Vandaag gaan we naar Kakunodate. Bekend oa voor zijn samoerai huizen. Er is het Matsuri festival. 3 dagen feest. We nemen de trein, is maar 45' rijden. De omgeving is landelijk, veel landbouw. Men zegt over Japan het land van de rijzende zon. Voor ons is het eerder het land van de rijst en zonder zon. Heel veel rijstvelden onderweg. Vandaag gelukkig geen regen. Het hoogtepunt van het jaar in Kakunodate is zeker het festival. Toevallig ons ter ore gekomen via de hostel in Nagano. Het is een 350j oud feest om de goden ter wille te zijn om voorspoed en succes te brengen. Er worden een soort praalwagens rondgereden in de straten, de hikiyama. Elk deel van het dorp heeft zijn kledij en eigen wagen. Die laatste zijn versierd met sakura, kersenbloesem. Er staan poppen (Kabuki) op van samoerais, van goden, van duivels. Vooraan op de wagen staan jonge mannen richting aan te geven dmv fluitsignalen. Achter hen zitten meisjes, deze mogen maximum 20j oud zijn. In de wagen zit een soort orkest meeslepende muziek te spelen op trommels, op fluiten. Op bepaalde plaatsen stoppen de wagens. Mannen zetten hun schouders onder de wagen om hem een kwartslag te draaien. Niet van de poes, lijkt me. Het zijn volhouten wagens die wel wat wegen. Eens de wagen gedraaid is, gaan 2 mannen "praten" met wat ik denk een jury. Eens ze terugkomen begint er terug ritmische muziek te spelen. De meisjes vooraan op de wagen beginnen Japanse dans uit te voeren. Per 2, na misschien 5' wisselen ze met 2 andere meisjes achter hen. Alles perfect getimed, synchroon. Eens de dans ten einde wordt de wagen op dezelfde manier teruggedraaid. Jongeren trekken met touwen de wagen in gang en rijden verder. Dan is een andere aan de beurt. Overal lopen mensen in traditionele kledij, hun buurt te vertegenwoordigen. Nagenoeg alle vrouwen, van jong tot oud, lopen verkleed, een beetje de Madonna "like a virgin" versie. Opgekamd haar, gefixeerd met liters haarspray. Ze worden Happi genoemd omdat ze happy, blijdschap moeten uitstralen. Voor ons vooral fotogeniek. Op bepaalde tijdstippen en op bepaalde plaatsen is er een clash, een soort wedstrijd tussen 2 wagens gepland, de Yama-buttsuke . De gedachte is eigenlijk dat er "gevochten" wordt voor een vrije doorgang. In een straat komen van beide richtingen wagens. Er is een jury. Hoofden van beide wagens komen naar het midden van de straat en discussiëren, overleggen. Hoe de strijd gaat verlopen. Ondertussen blijft de opzwepende muziek spelen, fluiten de frontmannen duchtig doch ritmisch verder. Er wordt overlegd met de achterban. En dan maakt men zich klaar voor de strijd. Aftellen en de wagens worden zo hard als mogelijk vooruit geduwd. Tot ze met een oorverdovend knal tegen elkaar botsen. Zo snel mogelijk achteruit en opnieuw lanceren. Zo 3x. Terwijl de muziek verder speelt, het fluiten doorgaat. En men de toeschouwers probeert mee op te jutten. Impressionant. Na 3 botsingen beginnen de meisjes terug elegant te dansen, niettegenstaande ze zojuist door elkaar geschud werden. Na 3x keer 3x botsingen beslist de jury wie er wint. Hoe dat gebeurt, geen idee. Niemand van de omstaanders spreekt voldoende Engels om het ons uit te leggen. De winnaar krijgt een aantal grote flessen saké, en vrije doorgang. En weg zijn ze, onder de klanken van muziek en gefluit. Overdag is al de moeite, als het donker is en de wagens verlicht zijn met olielampen en lampionnen is het nog indrukwekkender. De straten zijn ook met lampionnen verlicht, zijn vol met mensen. Langs de straten staan overal eetkraampjes. Gentse Feesten gevoel. Gezellige drukte. Het zijn daar 3 zware dagen denk ik. Tot vooraan de nacht blijven de tweestrijden doorgaan. En de strijd met de saké misschien nog wel veel meer. Zelfs onder de deelnemers. Tussenin iets drinken. Overal saké en bier. Wij hebben cafeïne nodig. 1 plaatsje maar er hangt een "gesloten" bordje aan de deur. De eigenaar/kok komt juist buiten. Jammer dat hij gesloten is. Wat wil je? Een koffietje. OK, kom maar binnen. Opent zijn deur voor ons, zet koffie. Opent weliswaar een halfuur later de deuren van zijn restaurant maar toch, bij ons zou het geen waar zijn. We bezoeken enkele samoerai huizen. Enkele gratis, enkel van buiten te bekijken. 1 mag je tegen een kleine vergoeding binnenin zien, wat we ook doen. We krijgen een rondleiding van een mevrouw. Geen Engels maar ze heeft een mapje bij waar alles haarfijn wordt uitgelegd. Een audioguide maar dan om te lezen. Wel interessant. Wat vooral opvalt is hoe groot die huizen zijn. Immens dus. En goed bewaard. Buiten is het ondertussen dus aan het duisteren, konden we de confrontatie tussen 2 wagens zien bij donkere. Een onvergetelijke belevenis, deze dag. Rond 20u nemen we de trein terug naar Akita. Gelukkig een licht truitje mee want het wordt 's avonds al frisser. Gemakshalve een doos oplosnoedels uit de supermarkt voor avondmaal. Ook een beetje ter compensatie van gisteren, een iets duurder avondeten. Maar men verjaart niet alle dagen in Japan. Morgen vertrekken we naar Tokyo, onze laatste 6 dagen Japan.

Geschreven door Waarzijnwenu