Terug een vroege dag, de zon is nog niet helemaal van de partij. Ze zit nog een beetje verscholen achter de bergen waardoor het een koude ochtend is.
De laatste dag met Apollo, het afscheid zal zwaar vallen.
In kilometers is de te overbruggen afstand niet zo ver.150km of zo. We hebben al geleerd dat voor Chilenen de afstand eerder uitgedrukt wordt in tijd dan in meters. Zeker op het platteland. Leonel bijvoorbeeld sprak nooit over zoveel kilometers maar altijd over zoveel uur.
Goede wegen al blijft het deze laatste rijdag ook geweldig opletten. Een local rijdt voor ons kilometers als spookrijder, op slingerende wegen met heel veel blinde bochten. Je zal maar uit de andere richting komen.
We rijden langs de kust, heel veel viskwekerijen. Deze streek is een zeer grote exporteur van zalm. Met jawel die bergen als begrenzing.
Een uurtje rijden brengt ons bij een overzet. Reservatie niet nodig, deze keer blijkt het waar te zijn.
De overtocht is maar 30' dus veel is er niet te doen. Alhoewel, Patagonië blijft verrassen. Tijdens de vaart worden we begeleid door spelende zeehonden. Te snel voor de foto die sloebers. Soms ziet men zelfs dolfijnen, helaas niet op deze trip.
We hebben al contact gehad met Andres, de verhuurder van de pick-up. Als we rond 13u30 bij hem zijn is er meer dan tijd genoeg. We hebben voldoende speling waardoor we nog ontspannend willen afsluiten. Een terrasje aan de kust bijvoorbeeld.
Een slecht baantje leidt ons naar een vissersdorpje. Als we hier een terrasje zouden vinden dan valt de hemel naar beneden denk ik. Vele krotten, veel armoede zo lijkt wel. Waarschijnlijk geen of weinig toeristen die hier passeren want we worden bekeken alsof we van de maan komen. Ah ja just, we hebben natuurlijk onze capsule bij ons.
Hier zullen we dus niks vinden, dan maar verder naar Puerto Montt. Een grotere stad dicht bij de eindbestemming.
De weg er naar toe lijkt wel de Tour de France te verwelkomen. Overal staan vlaggen van Coca-Cola, Sprite, Fanta (sponsors ook weer content). Da's een referentie dat er een winkeltje is. Veel winkeltjes dus.
Puerto Montt is op zich wel een leuke stad maar heel druk, veel verkeer.
Er zijn gezellige pleintjes mét terras maar het probleem is dat er echt nergens maar dan ook nergens parkeerplaats is. De straten staan bomvol, enkel parkeergarages zijn nog mogelijk maar die zijn niet hoog genoeg voor Apollo.
We rijden wat rond in de hoop nog iets te vinden maar helaas. Niet meer tijd verspillen is onzer beide conclusie, we rijden door naar Puerto Varas waar we Apollo moeten afleveren.
Een gans ander gevoel als we dit stadje inrijden. Veel meer sfeer, mooie huizen en pleinen, groene boulevards. Hier vinden we zeker iets, als is het maar omdat er verschillende plekjes beschreven zijn in de lonely planet.
En er is parkeerplaats. Met een parkeerwachter waaraan je het verschuldigde bedrag moet betalen.
Apollo is wel groot maar de parkeerplaats is voor en achter 10cm groter. Meer moet dat niet zijn, hij past er juist in.
Een verwenkoffie (appelstrudle met ijs voor ...yep).
Het huis van Andres ligt op zo'n 5km hier vandaan, alles valt in zijn plooien.
De weg naar hem geeft ons de indruk dat dit de rijkere buurt is van deze streek. Grote huizen met dito tuinen, huizen in het betere materiaal gebouwd.
We moeten linksaf maar staan voor een hekken. Een opschrift Condominium vertelt ons dat we een afgesloten bebouwing binnen moeten rijden. Beveiligd maw.
Geen sukkelaars die hier wonen.
Osmand brengt ons feilloos tot bij Andres, ons camper avontuur zit er op. Heelhuids wat niet onbelangrijk is.
Andres komt uit zijn huis met de obligate honden. Is super enthousiast om ons te zien. Waarschijnlijk ook omdat hij ziet dat zijn camper nog heelhuids is.
