Ontbijten tesamen met Stav en nog een Zuid-Koreaanse jongen. Naam onbekend wegens zeer verlegen en weinig van zeg. Voor ons is hij Kim.
Ze hebben allebei hun motor hier in Zuid Amerika gekocht, de één in Colombia, de andere in Bolivia.
Stav rijdt overal naar toe met de motor, Kim heeft zijn motor aan de grens moeten achterlaten. Volgens hem moet de motor minstens 1 jaar in je bezit zijn alvorens je er de grens mee over mag. Stav valt uit de lucht, voor hem was er nergens een probleem. Voor ons ook niet, wij hebben Apollo.
We worden weer verwend door Rosa, een stukje fruitcake als extra.
Claudio moet weg, naar zijn 2de job. Die heeft hij als het toerisme nog niet echt boomt. Zoals nu.
Een knuffel, weg is hij.
Wij pakken onze koffers, vooral de propere kleren worden herschikt. Alles in één valies waardoor we hopen dat ze een beetje fris blijven ruiken. In Apollo krijgen ze snel een muffe geur door de vochtigheid.
We laden in, nemen afscheid van Stav. Contactgegevens worden uitgewisseld, wie weet gaan we ooit nog naar Israël en hebben we hem nog nodig.
Ook Rosa komt goeiendag zeggen. We hebben de indruk dat ze wel een boontje had voor ons. Immer een brede lach als ze ons ziet. Wij hebben een beetje het gevoel dat we van onder de vleugels van een moederkloek losgelaten worden. Dikke knuffels, een hartelijk woordje in't Spaans, afrekenen.
Een laatste keer een temperatuurmeting vindt ze hilarisch.
In de regen rijden we weg van ons warm nest voor 2 dagen.
Die regen heeft meer dan zijn best gedaan de vorige dagen. De wegen liggen er modderig bij, grote diepe plassen moeten doorkruist worden.
Maar ook diezelfde regen zorgt voor heel mystieke bergen. Die liggen in een mist, de hoogste toppen priemen er door. Ware het niet van die toppen, we waanden ons een één of ander tropisch regenwoud. Goed voor de foto uiteraard.
We volgen een stukje de hoofdweg, de Carretera Austral. Mooi asfalt en goed berijdbaar. Maar da's wel een beetje saai dus rijden we liever op kleine baantjes. Deze met 3 cijfers zijn de leukste. Soms goed berijdbaar, soms wel een uitdaging. Vooral na deze natte dagen.
Hoe meer je naar de kant rijdt, hoe meer die naar buiten afhelt. Met die modder altijd uitkijken. En dat hebben we geweten. Ik probeer het beste spoor te zoeken met zo weinig mogelijk putten en ribbels. Iets teveel naar buiten want Apollo begint naar de zijkant te glijden. Stuur terug naar links om hem op de weg te houden. Waardoor hij achteraan begint te slippen. Altijd goed opgelet bij Kijk Uit. Koppeling intrappen, gas los en tegensturen. Gelukkig heeft Apollo ook all-terrain banden waardoor de grip vrij snel terugkomt. Eventjes spannend, dat wel. Een waarschuwing dat deze wegen toch verraderlijk kunnen zijn.
Chapeau voor al die motards, al die fietsers die in deze omstandigheden ook hun reis verder zetten. Naast het rechthouden van hun voertuig moeten ze ook nog eens de slechte weersomstandigheden erbij nemen. We zitten tenminste nog droog en warm in Apollo.
Het kleine baantje geeft ons ook de indruk dat we in de Beekse Bergen rijden. Een soort safari park in Nederland.
Op onze weg alle dieren van het erf. Koeien, schapen, geiten, paarden, ganzen, eenden, kalkoenen.....
Een grote meevaller : een hele kolonie Condors op de weg. Te knabbelen aan een cadaver. We kunnen tot vrij dicht komen. Als we té dicht komen vliegen ze iets verder maar blijven in de buurt. Een kleine achtervolging en we zien ze zitten terwijl ze hun vleugels wijd spreiden, een droogbeurt.
Toch een stukje mooi asfaltweg te rijden, we kunnen er niet onderuit.
Op onze weg naar de eindbestemming rijden we langs Villa Santa Lucia. Een klein dorpje dat in 2017 bijna volledig van de kaart werd geveegd door een immense aardverschuiving. Deels een spookstadje geworden. Dode bomen op een brede strook aarde. Verplaatste huizen die nog schuin staan. Wegen die afgesloten zijn door een aarden wal. De tol was vele doden, alles speelde zich af midden in de nacht.
De weg tussen Lucia en Futaleufú is één grote werf. Wegenwerken met grote bulldozers, heel slechte omstandigheden. Onze 4x4 instelling doet zijn werk, terug, de weg is bijwijlen vrij glibberig door de gevallen regen.
We rijden door een vallei, langs verschillende meren om uiteindelijk dus aan te komen in Futaleufú. Het heeft een beetje een naam als hippie dorp, vooralsnog is daar weinig van te zien. Wel een klein gezellig stadje dat eindelijk nog eens in de zon baadt.
We zijn toch al een 5 tal uren onderweg, een leuke koffietent is de aangewezen plaats om op iOverlander een plaats te zoeken voor de nacht. Er zouden veel leuke plaatsjes moeten zijn langs het meer. Een kwartiertje rijden brengt ons aan de oevers van de stroom. Iets weggestopt van de weg ligt er een ideale plaats.
Tentzeil uit, stoelen uit de berging, tijd voor een hapje en een drankje in de zon met zicht op het water.
Een lekkkere warme douche is helaas niet meer aan de orde. Maar niet getreurd. Mijn nieuwe status van mature en intelligente man moet hoog gehouden worden. Het scheermesje blijft in de tas.
Er mag een kampvuurtje gemaakt worden, helaas. Het hout is nog te nat, het zal dan toch maar weer het gasbrandertje worden.
Als de zon ondergaat, wij nog een laatste moment genieten van het buitenleven, rijdt er toch wel een andere camper de plaats op zeker. Doeme, onze stek was té goed beschreven en aangeduid op de app.
Morgen zou een zonnige dag worden, ideaal voor waterpret.

Geschreven door Waarzijnwenu