bezig.
Daarna een eerste test : we scoren 9/10, niet slecht.
De les gaat verder. We bekijken de apparatuur in detail. Hoe het volledige duikmateriaal in elkaar te steken, hoe alles te checken.
Faroek weet al direct wie de theorie nerd is, ra ra ra.
Hij doet uit de doeken welke de volgende technieken zijn die we gaan aanleren, onder water.
Vooral zaken die we nodig zouden hebben in noodsituaties. Dat klinkt al niet goed.
We maken ons klaar en vertrekken naar het koraalrif voor het hotel, maximaal 5m diep.
We beginnen te duiken, eerst een snelle herhaling van wat we gisteren leerden. Water in de bril, water eruit doen. Mondstuk bewust verliezen, hernemen op verschillende manieren.
Tijd voor iets nieuws.
Duikbril volledig afdoen, opnieuw opzetten. Voor Titi iets moeilijker, iets spannender om te doen wegens haar lenzen en bijgevolg alles met de ogen dicht.
Titi en ik vormen duikbuddy's, we moeten elkaar helpen. Bij het onvoldoende krijgen van lucht bijvoorbeeld. Ik reik mijn noodmondstuk aan, we ademen dezelfde lucht uit 1 duikfles. Elk op zijn toer.
Faroek heeft nog een leuke oefening in petto. Hij draait onze duikfles dicht zodat we kunnen ervaren wat het is om zonder lucht te vallen. In het begin gaat het nog, dan wordt het moeilijker om te ademen, dan krijg je helemaal geen lucht meer. Kalm blijven is de boodschap, teken doen dat je zonder zuurstof valt, Faroek draait de fles terug open. Oef, weer lucht. Waarom een fles dichtdraaien als je perfecte lucht krijgt onder water, lucht die je nodig hebt. Tja, je weet nooit, in geval van nood weet je dan wat te doen.
Nog een aantal dingen worden aangeleerd, voor alles is een oplossing. Soms een beetje spooky maar het geeft je meer en meer vertrouwen.
We leren ook hoe beter te drijven onder water, met behulp van je vest die je aanhebt, waarin je lucht kan blazen. Zowel via de aangekoppelde slangen als met je mond.
Horizontaal drijven , verticaal balanceren.
Tijd om te ontspannen, we zwemmen een beetje rond maar krijgen minder te zien dan de vorige dag. De zichtbaarheid is minder, er is meer stroming en vermenging van water met zand.. Minder zicht dus minder vissen om te spotten.
We zien wel een Devils Scorpion Fish, eentje die bezig is zichzelf in te graven. Opletten geblazen, het is een giftige vis. Één steek van zijn tentakels en dat wordt een boottripje richting het vaste land, richting het ziekenhuis voor een spuit met antidood.
We doen nog een paar herhalingen op de terugweg naar het strand.
Tijd om af te sluiten. Sinds de aankomst in het centrum, het beginnen duiken en nu zijn al 5u voorbij. Aan dit tempo komt de Soldatenhoek héél snel dichtbij.
Tijd voor mijn 2de bijnaam. Na een nerd ben ik ook nog een Panic Diver omdat ik mijn duikbril op mijn hoofd zet in plaats van rond mijn nek. Kind moet nen naam hebben zeker.
In het centrum zijn de 3 Zweedse meisjes ook terug van de partij. 2 ervan hebben hun cursus succesvol beëindigd en zijn klaar. De 3de, Jenny, had van in het begin teveel schrik en wou niet verder doen. Mailadressen uitwisselen want Jenny heeft foto's genomen van ons op de boot.
Tijd voor de lunch dan maar. Tzal een snelle hap worden, binnen een uurtje worden we al terug in het centrum verwacht. We gaan terug mee in open zee voor een diepere duik. Tezamen met een 4tal andere duikers, ondermeer met Frits. Frits is een Nederlander die al 14 jaar in Maleisië woont, tezamen met zijn Belgische echtgenote. Blijven hangen na hun pensionering en hij een fervente duiker.
