Vooruit vliegen maar toch achteruit gaan.
Niet onmogelijk als je naar Zuid Amerika vliegt. Je keert 5u terug in de tijd. Een beetje een Marty McFly gevoel.
Gisterenavond tijdens de vlucht was er een nogal vrij dringende oproep van de kapitein om de gordels zo snel mogelijk aan te doen. Er wordt turbulentie verwacht. Als we naar buiten kijken zou het wel eens flink kunnen worden. Gitzwarte wolken met daarin voortdurend lichtflitsen. Een onweer met bliksem dus. Misschien wel interessant om daar eens door te vliegen maar de piloot besluit wijselijk om er toch maar rond te vliegen. Waarschijnlijk had hij al een beeld van honderden volle kotszakjes voor zich.
Ongeveer 1u voordat we landen in Buenos Aires zijn we wakker. Titi beter geslapen dan ik.
We doen een tussenstop omdat er een deel van de passagiers afstappen, er nieuwe opstappen en er getankt moet worden. Tanken betekent dat iedereen uit het vliegtuig moet, uit veiligheidsoverwegingen voor het geval van brand. Ook wij dus al vliegen we binnen een uurtje al terug verder.
Wie ooit al met Titi reisde weet dat je het schaamtegevoel of de verlegenheid thuis laat. Net als ik het vliegtuig wil verlaten, word ik terug geroepen. Ze heeft aan één van de stewardessen gevraagd of we in de cockpit mogen, goeiedag zeggen aan de piloten en ondertussen eens binnengluren.
Oh, geen probleem hoor. Kom maar.
4 crewleden ontvangen ons. Normaal gezien laten ze dat enkel toe aan kinderen. Ze hadden waarschijnlijk al snel door wie er aan hun deur stond.
We mogen plaats nemen in de stoelen van de kapitein en 2de piloot. Een wirwar van knopjes en toetsen. Da's eigenlijk niet zó moeilijk legt één van hen uit. Alles is gegroepeerd volgens functie. Radio bij radio, besturing bij besturing etc.
Allé goed, als het zo simpel is dan zijn we er mee weg he.
Het blijft bij een babbel maar wel leuk. Jammer genoeg laten ze niet meer toe dat je meevliegt met hen in de cockpit, vb bij opstijgen of landen. Met dank aan Osama.
We verlaten het vliegtuig om er straks binnen een uurtje terug op te stappen, op dezelfde stoel zelfs. Beetje kafkaiaans maar begrijpelijk.
We moeten door security, langs een drugshond. Al raar dat we niet worden tegengehouden. We zijn immers via Antwerpen en Amsterdam gekomen.
Iets later dus terug het vliegtuig op, met maar een fractie van de stoelen bezet.
De afwezigen hadden ongelijk. We vliegen over de besneeuwde toppen van de Andes. Mooie binnenkomer.
1u45 later raken we Chileense bodem. Santiago de Chili is vandaag onze thuisbasis. Door allerlei checks van veiligheid en douane, vrije doorgang.
Onze casa Bellavista heeft vervoer geregeld. We krijgen een whatsappje van Johnny dat hij ons staat op te wachten aan uitgang 4. Met bijhorend bord. Bijna een vaste waarde op onze reizen : niemand schrijft mijn/onze naam juist. Weeral van da. Het valt deze keer nog goed mee, enkel de voornaam is een beetje verkeerd.
Met Johnny rijden we zeer vlotjes richting centrum. Onderweg non-stop tips gevende over gauwdieven, onveilige buurten, kleine bandietjes. We lijken wel in de ergste stad ter wereld te zijn aangekomen. Maar we nemen ze wel ter harte, zoals we in elk land, in elke stad doen.
Ook nuttige tips komen aan de beurt. Leuke buurten, bezienswaardigheden.
Een halfuurtje en we zijn bij casa Bellavista. In de iets hippere buurt van Santiago. Maar toch overal hekkens, prikkeldraad. Johnny overdreef dan misschien toch niet.
Goede ontvangst van Neo, leuke kamer.
We frissen ons een beetje op en gaan de stad in. Een beetje wennen aan de omgeving, aan de drukte.
Eerst iets eten want het vliegtuigontbijt was vrij pover.
Een soort open foodcourt met leuke terrasjes is waar we iets zoeken, en vinden. Wat kleinere hapjes met een Pisco Sour zal voorlopig volstaan.
Op zoek naar cash én een lokale simkaart.
Vooral die simkaart is een beetje een avontuur. De toeristische dienst, die zoals aangegeven op de deur perfect Engels spreekt, kan ons niet helpen want 1) ze spreken enkel Spaans en 2) ze weten niet waar die te vinden is.
Een veiligheidsagent dan maar. Ook die hoort het donderen in Chili. Dat was deze nacht vriend maar waar vinden we die kaart. Geen idee, je kan het misschien opzoeken via Google Maps. Tja, daarvoor moeten we wel eerst die kaart hebben natuurlijk.
Tirez votre plan dus. En ja hoor, op een 50tal meter verder vinden we een telecom winkeltje waar we terecht kunnen. Kelly uit Peru helpt ons zo goed als ze kan. We hebben wat we zochten, da's het belangrijkste.
We doen een flinke wandeling naar Cerro San Cristóbal. Een berg(je) in het centrum met op de top een beeld van de maagd Maria. Een maagd zal het wel niet meer zijn. Er zijn er al veel die haar bestegen. De berg dan hé alvorens ik tot de hel wordt verbannen.
Een flinke klim tot 300m hoogte via een grindpadje. We kiezen voor de moeilijkste weg. Want ofte een cabinelift ofte een treintje ofte een bus kan je ook naar boven brengen. Een lang rij staat aan één van die drie aan te schuiven. Pff, pussies.
Of slimmeriken want het is vrij warm vandaag. Vlot 25° à 30°C. Puffen dus. En water drinken.
Boven op de top heb je een mooi uitzicht over de stad Santiago. Niet zoveel hoogbouw, vooral een zeer uitgestrekte stad. Dat moet ook wel voor de iets meer dan 7 miljoen inwoners. 40% van alle Chilenen woont hier.
Dalen gaat iets vlotter.
Misschien ook omdat we weten dat het vanaf 16u happy hour is. Kunnen we niet aan ons laten voorbij gaan. Op een terrasje een aperootje met hapje. En veel bekijks. Da's onder andere waar de zonnebril voor gebruikt wordt.
Op de terugweg naar de casa moeten we langs de hippe buurt. Is ook een beetje een beruchte buurt met veel bars. Vele nog gesloten maar de zaterdagnacht moet nog losbarsten. Niet voor ons. Morgenochtend rond 7u komt Johnny ons terug ophalen. Een vlucht naar het noorden, naar Calama is ons volgende doel.

Geschreven door Waarzijnwenu