Na een redelijke nacht tijd voor ontbijt. We nemen een bananen pannenkoek. Net als gisteravond klaargemaakt door een Hmong meisje. Een stevig ontbijt, dat kan je wel zeggen. Met één stuk kan je verder tot de middag. An, onze gids, neemt ons terug mee voor een dag trekken. Eerst inkopen doen voor het middagmaal. Een lokaal klein winkeltje is de gelukkige. An heeft geen rugzak nodig. Het plastic zakje wordt gedragen als rugzak. Vrij snel verlaten we de hoofdweg. Een klein baantje, flink stijgen. Direct een goede work out. Volledig goedgemaakt door de omgeving waarin je stapt. We raken niet uitgekeken op de natuurpracht. De zon is terug van de partij, dat maakt alles nog mooier natuurlijk. We hebben al van alles gezien op een brommer. Vandaag dient hij als vrachtwagen. Via de smalle steile paadjes worden betonnen golfplaten naar een dorp in de bergen gebracht. Ze doen er werkelijk alles mee. Wij stappen tot aan het huis van Hmong familie. Daar gaan we lunchen. Er is rijst, kool, varkensvlees. Niet de beste maaltijd ooit, om het zacht uit te drukken. Maar we hebben eten, we gaan niet klagen. Veel mensen hier moeten het met heel wat minder doen. An vertaalt een beetje wat de gastvrouw zegt, met een Hmong vol rijst. Het dochtertje van de familie loopt hier ook rond. Enig kind wat zich vertaalt in een mindere ontwikkeling. Het is 3j oud en spreekt nog geen woord. Enkel een paar oergeluiden en gebaren als ze iets wil. Geen stimulatie door andere kinderen of school. Een achterstand is het gevolg. De echtgenoot moet naar het dorp. Hij gaat een scooter kopen voor zijn zus. Vooraleer hij zich in zijn traditionele kledij hult, zien we een klein pezig gespierd ventje. Hard werken is hier de boodschap. Als we terug verder stappen, moeten we eerst een steile afdaling doen. Heel steil, heel glibberig. An loopt gezwind naar beneden op kapotte slippers, wij glijden naar beneden. En wat nog meer verwonderlijk is. Zelfs met hun scooters rijden ze hier naar beneden. En naar omhoog. Ongelooflijk. We komen aan een waterval. Hier komen we grote groepen toeristen tegen. Zij komen tot hier via de toeristen weg, blijven hier wat hangen en worden dan opgehaald met een busje. En betalen een stuk meer dan ons. Wij steken via rotsen de waterval over. Door een jungle pad, tussen hoge dikke bamboes. Geen wandeling waarbij je je mooiste kleren moet aandoen. Ook de schoenen worden niet ontzien. Modder en plassen. De inspanningen worden beloond. We komen in het Zao dorp, terug een nieuwe etnische groep. Typisch voor hen : ze dragen felrode hoofddoeken, als een soort muts geplooid. Als we het dorp binnenwandelen, leidt An ons vrij snel naar één bepaald huis. Een vrouw verwelkomt ons in haar huis maar begint ook direct koopwaar uit te stallen. Nogal een agressieve verwelkoming. Ik wil wel een souvenir, onderhandel, maar de prijs blijft te hoog. We gaan weg. An wil direct het dorp terug verlaten. Wij willen nog wel meer zien. We lopen verder het dorp in. Een oudere vrouw wuift naar ons, we gaan richting haar huis. Zij verwelkomt ons wel hartelijk, vraagt ons naar binnen. Een goedlachse dame. Misschien wil zij me een souvenir verkopen voor een schappelijke prijs. Wat ook gebeurt. Iedereen tevreden. We krijgen fruit, wij geven koekjes en tandenborstels. We moeten verder. Langs een schooltje. Vlug daar eens kijken. Een 20tal kinderen speelt op het schoolplein. Knikkeren, rondlopen. Nu moeten we echt door. We hebben nog wat te stappen vooraleer we in de homestay zijn. Door rijstvelden, over een zeer onstabiele bamboebrug. De schoonheid van de omgeving blijft ons verbazen. Hier kunnen we dagen vertoeven. De laatste kilometer is de zwaarste. Heel steil klimmen op zeer glibberige ondergrond, tussen struiken. Natte voeten en een vuile broek zijn het gevolg. We komen aan bij onze homestay, bij een Hmong
familie. De man des huizes ontvangt ons, tezamen met een schoondochter en 3 superleuke kleinkinderen. We zijn direct hun beste vrienden. De ballonnen, tandenborstels, kammen en koekjes die we uitdelen zullen er niet vreemd aan zijn. 2 honden, kippen, eenden, katten, buffels vervolledigen het plaatje. Het is een houten huis, heel basis. Beneden is de keuken, eetplaats, opbergruimte, slaapplaats. Hier slaapt de man met echtgenote, 2 zonen met hun vrouw, 4 kleinkinderen. Wij mogen boven slapen, op een soort zolder. Een beetje tussen de rijst en kleren. Op een harde matras, onder een muskietennet. We krijgen thee als verwelkoming. Terwijl de man het avondmaal klaarmaakt, spelen we een beetje met de kinderen, 1 kind van 12j kijkt tezamen met mij naar een filmpje op de gsm. We praten we met een schoondochter die redelijk Engels praat. Op een terras met uitzicht op de rijstterrassen. We zitten hier goed. Een vrij goede douche slaan we niet over. We worden uitgenodigd voor het eten. Tofu, kip, bamboestokjes, rijst, kool, aardappelen. We worden verwend. Heel lekker eten. Maar eerst bidden want de Hmong zijn vrij katholiek. De man was in een vroeger leven zelfs monnik. Tot hij besloot om een vrouw te huwen. Hij zocht er één uit, sloot haar 3 dagen op. Als ze dan nog voor hem koos, gingen ze huwen. 20j later zijn ze nog steeds samen. Als we klaar zijn met eten, begint een ander jongetje van 4j oud af te ruimen. Iedereen draagt zijn steentje bij in het huishouden. Ondertussen is een andere van 3j op de kast gezet, naast de rijstkoker. Eén van de zonen komt thuis, schuift bij aan tafel. Het is 20u15, ze maken zich klaar voor bed. Wij mogen nog blijven zitten als we willen. Ik heb een flauw vermoeden dat ze morgenochtend héél vroeg zullen opstaan, we zullen ook maar ons bed opzoeken. Een beetje te positief gedacht. Het is een zéér harde dunne matras op de open houten zolder. We hebben een dik deken want het kan hier flink koud zijn. De man komt nog eens checken of we ok zijn. We bevestigen. Licht uit, stikdonker. Da's al goed.

Geschreven door Waarzijnwenu