De vorige dagen waren waarschijnlijk toch een beetje een aanslag op lijf en leden.
Allebei 9 uren geslapen, recuperatie.
We zijn alleen in het huis, geen andere toeristen.
Het ontbijt staat klaar voor ons op het afgesproken uur.
Een glas met havermout, yoghurt, sinaasappel.
2 lokale specialiteiten : nasi lemak (de rijstschotel die we al aten bij Gert ) en rempah udang, kleefrijst in cocosmelk gekookt met gecrashte garnalen en gekleurde bloem. Heel lekker maar zwaar.
We trekken Melakka in, op zoek naar een wasserette. Het zweten de vorige dagen vereist een wasmachine.
Catherine, een medewerkster, wijst ons de weg. 10 min stappen.
30' wassen, 40' drogen voor 2€. Voor dat geld kunnen we niet blijven stinken.
Ideaal om ondertussen het stadje al een beetje te verkennen, onder een bescheiden zonnetje.
Tussen het wassen en het drogen is het al koffietijd. Titi gaat voor de koude cappuccino, ik voor een warme matchathee.
Beide worden met de grootste zorg gemaakt in een leuk koffiehuis.
Melakka ligt ons nu al.
We lopen rond. Heel wat kleine straatjes met soms schitterende muurtekenigen. Trompe l'oeil à volonté.
De was teruggebracht naar onze kamer, het heeft geen zin dat half Melakka ziet welke kleur onze onderbroeken hebben.
Een lichte lunch zouden we al kunnen verdragen. Melakka is beroemd voor rijstballetjes met gekookte kip. Catherine stuurt ons naar de beste.
Het is nog maar onlangs heropend, hopelijk was de 2 jaar sluiting niet opgelegd door de voedselinspectie.
Enkel locals ter plaatse, soms een lange rij wachtenden op de stoep. Niet voor ons.
We komen op het juiste moment, da's altijd goed.
Een tafeltje voor ons 2, enkel keuze tussen een half of een volledig gekookte kip. 1/2 is voldoende, met rijstballetjes en gekookte lever.
Eerlijke kost, het smaakt ons. Alles onder de goedkeurende blik van Melakkanezen en de uitbaters. Alle gedeelde blikken worden met een glimlach beantwoord.
Tijd om onze trip te vervolgen.
Stop 1 : een kleine tempel, de Tua Pek Kong tempel. Niet echt speciaal.
De weg naar het volgende loopt door Chinatown. Veel Chinezen aan het werk dus. Ijzerwaren, etenswaren, goudsmid. Vooraan in een zaak, op de stoep, snijdt een dame letters in grote houten panelen. Meesterwerken die met bladgoud afgewerkt worden. De Chinezen kennende zal het niet voor niks zijn.
Stop 2 : de Kampung Kling moskee. Uitzonderlijk mogen vrouwen de moskee betreden, met de nodige vestimentaire aanpassingen. Titi moet een jellaba aandoen, het levert haar trouwens direct 2 nieuwe vriendinnen op.
Op weg naar de volgende tempel, worden we vandaag voor de eerste keer per een flinke regenbui getrakteerd. Schuilen bij Mods Café. A-Bert Khow is de barista van dienst. Binnen staat een Volkswagen busje van 1978 dat omgebouwd is tot koffiebar. Eigenlijk een soort foodtruck. Hij maakt de koffie, vertelt met de grootste liefde voor het vak over hoe hij zelf koffie brandt, op houtskool.
Een aantal grappige quotes zijn hem ook niet vreemd. Over bijvoorbeeld Japanse tonijn. Eten jullie maar de met kernenergie vervuilde vis, wij houden het op onze eigen zeldzamere lokale vis.
Die hebben wij nog niet gezien, enkel de niet zo zeldzame kip.
De bui is voorlopig gestopt, op naar stop 3 : de Cheng Hoon Tengtempel.
Die is al meer de naam tempel waardig. Veel groter, supermooi houtsnijwerk contrasteert de nu blauwe lucht.
Met goud beschilderde toegangspoorten.
Binnenin gezangen, luiden van bellen, trommelslagen. Er is een soort boeddhistische eredienst bezig. Blijkt een herdenking te zijn van iemand die vorige maand overleden is. Offers werden gegeven : koekjes, fruit, bloemen.....
Kartonnen flyers worden verbrand. Resten en rook stijgen op zodat de overledenen niets tekort zouden komen. .
Het blijft altijd iets imposant om zo iets mee te maken.
Net als we willen vertrekken, gaan de hemelsluizen terug open. Toch nog maar even blijven, schuilen, al is het maar om de camera te beschermen.
Volledig droog tot aan ons guesthouse houden we het niet, het regenseizoen is dan toch begonnen.
Catherine zit in de eetruimte, noedels en TV, een goede combo.
Een beetje socializen, een grappig iemand met een gouden hart denken we.
Er is een open ruimte in het lokaal, ah ja, t'is hier toch altijd goed weer. Of toch vóór het regenseizoen want we horen en zien dat de regen terug met bakken uit de lucht valt.
Niet te ver lopen is dus de boodschap voor ons avondeten.
Catherine weet wel raad. 300 meter verderop in de straat is een zeer goede Indiër : Pak Putra.
Pak de regenvest en paraplu, we volgen de raad op.
Pak Putra? 100 Pakken lopen hier rond. Meer Indiërs dan klanten lijkt het wel. Alhoewel, er zijn 2 ruimtes die constant vol zitten.
Onze "ober" neemt de bestelling op. Papier en pen al lijkt het wel alsof hij er mee typt. Tik tik tik. Misschien eens moeten zeggen tegen hem dat er tegenwoordig ook al echte tablets bestaan.
Maar Indiërs zijn blijkbaar wel efficiënt.
Binnen de 5 minuten hebben we onze schotel. Titi Tikka marsala, ik ook iets Indisch. Met naan.
Kleine porties, ideaal. En onze gebeden zijn aanhoord, NOT SPICY.
In een wip staan we terug op straat. Snel nog eens kijken hoe ze de kip en het naan brood klaarmaken. In grote stenen potten op gasbranders.
Op weg naar huis gaan we een snuisterwinkeltje binnen, Titi 's versie. Voor mij gewoon één van de zovele brolwinkels. Allerlei prullaria.
De winkelbediende loopt constant achter ons aan. Wat we ook doen, versnellen, plots een andere rayon in, ze blijft volgen zoals een puppy.
We gaan met 2 misschien nuttige items voor in de auto naar buiten.
De regen is alweer onze partner. Slechte dag vandaag.
Hopen om beter voor morgen.

Geschreven door Waarzijnwenu