Een kwartiertje varen, anker uitgooien, uitrusting aandoen en achterwaarts over boord.
Onze duik kan beginnen. De anderen doen aan afval opruiming. Ongelooflijk wat er hier allemaal op de bodem ligt. Heel veel plastic, rommel. Frits haalt zelfs een inktpatroon boven.
Zowel Titi als ik dragen ons steentje bij, we zijn al zo gevorderd dat we een beetje helpen.
Faroek neemt ons mee, dieper tot 12,5m. We zien 2 pijlstaartroggen, grote en kleine vissen, allerhande koralen. Alweer is een gevaarlijke vriend aanwezig. Ditmaal is het een Lion Fish, een soort stekelvarken achtige vis. Alweer een giftige. Blijf maar mooi liggen, we zijn al weg.
Een grote kwal drijft rond, we zien nog enkele speciallekes.
Regelmatig kijken of we nog genoeg lucht hebben, het wordt stilaan tijd om terug te keren. Volgens een geijkte methode, in stappen. Te snel terug naar de oppervlakte gaan kan ernstige gevolgen hebben. Te wijten aan de drukverschillen die optreden op de verschillende dieptes.
Terug aan de boot de uitrusting uitdoen in het water, handig is ook anders.
Ondertussen komen de anderen ook terug, netten vol afval. En dat is nog maar een peulenschil van wat er te vinden is op de bodem.
Een ontspannend boottochtje terug, de tijd is alweer niet aan onze zijde, veel te snel voorbij.
In het centrum leren we hoe alles ontkoppeld wordt, alles moet ook afgespoeld worden in leidingwater. Zout is dé vijand nummer 1 van de uitrusting.
In een lokaal alles mooi gerangschikt ophangen om uit te drogen.
Voor de instructeurs gaan de groentjes iets te traag vooruit, een paar grappige steken onder water. We lijken al een hechte vriendengroep te zijn. F..ck off zeg ik goed bedoeld. Om beleefd te blijven zeg ik er dan maar een "please" bij. Ze kunnen er mee lachen. T'is maar best ook.
Ondertussen zijn de Zweedse meisjes terug aangekomen in het centrum, helemaal opgetutterd. Wilma, Jenny en Maria blijven voor een feestje vanavond. Bij de jonge instructeurs vliegt het testosteron in het rond. De oudjes, Faroek en wij, zien nog wel. Eerst eten, het draait al naar de klok van 19u. En we hebben weeral studietijd voor de boeg. Morgen nog een dagje duiken, nog een dagje theorieles. We gaan, terwijl we goed bezig zijn, toch maar voor het hoogst haalbare brevet.
Op weg naar het restaurant zien we dat al verschillende kamers leeg zijn, dat ze al aan de eindschoonmaak bezig zijn. Het seizoen loopt op zijn eind. Nog een grote week en alles wordt afgesloten voor 3 maanden. De moesson brengt teveel slecht weer, teveel water. Stukken van het restaurant zouden zelfs onder water staan.
We zitten aan de zee, terug vis op het menu. Heel lekker klaargemaakt, met verse groenten. Gelukkig zitten we veel onder water en kunnen we niet eten, of we rolden naar huis.
Geluk is niet toepasbaar op alle koppels hier, valt ons op. Jonge mensen zien er echt ongelukkig uit, praten niet met elkaar, zitten elk te tokkelen op hun smartphone. Op zo'n idyllisch eiland mensen zó te zien, je vraagt je af.
We vragen ons af hoeveel van hen binnen 10j nog een koppel zijn.
De lucht kleurt alweer pikzwart, wat later is er onze vertrouwde stortregen. Dat zou een voorbode moeten zijn voor mooi weer morgen.
Net als wij vertrekken richting kamer, zien we Jenny en één van de instructeurs uit de bar komen met een plastic zak gevuld met blikjes bier. Richting duikcentrum.
Die duiken de eerste uren nog hun bed niet in, alhoewel..........

Geschreven door Waarzijnwenu