Aan ons zal het niet liggen. Als we beginnen te vertellen over onze afgelopen 2 weken weet hij dat het goed was. Ook belangrijk voor hem, tevreden klanten.
Hij vertelt dat de laatste jaren moeilijk waren. 2 jaar door Covid, het jaar erna omdat de overheid moeilijk deed. Dat hij een deel van zijn auto's moest van de hand doen omdat zijn partner, de leverancier van de wagens, ermee stopte. Maar dat hij toch nog plannen heeft om uit te breiden, zelfs in het noorden.
Als we ooit terugkomen hebben we een goed adresje, zoveel is duidelijk.
Onze bagage wordt overgeladen in zijn pick-up omdat hij ons naar de luchthaven brengt. Een fijne service van een fijne man.
Met pijn in het hart draaien we onze rug naar Apollo. Het afscheid valt moeilijk.
Op de luchthaven een omhelzing, weeral een nieuwe vriend?
Toch al een paar op deze reis.
Leonel stuurt een berichtje dat hij het super fijn vond om met ons op paardentrip te gaan. De zendmast zal dus hersteld zijn, die was defect door de vele sneeuw deze winter.
Ook Agustin post een bericht. Dat de motor nog steeds op ons staat te wachten. Als we hem laten weten dat we onze vlucht zullen herboeken om die motortrip te doen krijgen we zo snel als de wind de vraag : When?
Om ons nog meer te doen watertanden stuurt hij een filmpje en foto's van hem nu onderweg met de offroad motor met klanten. Hoog in de bergen, open vlaktes. Dzju toch.
Alhoewel, er is nog hoop. Agustin vertelde ons dat er in de ziekenhuizen hier in Patagonië een enorm tekort is aan medisch personeel. Vooral de winters kunnen hier streng zijn en dat jaagt vele mensen weg. Wij zijn wintersport gewoon, solliciteren?
Andres gaf ons de tip om op de vlucht aan de rechterkant van het vliegtuig te zitten, dan heb je gedurende de ganse vlucht zicht op de Andes.
We doen de moeite om aan te schuiven aan de incheckbalie waar we onze plaatsen kunnen wisselen. Subiet een vlucht waar geen TV nodig is, naar buiten kijken zal meer dan genoeg zijn.
Titi krijgt de honneurs om aan het raam te zitten. De camera zegt al snel opslagruimte vol. Straks wacht haar de moeilijk taak om een selectie te maken voor onze blog. De tol van beroemdheden.
Vlotte vlucht, we zijn een half uur vroeger dan voorzien in Santiago.
Johnny staat ons al op te wachten, da's nu eens een doodbrave mens zie.
We gaan terug naar Casona Emilia, in het begin van de reis verbleven we daar al eens.
De Russische gastvrouw ontvangt ons. Ze herinnert zich ons nog, hopelijk enkel goede herinneringen.
We gaan eten op de Plaza Bellavista. Een soort foodcourt, heel gezellig. Toeristisch weliswaar maar aanvaardbaar toeristisch.
In het restaurant waar we de eerste dag iets gingen eten gaan we nu terug.
Eindigen bij het begin.
Ze hadden er vooral heel lekkere Pisco Sour en lekker eten.
Tonijn en een stukje vlees doen het vandaag. De porties die we de voorbije dagen aten zijn nu x3 of zo, vrij snel zegt onze maag genoeg.
Zowel Casona als Johnny raden ons af om na 23u nog op straat te lopen. Veel te onveilig. Vele bars sluiten rond middernacht en dan komt het gespuis naar boven.
Dat zou wel kunnen kloppen want aan sommige bars of restaurants staan bodyguards met kogelvrije vesten aan de ingang. Een ijssalon bedient zijn klanten achter tralies.
Een gans andere wereld dan de voorbije weken. Toen had we totale veiligheid, rust en stilte. Nu moet je constant waakzaam zijn en giert luide muziek uit boxen van uit alle kanten. Dat wordt weer aanpassen.
We volgen de raad en zijn rond 22u al terug in Casona.
De valies wordt herschikt zodat ze vertrekkensklaar is.
Een echte douche is welgekomen na al die weken. Men went zeer snel aan luxe.
Een nacht in een echt bed. Zien of we de slaap nog kunnen vatten.

Geschreven door Waarzijnwenu