Als we opstaan is onze eerste bezorgdheid : zijn de kleren terug en droog? Ja en nee. Ze zijn terug maar niet droog. Ondergoed, Tshirts, alles nog klam. Hun truc met het strijkijzer heeft dus niet gewerkt. Als ik onze plastic zak terug vraag, zit er zelfs nog een niet gewassen shirt van Titi in. Ontbijt is idem als gisteren. Tri is niet te zien. Waarschijnlijk misnoegd omdat we de tour niet bij hem boekten. Mr Wing komt ons aan de hostel ophalen. Iets voor 8u is hij op de afspraak. Zijn zoon brengt onze motor. Een Honda WM125-5. Hij ziet er wat aftands uit. Als ik hem vraag hoe oud de motor is, zegt Wing 4j. Ik denk dat hij de 2 voor de 4 vergeten is. We maken een proefrit. De motor heeft geen hoog vermogen, niets in vergelijking met mijn motor thuis. Maar hij remt behoorlijk, heeft goede banden en ziet er robuust uit. We zijn weg. Wing bindt alle bagage bij hem achterop. Wij tweeën op 1 motor. Een beetje wennen maar mijn 34j rijervaring met tweewielers werpt zijn vruchten af. Het stadsverkeer is ook iets om aan te wennen. Er zijn regels maar niemand houdt zich er aan. Goed uitkijken is de boodschap. En zoals alle Aziaten : continu toeteren. Wing brengt ons naar de zoveelste geldautomaat. Hier lukt het wel. Eindelijk weer cash geld. We zijn vlug de stad uit. Via slingerende baantjes, omgeven door groen. We hebben duidelijk afgesproken met Wing dat we niet de tourist traps willen doen, enkel het authentieke Vietnam. Dat heeft hij ter harte genomen. Onze eerste stop is bij een jong gezinnetje. Zij verbouwen koffie. We krijgen uitleg over de soorten koffie, over de teelt. Wing spreekt redelijk goed Engels, we kunnen volgen. Hij vertelt over de gezinnen op het Vietnamese platteland. Dat meisje uitgehuwelijkt worden, dat ze heel snel zwanger worden (15-16j). Maar dat er veranderingen bezig zijn. Vrouwen hebben meer rechten, mogen keuzes maken, kunnen scheiden. We rijden verder. Onze volgende stop is bij een bamboe verwerkingsbedrijf. De bamboe wordt in stukken gekapt. Daar maken ze fijne banden van waarmee ze een soort raster vlechten. Dat wordt gebruikt in de zijde industrie. De buren maken grote ronde schalen van bamboe, die gebruiken ze in de koffie teelt. Alles handwerk. Vele uren werken, met kennis van zaken. Sommige van de werkers wonen nog in oude houten huizen. Andere hebben stenen huizen, afhankelijk van hun inkomen. We rijden verder via kleine baantjes, door dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Wing brengt ons naar de niet toeristische plaatsen. Zoals een bedrijf waar zijde wordt gesponnen. Meisjes, soms moeder en dochter, staan in een soort hangar aan een machine. De zijde cocon wordt 10' gekookt in water waardoor de rups binnenin sterft. Ze worden daardoor ook weker. De flinterdunne draden komen los. Die worden behendig aan een soort rol bevestigd waardoor de zijde op een rol kan worden gedraaid. En die rollen worden gedroogd waardoor men de eigenlijke zijde bekomt. Heel interessant voor ons. Voor de werkneemsters zwaar werken. We werken 8u/dag maar zitten continu in het warme water. Hun handen zien er verschrikkelijk uit. En het lawaai is ook niet te onderschatten. Maar ze zien er gelukkig uit, hebben plezier onder elkaar. Onderweg stoppen we bij de Elephant waterfall. Een waterval die nu een redelijk debiet heeft door de regenval. Je kan er redelijk dicht bij. Een mooie plaats voor een zitje op een terras. Met het koffietje. Terug véél te sterk. Een zelfde hoeveelheid water erbij maakt hem drinkbaar. Aan de overkant van de straat is een familie bezig zijderupsen in een bamboeraster te kweken. Een rups wordt in één rastertje gezet. Die beginnen hun cocon te spinnen. Redelijk