Laatste ochtend in Namibië.
8u30 gaan ontbijten. Een klassiek ontbijt : brood, yoghurt, beleg, koffie, een beetje fruit. Op vraag een eitje.
We maken onze koffer, een beetje herschikken.
Aan de receptie geven we de tiramisu aan Sarah. Ze is zeer gecharmeerd met de attentie.
Als we later uitchecken geeft ze met een beetje schaamzwart op de wangen toe dat ze al alles heeft opgegeten. Het is haar favoriet dessert, ze kon niet wachten. Ze kan er maar deugd van hebben.
Een de van de medewerkers, een jonge man, is bezig het terras en omgeving proper te maken.
Vooral hoe hij het zwembadzeil reinigt, roept respect op. Eerst borstelen om de bladeren te vergaren, dan dweilen.
Hij loopt op het zeil, hopelijk er niet door. Maar dat zou moeten sterk genoeg zijn denk ik, het is toch de bedoeling dat dat er ook opligt als bescherming.
We gaan een stapje doen in Windhoek City. Niet dat er zoveel te zien of te doen is maar we moeten er toch eens geweest zijn.
De stad is niet de meest sexiest die we al bezochten. Veel bouwwerken, geen gezellige straten.
We lopen door een winkelcentrum omdat dit gewoon de kortste weg is. Hier zijn ze dan wel vrij up to date in. Grote winkels, modern.
We gaan op zoek naar de kerk, één van de hoogtepunten. Eens die gevonden terug een bevestiging. Het kapelletje in Zussen-Zichem-Bolder zal wel groter zijn.
Wel mooi is de oprijlaan die leidt naar de overheidsgebouwen. Vol met Jacaranda's, heel kleurrijke bomen.
En gele Chinezen. We zagen er niet zó veel, hier dus wel. Titi praat tegen een zak chips (als die tenminste een kans krijgt) dus ook tegen hen. Ze komen uit Peking, ze lijken vrij wel opgevoed. Als we vertellen dat we daar ook al waren, giechelen ze een beetje, ché ché en weg.
Wat verder zit een mevrouw met haar kindje, ze probeert selfies te nemen. Titi vraagt of ze van haar en haar zoontje een foto moet nemen. Yes please.
Als Titi vraagt of ze op haar beurt een foto van de twee mag nemen, vraagt de mevrouw een beetje weifelend hoeveel ze daar dan voor zal moeten betalen. De omgekeerde wereld, bewijst nogmaals welke goede inborst de Namibiers hebben.
Onze traditie in eer houdende gaan we een laatste keer een koffietje drinken op een terras.
In de schaduw mensen bekijken, ons favoriet tijdsverdrijf.
We gaan stilaan terug naar de B&B, eerst nog eens langs gaan in een supermarkt. Om een lunch te kopen en onze favoriete kruiden.
Als lunch kopen we een slaatje dat we zelf samenstellen. Ideaal, een gezonde afsluiter.
We ze hier allemaal verkopen, je kant je het niet voorstellen. Voorverpakte frieten met worst of met gebakken kip. In een cellofaan. Als we dat hadden geweten een paar weken terug, geen gebraai maar pakjes opentrekken.
We zijn heel snel rond in het centrum. Naast de kerk en een paar kleinigheden, is er niks anders te zien. Als je hier 4u rondloopt, of liever rond slentert, kan je nog alles 3x opnieuw bekijken.
Enkel een Herero mevrouw wil het fototoestel als nieuw opslaan.
We zijn terug, eten onze lunch op. Smaakt nog wel, vooral bij weeral die hitte.
Een laatste keer wordt de koffer opengemaakt, de "deftige" kledij eruit om straks aan te doen.
Een 4tal andere koppels zijn al vertrokken naar de luchthaven, onze taxichauffeur laat op zich wachten. 14u30 was het afgesproken uur. 14u45 is hij er nog niet. Dan maar aan Nelson, de receptionist, vragen om een andere taxi te voorzien. Net als hij die wil bellen, staat er aan het hekken iemand te zwaaien. Den onzen, den John. Hij stond hier al een kwartier maar had niet aangebeld. Soit, we kunnen weg.
Hij rijdt wel vlot, we zijn er mooi op tijd.
