De wekker loopt af om 6u30. We hebben een bus om 9u. Eerst nog ontbijten, daarna ongeveer 40' met de metro. Het busstation ligt aan de metro uitgang, handig. Een groot busstation maar we hadden het nog groter verwacht voor een grootstad. Goed voor ons, vinden we gemakkelijk onze weg. Jason had aanwijzingen gegeven waar we moesten zijn. En in het Koreaans opgeschreven waar we een ticket voor moesten hebben. Dat we niet plots terug in Beijing staan. Tickets kopen gaat vrij vlot. Onze bus vertrekt om 9u. We vragen of we 8u45 ter plaatse moeten zijn. No sir, bus 8 o'clock but to late. Niet goed begrepen. We weten dat er om het uur een bus is. Maar moeten we vroeger inchecken? Yes sir. Dus iets vroeger er zijn? No sir. Bus not 8 o'clock, 9 o'clock. Ok, zullen dus onze plan wel trekken. Maar alles is goed bedoeld en altijd met de glimlach. Nog een koffietje in het station. Titi koffie met melk. Ze begrijpen het, zeer goed. Is al anders geweest. Maar de hoeveelheid melk dat er in moet wordt gecompenseerd door dezelfde hoeveelheid koffie er eerst uit te halen. Beetje voor 9u zijn we bij de bus. Rugzakken in kofferruimte. De bus zit voor de helft vol. Stipt maar dan ook stipt 9u vertrekken we. Rond het station wemelt het van de bussen. Rijen lang. Blijkbaar een populair transportmiddel. We verlaten de stad traag want er is ochtendspits. Ook de dikke smoglaag valt op. Een paar dagen goed weer en het is prijs. Het begin is stedelijke autostrade. We zien de buitenwijken van Seoul. Geleidelijk wordt de omgeving groener. Onze chauffeur moet tijd inhalen denk ik want hij legt er duchtig de pees op. We volgen de rivier, langs bergen. Prachtig rijden. In Danyang gaat iedereen van de bus, uitgenomen wij. Krijgen we privé vervoer tot Guinsa? Er stappen uiteindelijk nog een 5tal mensen op. Via een bergpasje, in rally stijl genomen, komen we aan op onze eindbestemming. Guinsa. Daar staat de grootste tempel van Zuid-Korea met dezelfde naam. Uitstappen, rugzakken aan. We kregen een goede beschrijving van waar we moeten zijn via e-mail. Na 50m begint de weg op te lopen. Stijgingspercentage van 15 à 20 %. Geladen met de rugzak en een temperatuur van 30°-35°. Is wel duidelijk zeker dat er hier 2 een beetje lopen te zweten. Gelukkig is het eerste gebouw onze accommodatie. Rugzakken afzetten en verder naar de receptie. De non aan de desk spreekt geen Engels. Veel kans om te oefenen krijgt ze waarschijnlijk niet want er is, buiten ons, geen enkele buitenlandse toerist. Ze belt een jonge kerel, Bansi. Hij spreekt redelijk Engels en legt ons uit hoe het híer werkt. Vooreerst krijgen we onze kledij. Valt een beetje tegen. Overall blauw en warm linnen. Het is de bedoeling dat we dit continu dragen. We zullen zien. We krijgen onze kamer te zien. Een prachtig kleurrijk gebouw. De kamer is kraaknet en leeg. Geen bedden. Slapen op de grond op dunne matrassen. Alles is afgewerkt met hout. Schuifdeuren, schuiframen. We hebben een prachtige badkamer. Hier kunnen we aarden. We kunnen nog lunchen. Het restaurant is al een eerste aanslag op de conditie want ook hier gaat het steil omhoog. Eigenlijk de ganse weg tot aan de laatste tempel, dewelke dan ook de belangrijkste is. Er wordt op de regels gehamerd. Het is een boeddhistische tempel dus als je een monnik tegenkomt groet je met samengebrachte handen en een buiging. En bij de maaltijd neem je enkel wat je opeet. Geen restjes op het bord. Rechts binnengaan en links buiten. Ons bord is een plastic schaal, onderverdeeld in 5 vakjes. 2 ervan worden opgevuld. Eén met rijst, één met een waterig groentesoepje. We gaan honger lijden. Echter. Een beetje verder staan kommen met groenten, kimchi.. De meerderheid vrij spicy maar we wennen er stilaan aan. Opscheppen dus wat je gaat opeten. Geen slechte gedachte. De maaltijd is gratis voor iedereen, ze hopen wel op een donatie. Nadien verkennen we het complex. Het ene gebouw al mooier en kleurrijker dan het andere. We zien een grote zaal met enkele vrouwen. Schoenen uit en binnen. Ik heb blijkbaar een patent op verboden toegang want blijkt het een uitsluitend vrouwenzaal te zijn, verboden voor mannen. Had hetzelfde een paar weken terug in Mongolië met een vrouwendouche. We stappen tot aan de belangrijkste tempel. Een imposant gebouw. Van buiten zie je 3 verdiepingen, van binnen is het een grote zaal met 3 grote boeddha's. We krijgen een brochure van een monnik. Hij draagt een lichtgrijs pakje. Een beetje modieuzer dan het onze. Naast de tempel kan je een pad volgen, het "pad naar het nirwana". Steile trappen gedurende een half uur brengen je naar de begraafplaats van de stichter van deze tempel in 1945, Sang Wol Wongak. Hier is ook het hoofdkwartier van de Cheontea boeddhisten. Bovenaan heb je een mooi uitzicht over de streek, behorend tot het Sobaeksan National Park. We keren terug, bekijken een andere tempel. Terwijl we de zaal bewonderen worden we op de schouder getikt. Eén van de oudere monniken geeft ons een plastic zakje met vers fruit. Peche, nectarinnes. Het sappige fruit smaakt. Hopelijk was het niet om te offeren In onze kamer schreeuwt de douche naar ons. Een beetje relaxen op onze matrassen. We gaan naar het lager gelegen dorpje, zien of er iets te beleven valt. Buiten een kleine, nieuwe koffiebar met een barrista is het hier redelijk dood. Onze afdaling was eigenlijk een beetje voor niets. Er rijdt gelukkig een shuttle busje terug naar boven. Hoeveel kost het? Is het gratis? We vragen het aan de chauffeur : no pay yes (!??) We stappen op en zien wel. Is dus gratis. Terug in de kamer trekken we ons pakje aan, klaar voor het avondmaal. Terug de steile klim. Pfff. Avondmaal is in dezelfde trant als het middagmaal. Sober maar wel ok en genoeg. Nadien lopen we nog wat rond, zien we in de ene tempel een grote slaapzaal vol met vrouwen, dicht bij één, slapend op de vloer. In de andere tempel zijn monniken aan het bidden, zingen. 22u en lichten gaan overal uit, mensen gaan slapen. Voor sommigen begint de dag zéér vroeg. 02u30 beginnen de gebeden. We zullen ons nog eens draaien. Het zal echter terug vroeg dag zijn. Ontbijt is tussen 06u en 07u. Ik heb al meer vroegdiensten gedaan de laatste anderhalve maand dan gedurende de vorige 3 jaar. Maar het moet.

Geschreven door Waarzijnwenu