indrukwekkend. Iets totaal nieuw. Heel leerrijk. Soms zitten er 2 in 1 cocon. Dat geeft minderwaardige zijde. Met een pincet worden ze gescheiden. Of manueel. De rups voelt heel zacht aan, zijdezacht. De tocht wordt verdergezet via heel landelijke baantjes. Wing kent blindelings de weg. Hij doet dit al meer dan 30j. Voor lunch stopt hij bij een lokaal restaurantje. Eetstalletje langs de weg eerder. We krijgen er een soort pannenkoek van garnalen en sojascheuten die in rijstpapier opgerold wordt. Met een licht pikant dipsausje. Lekker gegeten kunnen we weer verder. Langs wegen waar je geen toeristen tegenkomt. Soms oplopend. Het gebrek aan power is dan duidelijk voelbaar, we kruipen in 2de omhoog. Misschien ook maar best dat we geen snelheid kunnen maken. De wegen liggen er af en toe heel slecht bij. Diepe putten, grind. Maar zeer leuk rijden. We stoppen bij een etnische familie die varkens kweekt. Achter het huis liggen de stallen. Zeugen met hun biggen. Het onderscheid tussen stal en huis is maar heel klein. Beide zijn houten hokken. Op een houtvuur staat een grote ketel te pruttelen. Ze maken rijstwijn. We mogen proeven. Straffen toebak. De rijst wordt 3x gebruikt. 2x voor drank. De 3x voor varkensvoer. Buiten liggen koffiebonen te drogen. De ganse streek staat vol met koffieplantages. Vietnam zou het grootste koffie producerende land ter wereld zijn. Bij een volgende stop zien we een andere etnische familie. Allemaal redelijk jonge meisjes met een baby of kleuter op de arm. Ook hier zijn ze al moeder op 15-16j, grootmoeder op hun 35. Zij hebben een klein winkeltje, gewoon langs de kant van de weg. Het loopt er vol hangbuikvarkens. Wing koopt een zak snoep, wij een drankje om de lokale economie te steunen. Eerder overleven is hier hun motto, denk ik. Wanneer Wing plots stopt, zijn we terug bij een heel klein familiebedrijfje. Zij voeden de rupsen met het blad van de moerbeiboom. Als je heel stil luistert, hoor je de rupsen knabbelen. Ze eten tot 10 kg /dag. Het is een leerrijke dag. Heel veel nieuwe dingen geleerd, veel variatie. En het motorrijden op zich is ook héél plezant. Soms wel opletten geblazen voor de grote putten in het wegdek of voor overstekende dieren. Maar we kunnen hier ons hartje ophalen qua rijden. Als het al stilaan begint duisteren, rijden we over een brug. Op de stroom eronder liggen drijvende dorpen. Vissers vanuit de Mekong delta die hierheen kwamen. In het droge seizoen hebben ze geen werk maar ze willen hier niet weg. Leven wordt overleven. In een blank staand rijstveld is een palingvisser bezig alen te vangen. In een gat in de grond steekt hij met een stokje voer, de paling bijt. We zijn de gelukkige toeschouwer van een vangst. In een lichte motregen rijden we naar Hô Lãk, onze stopplaats. Een klein dorpje aan het meer. We overnachten in een hotel. Een goede basiskamer met vooral een deugddoende douche. Als avondmaal krijgen we noedels, tofu, varkensvlees, kool. Gewone lekkere kost. Wing vertelt over de oorlog, over zijn bedrijf, over de Easy Riders. Ze noemen hem Wingman. Voor ons lijkt hij meer op Dr Zhivago. We tonen hem een foto op het internet. Hij vindt het wel grappig. Een Japanner doet ook een toer, hij zit achter op de motor. Hij bouwde een commerciële website, verkoopt advertentie plaatsen op zijn site, strijkt een bepaald percentage op en wordt rijk al slapend. Maar met een klein hoekje af. Een korte babbel over onze reis naar Japan. De was die deze morgen nog niet droog was, hangen we uit in de kamer. Een paar schoenveters doen dienst als wasdraad. Met de ventilator erop zal alles wel drogen. Dag 1 van onze trip was al een goed begin.

Geschreven door Waarzijnwenu