Een voormiddagje twijfel. Gaan we een dag vroeger vertrekken of blijven we toch tot zaterdagochtend. Alles op een rijtje gezet, wikken en wegen. We blijven. Ons reisschema een beetje bekeken, herbekeken. En dan op pad. Met de trein naar Fushimi Inari Taishamet. Een mond vol voor een plaats waar de duizenden rode schrijnen de baas zijn. Eerst nog eens de budgetreizegers uithangen en in de supermarkt iets kopen als snelle hap. Iets dat je kan opwarmen in de microgolfoven aldaar. En opeten ergens op straat. Geen haute cuisine maar het kan niet alle dagen feest zijn. Dan naar het complex. Een tempel zoals dikwils. Er is een 4km lang cirkelvormig pad tot de top van Mount Inara dat bijna volledig overdekt is met die rode schrijnen. Een zeer leuke wandeling. Ware het niet dat we niet de juiste weg nemen. We volgen een aanwijzing naar de top van Mount Inara maar komen dan op een pad terecht dat waarschijnlijk heel weinig betreden wordt. Beetje mossig, onkruid. Maar dat ons eindelijk ons bamboebos geeft. Heel dikke bamboe's waar je doorheen loopt. Heel mooi. Met een beetje doorzettingsvermogen, zoeken en navragen bereiken we via een lastig klimpad de top. En sluiten we aan bij het officiële traject. Goe gedaan van ons. Nu enkel dalen. Onderweg raken we in gesprek met 2 Finse meisjes die we in het capsule hotel al ontmoetten. Delen van reiservaringen, tips en info over Finland. Een paar uur later zitten we op de trein richting centrum. Rondlopen in het centrum, zoeken naar het oudste soba-noedels restaurant van Kyoto, het vinden maar veel te duur dus iets anders zoeken. We stoten op een ander klein noedel restaurantje. Je kiest je soort noedels, de grootte van de portie, je bijgerecht vb kip of zeevruchten en je kan eten. Vele, om niet te zeggen alle, bijgerechten zijn gefrituurd. Een beetje een algemene trend in Japan. De keuze of je ze eet of niet. Na het eten tijd voor ontspanning ofte met een biertje aan de stroom genieten van de avond. Het is een eindje stappen dus besluiten we de metro en trein terug te nemen. De metro is maar 2 stops dus snel geklonken. Of niet want na 1 station stopt hij, een mededeling in het Japans. Wat = ????. Een medereizigster legt ons uit dat het metrostel blijkbaar om één of andere reden naar zijn depot rijdt. Gelukkig kon ze ons briefen, anders hadden we zeker een flinke wandeling moeten doen. In de hostel is er een Takoyaki party. Takoyaki zijn een soort deegbolletjes gevuld met octopus. Gebakken in een soort poffertjes pan. Wij komen aan als ze aan het dessert beginnen. Dezelfde bolletjes maar gevuld met chocolade en/of banaan. Opgestapeld als een torentje, overgoten met slagroom. En kaarsjes want één van de gasten uit Shanghai is jarig. Hiep hiep hoera. En hup met de saké. En lang zal ze leven. Best gezellige boel. We raken aan de praat met een Japanse die verhuisde naar Monaco en daar bleef. Niet meer terug wil naar Japan. Een dame die nogal goed weet wat ze wil. Met haar dochter en een vriendin. Ook met een Italiaanse koppel uit Rome. Julia en Alessio. Zij zijn vooral geïnteresseerd in onze Mongolië ervaringen. Willen dit misschien volgend jaar doen. Ook een leuk stel. Voor we het goed en wel beseffen is het 01u30 en misschien slaaptijd. Morgen een nieuwe dag.

Geschreven door Waarzijnwenu