Gezonde buitenlucht doet slapen, wij kunnen dat alleen maar beamen.
Beiden goed geslapen, we zijn klaar voor een nieuwe dag.
Gordijnen open, een schitterend overzicht over de binnenplaats.
Na een lekker ontbijtbuffet (keuze te over) krijgen we een briefing van Lars, one of the local people. Hij is de manager van't spel hier. De lodge was vroeger een opleidingscentrum voor houthakkers dat opgekocht en verbouwd is door de reisorganisatie. Wij hebben een min of meer primeur, het is het eerste seizoen dat ze hier reizen organiseren. Alles tip top in orde, een pluim.
Thermisch ondergoed aan, poolkledij aan en weg voor een flinke wandeling. Een 2u durende tocht langs de weg, dan een bos in. Zolang je op het zogezegde pad blijft, stapt het vlot. Eens je dat verlaat, zak je al snel in de sneeuw en wordt het ploeteren. Wat we af en toe doen om dichter bij het meer te komen. Niet dat je er veel water ziet, alles is dichtgevroren. Allicht met een meters dikke ijslaag. Een zonnetje zuigt ons op het meer, zoveel warmer. I.p.v. -27 zal het in de zon maar -20 zijn of zo. Zelfs de zonnebril wordt uit de rugzak gehaald. 5 min later zit hij al terug in de vestzak wegens alles aanvriezen. Onze adem legt direct een witte filter op de glazen. Idem met de skibril.
We volgen een langlauf route op het meer, te midden een schitterend winters landschap. Zo'n winters kennen we (gelukkig) niet bij ons. Prachtig voor de foto's, super slecht voor de batterij. Die van mijn camera houdt het voor bekeken na 1u30, zogezegd volledig plat. Maar als ik ze in de kamer wil opladen, geeft hij 100% aan. Gewoon een Trumpje doen : volledige shutdown.
We zijn toch aangekomen aan de lodge, opladen maar. Batterijen en ons maagje. Terug een super verzorgde lunch. Veel groentjes, rijst en aardappelen voor de liefhebbers, Zweedse gehaktballetjes. Eigenlijk dus gewoon gehaktballetjes. Beter dan die in Ikea, vertelt ons een kenner. Voor ons zijn die onbekend dus geloven we haar op haar woord.
Voor sommige gasten is de lunch weeral een moment om eens goed te schransen. Wat men soms allemaal verobert, ge wilt het niet weten. Of wel, dan heb je pech. Maar het is veel.
Wij blijven bescheiden want binnen 30' worden we al verwacht voor de sneeuwscootertocht. Iets waar we al een tijdje naar uitkijken. Als't maar een klein beetje op een motor gelijkt willen we er mee rijden.
Emma legt ons uit hoe we het ding moeten berijden, besturen. Vooral niet te fel sturen, het ding zelf zijn weg laten zoeken in de reeds gemaakte sporen. Per 2 erop, we zijn weg. Gas geven met de duim, ook eens iets anders. Na 10' staat er al bijna een blaar op die duim, gas geven hé. Zoals ik al zei, zolang het maar een beetje lijkt op een motor zijn er geen geheimen voor ons. Gas geven mee da spel. Jammer genoeg krijgen we geen vrij spel, we zaten anders waarschijnlijk al op de noordpool. Met de GoPro in de hand komt men door het ganse land. Niettegenstaande ik de camera op de helm kan zetten, verkies ik toch om hem in de hand te houden, filmen en zo vlug mogelijk wegsteken in de jaszak. Zoniet is de batterij al na 3' plat van de koude. Nu kan ik vrij lang filmpjes maken. Van schitterende landschappen, leuk avontuurlijk rijden, een krijsende gierende piloot. Ik zat dus achterop.
We zitten putje winter wat betekent dat de duisternis hier al terug zijn intrede doet rond 15u. Licht weg wat leuke beelden geeft. Maar ook weg "warmte", in de open vlakte zakt de temperatuur tot -35 à -40. De poolkledij isoleert zeer goed maar er zijn grenzen. Vooral de vingers en tenen krijgen het hard te verduren. Zeker als te midden van zo'n vlakte moet stoppen en wachten op 2 scooters die niet kunnen volgen. Of ze rijden trager of ze zijn in een ijsgat gereden. Emma maakt rechtsomkeer en komt na een aantal minuten terug met de 2. Doeme, geen spannend verhaal over duiken onder ijs, een zoektocht in de wildernis, levend verscheurd door een poema. Gewoon niet kunnen volgen is de verklaring.
Nog 15' tot aan de lodge, het wordt stilaan tijd als we nog iets wilen voelen voor elkaar. Het enige dat Titi nog voelt is een super gespannen blaas, voorlopig nog vloeibaar maar dat zal niet lang meer duren. Een ijsblokje plassen doet geen deugd zulle.
Maar geen geklaag, we hebben een super leuke trip gehad, weeral iets af te vinken van de bucketlist.
We gaan op tijd eten deze avond, dwz rond 18u30, want er wacht ons nog een avondtrekking. Een tocht met sneeuwraketten of sneeuwschoenen.
Eerst eten dus. Terug een zeer verzorgde maaltijd. Juist jammer dat er nu een eland stom rondloopt, zijn tong ligt op ons bord.
Onze serveuse ziet een beetje bleekjes, de eerste keer trouwens dat we haar zien. Gisterenavond een verjaardagsfeestje gehad van één van de medewerkers en iets te diep in het glas gekeken. Een zwart gat en naar bed gedragen door collega's. Tja, we zijn ook jong geweest hé.
Er is gelukkig ook voor ons nog tijd voor ontspanning. UNO aan het haardvuur, het leven is hard.
Om 21u staan we terug in vol ornaat paraat, tezamen met nog een 20 tal anderen. Uitleg over de sneeuwschoenen gekregen door Joris. De groep wordt in 2 verdeeld, we zijn weg. Den bos in maar dan letterlijk. Zelf een pad uitstippelen, maken. Onze koplamp kunnen we goed gebruiken als we ons niet willen verongelukken. Met die raketten aan onze voeten geen sincure. Stappen alsof er betonblokken aan de voeten hangen. Joris geeft les over de dieren die hier te vinden zijn, over de streek, over het noorderlicht of aurora borealis.
Een kleine kans dat we dat zien, de weersomstandigheden zijn niet ideaal.
De tocht heeft als eindbestemming een plaatsje aan het meer. Joris steekt een kampvuur aan, we krijgen warm bessensap en koekjes.
Er wordt over koetjes en kalfjes gepraat maar vooral goed rondgekeken om toch dat noorderlicht te zien. We zien een soort nevel tussen de vele sterren, een bescheiden succesje.
Als we de terugtocht aanvatten richting de lodge hebben we meer geluk. Achter de bossen een feller licht alsof er iemand een spot aanstak. Walter Capiau zou tevreden zijn, Aurora is terug. Ons geduld werd beloond. We kunnen met een gerust hart gaan slapen. Niets te vroeg, het is rond middernacht. Morgen een nieuwe hopelijk even spannende dag.

Geschreven door Waarzijnwenu