We gaan vandaag richting de oostkust van Taiwan. Hualien meerbepaald. Het is een kuststad met mooie kliffen. Maar ook een ideale uitvalsbasis voor trekkings in het Taroko National Park. Vanuit het Taipei centraal station met de trein. Tickets kopen we via de automaat. Met een beetje hulp van een lokale bediende weliswaar want ze bieden verschillende tickets aan en we weten niet wat het verschil is. We zijn ruim op tijd en wachten op het perron. Niet echt dé beste plaats om te zitten. Treinen rijden af en aan, veel lawaai. Maar zo zijn we zeker dat we onze trein halen. Alhoewel, het scheelde niet veel. De meeste treinen rijden tot waar we zitten. De onze is korter. We zijn alert en zien op tijd waar hij stopt. We kunnen op tijd opstappen. We hebben geen plaatsen meer naast elkaar. Mijn buurman ruikt alsof hij al weken over de wok hangt. Bij Titi zou het idem zijn. Na een tijdje rijden begint de mijne zijn vingernagels te knippen. Opvangen is uiteraard niet nodig. Als hij naar het toilet gaat, zie ik de knipsels op zijn zetel liggen. Misschien is Taiwan toch nog een beetje China. In de coupé is het ijskoud. De airco staat op min zoveel denk ik. Gelukkig een licht truitje mee om het ergste op te vangen. 2 1/2 uur rijden en we staan in Hualien. Naar onze hostel is het maar een goede 5' stappen. Nr 68 in de straat. We tellen op. 62, 64, 66, 70. ??. Waar is 68 naartoe? Een paar meter verder kijken. 126. Ook een groot aantal even nummers is verdwenen. We vragen het in een garage. Een beetje verder. Inderdaad, misschien 10m verderop, op de hoek van een straat, hostel Amigos. Nr 68. Hoe de nummering hier in elkaar zit, God mag het weten. Hopelijk weet de postbode hoe de vork in de steel zit. Onze Brugse Amigos, Jonathan en Clement, hebben hier ook verbleven en waren zeer tevreden. De open inkom is al leuk. Terug een echte hostel. Een zitruimte met houten meubels, een beetje versleten zetels. Alles op het gemak. Onze kamer is een slaapzaal voor 4. Voorlopig hebben we ze voor ons alleen. Het is laagseizoen, misschien hebben we geluk en blijft het zo. We gaan eerst iets eten. Jason, een Amerikaanse hippie-achtige jongen, is hier blijven hangen en weet wel iets goeds vegetarisch. En redelijk bij de deur. Het is terug zo'n vegetarisch buffet zoals gisteren. Bij het eerste aanschouwen lijkt het een beetje bedenkelijk maar eens binnen valt het wel mee. Een groot buffet vol verse groenten. Lekker gezond en goedkoop. Nog vlug een plasje doen. Het toilet ligt naast de frigo. En het toilet zelf is dus toilet maar ook stapelruimte, berging. Alles moet optimaal benut worden. We gaan terug naar de hostel. Wat chillen op bed. De eigenaar, Coxon, is er ondertussen ook. Bij hem moeten we zijn voor informatie. Een alternatieve Taiwanees. Lang haar, slodderbroek. Maar hij spreekt goed Engels en weet veel info te geven. Morgen willen we de Taroko kloof bezoeken met een aantal wandel trails. Hij weet goed te zeggen dewelke de moeite zijn, dewelke gesloten zijn wegens de tyfoon van september. Hoe er te geraken. Veel bruikbare info. Overmorgen gaan we naar Yuli, naar de Anton Hotspring. Hij belt voor ons naar een hotel en boekt de kamer. Ook al geregeld. Naast de hostel heeft hij ook een koffiebranderij. Hij brandt, maalt en verkoopt de koffie, zelfs tot in Nederland. Een bezige bij. Terwijl hij uitleg geeft, horen we een muziekje, een beetje zoals de viskar die bij ons rondrijdt. Coxon haalt zijn vuilniszakken en gaat er mee naar buiten. Het muziekje is de vuilkar. De stadsbewoners moeten zelf hun vuilniszakken naar de kar brengen en er in gooien. Wij vinden dat raar én grappig, voor hen is het de normaalste zaak. Wij doen inkopen en gaan nog een kleinigheid eten. Dumplings, supervers klaargemaakt. Voor anderhalve euro. Een kleine avondwandeling brengt ons terug naar de hostel. Niemand meer bijgekomen, we hebben de kamer voor ons twee. Misschien niet slecht, het is een vrij basic kamer. Maar we hebben een bed en een propere douche, we zijn content. Nu nog een goede nachtrust.

Geschreven door Waarzijnwenu