Enkel een schaapherder die in het midden van de straat staat te zwaaien met een rode vlag. Om de automobilisten te wijzen op de aanwezigheid van zijn schapen.
We moeten toch aanschuiven bij de bagage drop off, een vlotte jonge kerel helpt ons verder.
Als ik langs mijn neus weg vraag of er geen vrije plaatsen zijn in business class, vraagt hij ons even te wachten. Een tiental minuten later het verdict : er zijn nog plaatsen, voor een schamele 670€ pp opleg zijn het de onze. 10 seconden twijfelen, dan maar niet. We kunnen voor dat bedrag al bijna een week skiën. We zullen maar met het gewone volk mee boarden.
Net voor het instappen, wordt de wachtrij uit elkaar gehaald. Mannen links, vrouwen rechts. Dan wordt aan ons mannen gevraagd wie er Engels praat. Aanwezig. Iedereen moet in een cirkel staan. Een dame begint vragen te stellen over de veiligheid, of we verboden goederen bij ons hebben, drank. Op alles zeg ik nee, niettegenstaande er een flesje water in mijn achterzak zit. Dan wenst ze ons een prettige vlucht, we mogen verder. Een lachertje.
Stappen naar het vliegtuig. Het voetpad is terzelfdertijd een zebrapad. Om de zo veel tijd staat een groen verkeerslicht, we mogen verder. Ook nog nooit gezien. Er is dus voor alles een eerste keer.
We stappen in, vragen nogmaals of er geen plaats is in business. De stewardess weet het nog niet, na de tussenlanding in Luanda, Angola kan ze het ons mededelen. Ik geloof er geen fluit van, ze zou het nu toch al moeten weten.
Een eerste maaltijd : kip, rijst, erwten en wortels.
Wanneer de steward de maaltijd rond brengt en bestek uitdeelt, valt er een pakketje op ons. In zijn gezapig Nederlands zegt hij : "Nou, er valt hier van alles uit de lucht."
Ik vraag hem om dat niet té luid te zeggen, we zitten tenslotte in een vliegtuig. Titi komt niet bij.
Na de tussenstop en boarden van de nieuwe passagiers, halen we verhaal bij de stewardess. Er is inderdaad nog plaats (tuurlijk), nu voor 600€. Ok, we blijven dus maar zitten voor de volledige vlucht.
Wij ontvangen de nieuwe crew met een verwelkoming, "welcome on board". Zij komt niet bij, t'is eens iets anders.
Een nieuwe rondje vliegtuig eten.
Chicken or Beef? Tegen dat ze bij ons zijn is er enkel nog Beef. Een klein voorproefje van wat volgt?
De maaltijd is alleszins veel beter dan op de heenvlucht. Filmpje kijken, Titi schatert bij het bekijken van Forrest Gump, haar 100ste keer waarschijnlijk.
Schuin achter ons zitten op een rij van 4, een Duits koppel en een Nederlands koppel. Verbroedering alom, de volumeknop op maximaal. Zelfs als de lichten gedimd worden. Oordoppen brengen een beetje soelaas.
Ik slaap een uur of 4, Titi iets minder.
We krijgen goed nieuws van de piloot. We zitten, ondanks een ommetoer wegens noodweer, voor op schema, we gaan een halfuurtje vroeger landen.
5u45 maken we terug contact met Europese bodem.
We hebben 3u te doden alvorens onze vlucht te nemen Amsterdam Brussel. Een beetje rondlopen in de shops, een ontbijtkoffietje, wat surfen.
Schiphol is een modene luchthaven. Er staat een lange rij aan de paspoortcontrole maar wij als Europeanen kunnen ook door een selfscan. Paspoort in een machine, groen licht en 1 minuut later zijn we al door.
Gate 74 is de onze, we zijn mooi op tijd. Als we na een tijdje op het bord kijken zien we dat de gate veranderd is, we moeten iets verder naar 84.
Allé, inpakken en verhuizen.
30 minuten wachten, bord checken. De vlucht is opgeschoven van 8u55 naar 9u45.
