Ik word wakker om 5u, zoek mijn koplamp en begin een hoofdstuk van de duiktheorie door te nemen.
Titi schiet wakker, "wat is er?" vraagt ze geschrokken. Niets, zeg ik, ik kon gewoon niet meer slapen.
Anderhalf uur later staan we al onder douche, nog eens een half uurtje later aan het ontbijtbuffet.
We zijn de eerste, we moeten vroeg weg, de eerste duik die we doen is al om 8u30, dwz om 8u in het centrum.
Het gebruikelijke eten, we krijgen vers gebakken wafeltjes.
Faroek wacht ons op, we maken ons materiaal in orde, we controleren elkaar, hij controleert nog eens. Veiligheid boven alles.
Tezamen met nog een aantal duikers zijn we weg. Een aantal worden gedropt in zee, wij varen naar een andere plaats, Shark Point. Vanwaar die naam , vragen we ons af. Inderdaad, het is een plaats waar we kans hebben om haaien te zien.
Ben, een Fransman, is ook bij ons. Hij haalde vorige week zijn duikbrevet in Thailand. Maar nog belangrijker, hij heeft een onderwatercamera. Hij belooft foto's te nemen van ons. Super.
Dit is een gewone duik, om het onderwaterleven te zien. We worden op onze wenken bediend. Een variatie aan vissen zwemt met ons, onder en boven ons. Ogen tekort.
Maar gelukkig hebben we toch een oog over om een schildpad te zien. Ze graast op de bodem alsof ze een koe is. In slow motion, af en toe een blik naar ons , ze vervolgt haar weg.
We duiken rond een rots, voelen dat de stroming met ons probeert te spelen. Volgens Faroek is het maar een lichte stroming, het kan veel en veel erger.
Aan dit tempo worden we snel oud. 50 minuten duiken zijn weeral eens in een wip voorbij.
Naar het oppervlak, de boot in en terugkeren. Al een beetje onze routine de voorbije dagen.
In het centrum moeten we nog wat theorie doornemen, vragen beantwoorden over 2 hoofdstukken. Theorie die belangrijk is bij het duiken.
We mogen een beetje bekomen, ons lichaam tijd geven om terug aan het aardse oppervlakte te wennen.
Maar niet voor lang. We leren nieuwe technieken aan die we in noodsituaties onder water kunnen gebruiken.
Uitleg gekregen van Faroek, tijd om alle apparatuur terug aan te doen en de zee in om ze in praktijk om te zetten.
We moeten ons mondstuk half uit de mond laten komen en een defect eraan simuleren alsof er megavlug lucht ontsnapt. Je moet dan eigenlijk als het ware lucht uit het water binnenzuigen. Een verontrustende gedachte maar het werkt perfect.
Het volgende is onze volledige uitrusting losmaken, uitdoen en daarna terug aandoen. Ik sukkel een beetje omdat mijn kompas hapert aan de vest. Kalm blijven, verder zoeken, je hebt adem dus er kan niets gebeuren.
Als laatste moeten we zwemmen op kompas. We kregen de uitleg, een beetje bijsturen maar ook dat lukt wonderwel.
We mogen uit het water, we gaan terug. Onze duikfles moet vernieuwd worden, we zetten alles klaar voor onze laatste duik deze namiddag. Met aansluitend eindexamen.
Eerst lunchen, een beetje relaxen op het strand terwijl we het laatste hoofdstuk van het duikers handboek doornemen.
15u, tijd om ons klaar te maken. We controleren onze apparatuur, moeten daarna elkaars apparatuur checken.
De laatste duik, de duik van de waarheid, onze diepste duik tot 18 meter.
We varen uit, terug naar Shark Point. Onze eerste oefening is naar boven komen, zo snel mogelijk maar binnen bepaalde grenzen en volgens een bepaalde techniek. Alsof we geen lucht meer zouden hebben.
Eens die klaar dalen we af tot een maximale diepte van 18,2 meter. Het dalen kan vervelend zijn wegens de drukverschillen die optreden. Ik ben er blijkbaar zeer gevoelig aan, ik kan niet zo snel dalen, ik krijg té veel oorpijn. Af en toe stoppen, met dichtgeknepen neus druk opbouwen in de mondholte. Plots een plopje in mijn oren, de pijn is weg, we kunnen verder.
