Ook reizen krijgt een dagelijkse routine : uitgeslapen en goedgeluimd opstaan, koffie zetten, ontbijten met zicht op zee, de planning voor vandaag eens tegoei bekijken, ons potje Uno herevalueren, vertrekken.
We rijden nog meer noordwestwaarts. Langs de kustlijn, flirten met fjorden.
We zijn vrij dicht bij Kristiansund, een klein vissersdorp. Alles ademt hier de zee. Zelfs een zee-ambulance ligt op wacht in de haven.
Het is een de ideale tussenstop om een paar boodschappen te doen. We hebben al verschillende supermarktketens gedaan, vandaag is de Kiwi aan de beurt. Met de gepaste boodschappentas! Terug iets als de Lidl bij ons. Het leuke aan shoppen in een ander land is dat je dingen ziet die je bij ons niet vindt. Vooral de chips genieten Titi's volle aandacht. Allerlei speciale smaken. Dit met dat en dan nog een beetje van zus erbij. Nen hele kruidenwinkel.
We hebben zin in een stukje verse vis, we zitten tenslotte toch aan de kust. We vragen aan een medewerker of we in de haven zelf kunnen kopen. Nope, niemand biedt iets aan. Maar er is wel aan de andere kant van de haven een klein winkeltje waar ze enkel vis verkopen. Oké dan, daar waren we nu juist naar op zoek.
We krijgen de straatnaam en nummer, de GPS brengt ons er feilloos naar toe. Hoe deden we dat vroeger ook al weer? Duizend keer stoppen, vragen aan passanten, een stadsplan bij de hand.
Een piepklein straatje dat doodloopt aan de loskade. We kunnen niet missen. Er is maar 1 winkeltje en de klanten staan tot buiten te wachten. Wanneer het onze beurt is, kijkt de mevrouw ons een beetje schuw aan. Er staat nog een man in de winkel, we vragen of hij Engels praat, of hij voor ons wil vertalen wat welke vis is. Er liggen ook allerlei "bollen" in schalen. Dat blijken een soort gekookte visbouletten te zijn. Met kabeljauw, haring... lokale specialiteiten. Dat moeten we uiteraard proberen, ook al smaakt die met haring "like shit" volgens de man. Maar de Noren houden er van, we kunnen er niet onderuit.
De winkeldame raadt ons die en die aan, we vertrouwen op haar. Ze verrast ons door een zelfgeschreven geplastificeerd bladje te geven waar de visnamen in het Engels op staan. Dat maakt het al heel wat eenvoudiger.
En het houdt niet op. We mogen proeven van hun zelfgerookte zalm. Een stuk waarmee je eigenlijk al gegeten hebt. Een commerçante pur sang. Want proeven doet kopen. Met veel plezier zelfs, zo lekker.
We hebben onze bouletten, onze gerookte zalm, nu nog een stukje verse vis. Titi gaat voor de zalm, ik voor koolvis. Royale porties zijn ons toebedeeld. Sommige zaken zijn duurder hier, niet de vis. We hebben van alles voor 17€, goede koop gedaan.
We bedanken de dame, zetten Bobil in gang en verlaten Kristiansund.
Ook al zitten we heel dicht bij de kust, het is toch nog een vrij beboste omgeving, op en af gaande wegen.
We rijden dikwijls ganser dagen, tijd voor een beetje beweging. Miep gaf ons de app Stikk Ut, speciale plekjes om tijdens een wandeling te ontdekken. We kijken op de app of er iets in buurt is. Meerdere zelfs, allerhande moeilijkheidsgraden. We kiezen er één uit.
Er staan aan de rand van de weg bordjes die de weg wijzen, poepsimpel om ze te vinden.
We rijden een smal grindbaantje in, draaien en keren tot we de parkeerplaats vinden.
Wandelschoenen aan voor een rustige wandeling. Het zou een blauwe moeten zijn, niet zo moeilijk.
Het begin is inderdaad lekker lopend, een beetje als een oude romeinse heirweg.
Maar al snel gaan we de bossen in, hoogteverschillen. De ondergrond wordt soms vrij zompig maar de schoonheid maakt alles lichtverteerbaar. Links en rechts meren, kleurenpracht, doodse stilte.