We hadden alles uitgedokterd betreffende aansluitingen treinen - tram etc. Dat valt dus in het water. En alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we nu te horen via een luidspreker dat ons vlucht afgelast wordt. Reden? Geen achtergronden. Enkel dat we naar balie T2 moeten waar we een herboeking zullen krijgen.
T2 is natuurlijk niet bij deur, dat wordt een kwartier stappen.
Het is vrij snel duidelijk waar de balie zich bevindt. Een lange rij staat al aan te schuiven, iedereen van onze vlucht + nog wat mensen extra. Op zich zijn wij nog niet de slechtste, er zijn mensen die nu al weten dat ze hun aansluiting met een andere vlucht of de Thalys gaan missen.
Een klein uurtje later is het onze beurt. Binnen een anderhalf uur hebben we een rechtstreekse trein naar Brussel. Maar doen zeker. Hij doet er wel 2u30 over maar de Thalys is geen optie, we komen op hetzelfde tijdstip aan in Brussel, we kunnen maar vertrekken.
We moeten onze bagage ophalen, een stukje terugkeren. De bagage staat netjes gerangschikt, we zijn blijkbaar niet de laatste.
Schiphol is als een stad op zich, winkels en "restaurants" genoeg. We gaan naar Albert Heyn, lunch kopen. Zo'n vooraf gemaakt slaatje, we zijn ondertussen toch al +/- 12u.
Voor de verandering is het perron wel dichtbij, we vreesden al het ergste.
De vermoeidheid maar vooral het temperatuurverschil doet ons kou krijgen. Fleece, vest uit de koffer. Ze zullen nagenoeg niet meer uitgaan tot thuis.
De trein heeft één minuut vertraging, ook al een meevaller.
Maar als de wet van Murphy in gang is gestoken, zet hij zich door. We treinen een halfuurtje, de trein stopt in een tunnel. Heeft een andere voorrang?
Nope, de conducteur roept om dat we in panne staan. Er is een probleem met de elektrische bovenleiding en er is geen stroom meer. Voor hoelang? Voorlopig is er nog licht maar eens de batterijen leeg zijn, zitten we in het donker.
We zouden rond 11u thuis zijn maar KLM en NS beslissen er anders over.
Van de nood een deugd maken. Inloggen op CollectandGo en onze boodschappen bestellen bij Colruyt. Efficiënt reizen noemen ze dat.
De stilstand valt uiteindelijk nog wel mee. Nog geen 30 minuten rijden we terug.
De conducteur kwijt zich schitterend van zijn taak. Hij houdt ons op de hoogte, betreffende de panne was het al zo en nu is er een hele roman over de (gemiste) aansluitingen in Brussel Zuid, over de Thalys en dat in 4 talen. Respect voor de man, ook al lijkt zijn Nederlands, Engels en Duits eerder op een cabaret voorstelling. Zijn taalbeheersing is niet feilloos wat tot algemene hilariteit leidt in de trein. Ondanks de miserie wordt er uitbundig gelachen.
Titi is nog helder van geest. We rijden via Antwerpen en ze heeft opgezocht dat als we daar uitstappen ipv in Brussel, we direct een aansluiting hebben naar Gent en een uurtje vroeger zullen thuis zijn. Vree goe gedaan kind, na 28u reizen telt elk uur.
Zo gezegd zo gedaan. Om 15u komen we aan in Gent, inderdaad een uur vroeger dan gepland door KLM, 3u later dan initieel gepland door KLM.
De vluchten heb ik doorstaan zonder calmant, ik kan hem misschien nu innemen.
Als we op de tram en later in de auto zitten, worden we overspoeld door allerlei prikkels. Druk verkeer, drukke jeugd, lawaai, getoeter.
Na 3 weken nagenoeg zelfbedruipend zijn, is het een beetje teveel ineens.
Vlug naar huis, ons nog een beetje opsluiten in onze huiselijke cocon.
Morgen wasjes draaien, boodschappen ophalen.
Maar vooral : waar gaan we de volgende keer naartoe !!!!!



N: natuurpracht
A : allerlei beestjes
M: moet er nog stof zijn
I: indrukkendwekkende landschappen
B: bakken stof
I: immer lachende mensen
E: en kamperen is ook zeer leuk

Geschreven door Waarzijnwenu