Zoals steeds een allegaartje van vissen, koralen, zo veel te zien, het blijft ons verwonderen.
We zwemmen soms hoger, soms dieper om onze zweeftechniek te oefenen. Richting westen, ik kan meevolgen op het kompas. Plots wijst Faroek naar rechts, ietsje boven ons. Een haai! Een zwartvin haai. De speedy van de aanwezige vissen. Hij zoeft door het water maar ontsnapt niet aan de camera. Joepie, weeral eentje om af te vinken. We zijn nog niet bekomen of een nieuwe attractie biedt zich aan. Een murene, een soort slangachtige. Ons geluk blijft duren, we zien hem volledig wat meestal niet het geval is. Knip, op de foto.
Regelmatig checken of je genoeg lucht overhoudt hoort bij de aangeleerde techniek. We zijn terug 50 minuten bezig, we naderen ons minimum niveau. Hoe dieper je duikt, hoe sneller je beschikbare lucht daalt.
Stilletjes stijgen, op 5 meter doen we gedurende 3 minuten een stop voor de aanpassing, dan kunnen we naar het oppervlak.
Ik ben de laatste om de boot in te gaan. Ik stap op het laddertje, krijg enkele verontrustende blikken van de anderen. Mijn wang hangt vol bloed. Ik heb blijkbaar een bloedneus gekregen door de drukverschillen. Een omgekeerde blok noemen ze dat, er was teveel druk achter mijn trommelvlies door ergens een verstopping of vernauwing. Niks ernstig, alleen eng om te zien.
De zon is al weg, een koude wind waait op de boot. Faroek duddert bijna uit de boot van de kou. Nadeel van een dunne Aziaat te zijn.
De gekende routine : uitrusting demonteren, afspoelen, ophangen.
We trekken droge kledij aan want nu komt het allerbelangrijkste : ons examen. 50 vragen beantwoorden over de hele cursus, je moet 75% halen om te slagen en je duikbrevet te krijgen. Sommige vragen zijn vrij moeilijk, andere voor de hand liggend. We slagen met glans, we mogen ons een gecertificeerde duiker noemen. Zijn we goed of zijn we goed.
Van nu af aan mogen we alleen duiken. We vliegen Faroek om de hals, de 3 Zweedse meisjes zijn er ook weer bij en delen in de vreugde. Faroek heeft meer oog voor Jenny, ik kan hem begrijpen.
De geplande 2 dagen werden er uiteindelijk 5 maar het was de moeite waard. Een PADI brevet staat ook goed op je CV.
Met zijn allen kaarten we nog een beetje na, delen al prille duikavonturen.
Het was weeral eens een lange dag, maar het eindresultaat maakt veel goed.
We gaan eten, alweer kunnen we rekenen op de kwaliteiten van de chef, we dineren voortreffelijk.
Als we aanstalten maken om naar onze kamer te gaan, worden we aangesproken door Frits en zijn vrouw Katrien. Hij Nederlander , zij Belgisch. Ze leven al 14 jaar in Maleisië, Frits is hier zelfs een duikinstructeur.
Ze zijn benieuwd naar de afloop van onze opleiding en zijn even enthousiast als wij. Direct heb je het gevoel dat je tot een nieuwe hechte club behoort.
Katrien vertelt continu over haar ervaringen, Frits gooit er grappige anekdotes tussen. Fijne mensen.
Een halfuurtje houden ze ons aan de klap, nu wordt het wel tijd om te slapen. De voorbije dagen waren leuk, belonend maar vermoeiend.
+ ik hoor maar de helft van 't schoon weer, mijn oren zitten potdicht. Geef het een dag of 3 en alles is terug de oude, zegt Katrien. Slaat dat op ons of op mijn oren?
Nog 1x slapen en de bounty is jammer genoeg op. Reizen naar mars is misschien het volgende.

Dank aan fotograven Ben en Sim.

Geschreven door Waarzijnwenu