Gisteravond al een licht voorgevoel, vannacht bevestiging. Koorts, buikkrampen, diarree, mottig voelen. Gisteren iets verkeerd gegeten, waarschijnlijk's middags bij de monniken. Ze halen het 's morgens vroeg op bij hun bedelronde en zullen het niet in de beste omstandigheden bewaren. Vannacht met koortswerende middelen iets geslapen maar deze morgen doodziek. Bootje varen zie ik niet zitten. Titi neemt contact op met de maatschappij. We krijgen zonder problemen ons geld terug. We zouden toch verder moeten kunnen reizen, als is het maar om in een beter hotel te slapen. Titi boekt een bus terwijl ik het kleine kamertje voor de zoveelste keer bezoek. We gaan met de scooter taxi tot aan het busstation. Een soort marktkramer komt op de bus en begint reclame te maken voor allerlei producten. Hij komt rond met kant en klare pakketten om te verkopen. Een halfuur vroeger dan voorzien vertrekken we. Dan beginnen de 2 ergste uren uit mijn leven. Het blijkt een lokale bus te zijn, vol kwebbelende vrouwen, om ter luidst. Een doordringend geurenpalet. Scheel van de buikkrampen, onpasselijk, draaierig. De medereizigers zijn wel hulpvol. Ze staan hun plaats achteraan in de bus af zodat ik kan neer liggen. Wat niet lukt. Ik krijg een soort Vicks stift tegen de nausea. Averechts effect. Ik steek oordopjes in, het lawaai kan ik niet verdragen. De bus is niet meer van de jongste, de vering heeft zijn beste tijd gehad. Elke put, elke bobbel van de weg is voelbaar in mijn spieren. Het schijnt volgens Titi een mooie weg te zijn die we volgen. Met mijn hoofd tussen mijn benen heb ik er weinig van gezien. Twee uur later zijn we in Pha An, ik had niet gedacht het te halen. Een open tuktuk brengt ons tot bij het Glory hotel. Een mooie kamer, eigen badkamer. Crashen op het bed, slapen. Ondertussen zoekt Titi van alles op voor de volgende dagen. Ik slaap. Tegen 18u word ik wakker. Darmkrampen. Toiletbezoek. Ik voel me iets beter, we gaan met een gesloten tuktuk naar het centrum. Het beste restaurant van het stadje. Het ziet er uit als een gewoon huis met verschillende kamers. Er is veel volk, altijd een goed teken. Titi bestelt een viscurry met rijst, ik eet enkel een paar hapjes rijst. De darmen roepen terug om hulp. Als ik naar het toilet ga, is het verwonderlijk dat een mens niet meer ziek wordt. De keuken, de afwasplaats, de berging ligt eigenlijk op dezelfde plaats als een bouwwerf. Meisjes doen de afwas op de grond, tussen zand en stenen. Daar voorbij leidt een open pad naar het niet al te proper toilet. Voedselinspectie is hier onbestaand of verdient goed geld aan steekpenningen. Nóg méér voorzichtiger zijn is de boodschap voor de toekomst. Met een scooter taxi rijden we terug naar het hotel. We rijden voorbij de "lolly" klok. Een uurwerk torentje verlicht met neon. Ze zijn hier zo zot van dat geflikker. We zullen uiteindelijk niet zó veel zien van het stadje. Op naar een betere morgen.

Geschreven door Waarzijnwenu