De route is makkelijk te volgen, om de zoveel meter staan grote rode bollen op de bomen. Gewoon volgen. Tot het eindpunt. Da's hier een idyllische plek. Houten cabins aan een meertje. Er hangt een soort prijslijst voor het geval je hier zou willen overnachten. Wat perfect kan, je vindt hier alles wat het nodig hebt. Een eettafel, een houtvuur, kookpotten, gezelligheid. Een magische plaats.
In een soort brievenbus zit een boekje waar je je naam, de datum kan inschrijven. Een code kan je inbrengen in de app om mede te delen dat je hier was, je krijgt felicitaties en een virtuele beker.
Wie dit concept uitvond, verdient de Nobelprijs voor Inventiviteit. Dit moet doorgetrokken worden naar andere landen, naar onze Ardennen. Zo wijs.
Een kleine snack wordt veroberd, we zetten onze terugweg verder.
Uiteindelijk zijn we een kleine 2u bezig, het doet goed om de beentjes te strekken, de frisse gezonde buitenlucht op te snuiven. Of zoals Den Breen zou zeggen : honger kweken!
Terug de weg op. Wegen die we zagen in de boekskes, die evengoed Canadees, Amerikaans of Zweeds kunnen zijn. Door de bossen op en af. Leuk en ontspannend rijden.
Uiteraard de obligate veerdienst niet vergeten. Dikwijls zijn dit halve cruiseschepen met cafetaria, salon.
We volharden, willen terug In The Wild bivakkeren. Maar dan hebben we liefst nog wat vers water nodig.
Een ondertussen gekend bord toont ons de weg naar zo'n laadstation. Aan een tankstation. De bediende laat ons echter weten dat het station niet meer bestaat. Doeme toch. Misschien hebben we 50m verder bij een ander tankstation meer geluk.
Het is een all in one. Campers, landbouwmachines, tanken, doe-het-zelf zaak... alles kan je er blijkbaar krijgen. Hopelijk dan ook water. Gewoon vragen.
De Noorse eigenaar laat weten dat het laadstation in onderhandeling is met het gemeentebestuur, het moet er dus eigenlijk nog komen. Maar als we vers water zoeken dan mogen we achterom rijden en Bobil vullen, gratis zelfs. Ongelooflijk die Noren, zo'n onvoorwaardelijke vriendelijkheid, niet te schatten. We kunnen niet anders dan hem te bedanken met echte Belgische chocolade van Cote D'Or. We hebben zijn dag goedgemaakt, een glimlach van oor tot oor. We zijn altijd welkom, voor water of iets anders. Misschien een tractor, we zien wel.
We kunnen terug verder voor 2 dagen. Joepie. Nu nog een leuk plekje vinden.
Een onverharde kronkelweg brengt ons in een piepklein boerendorpje. Net uit het dorp uit is een plaats aan het meer, de bergen op de achtergrond. Er staat zelfs zo'n houten picknick bank. Niet twijfelen, dit wordt het.
We plaatsen ons strategisch. Zodat we uit de wind staan, het mooiste zicht hebben. Én dat we morgenochtend niet terug verrast worden door een Duitse nummerplaat.
Frisjes maar nog Ok, de barbecue wordt terug bovengehaald. Ideaal om onze verse vis te bakken.
Groenten in een pikant sausje maakt het af.
De luifel wordt uitgedraaid zodat we droog en net iets warmer zitten.
Voor afreizen kocht Titi de halve Action leeg met sfeerlampjes.
De luifel is dé ideale plaats om ze op te hangen. Kleurrijke bollen, LED verlichting.
Om in Komen Eten termen te spreken : 10 voor eten, 10 voor gezelschap, 10 voor gezelligheid.
Terwijl een landbouwer met tractor en mestkar af en aan rijdt, genieten wij van de scenery.
Grotere regendruppels ploffen neer op de luifel, in vlagen. Wij zitten lekker droog en maken gebruiken van de kolenwarmte om alweer een geslaagde dag af te sluiten.

Geschreven door Waarzijnwenu