Een ochtend zoals gisteren : ontbijt rond 9u : Cindy's style.
Een heel gevarieerd maar vooral gezond ontbijt.
Gezonde sapjes, avocado met ei, glutenvrij brood, gezond en hartig beleg, bananencake.
Verschillende thee's, smoothies.
Wie hier nog met honger maar vooral ongezond weggaat is verkeerd bezig.
Denise en Rosaria crossen rond om iedereen te behagen. Vooral Denise heeft deze ochtend veel te veel suiker en/of koffie binnen.
Speedy springt op stoelen om de parasol goed te zetten, bovenop de kast te kuisen, af te ruimen.
Maar volgens Cindy zijn ze onvervangbaar, de beste helpsters die ze ooit had.
Nico en Carlos hebben nog wat klusjes te doen, een B&B uitbaten is meer werk dan men denkt.
Ze sleuren oude zetels naar buiten, nieuwe naar binnen.
Een paar herstellingen hier en daar.
We gaan terug offroad rijden deze middag, de innerlijke mens moet een beetje versterkt worden.
Cindy serveert een misosoep, er is nog bananencake.
15' laten zakken en we vertrekken voor onze rit.
Terug een loodzware zon, temperaturen tegen de 40°. Het zal weer puffen worden. Het is uitzonderlijk dat het hier zo warm is, meestal is het een aangename 25 à 27°.
Maar goed, geen klagen. Eens we rijden hebben we een beetje afkoeling van de rijwind. De föhn staat weliswaar op de warmste stand maar geeft toch ietwat verkoeling.
Nico heeft een route uitgestippeld op GPS, we moeten maar volgen.
Hier in Portugal kan je nog vrijuit rijden, heb je massa's onverhard. Wat bij ons niet meer mogelijk is wegens verschillende redenen.
Een makkelijk grindbaantje gaat al snel over in een meer uitdagende helling. De stijgingsgraad is niet het probleem, wel de stenen op de paden. Soms vrij grote stenen waardoor de motor zelf zoekt wat de beste weg is om te rijden.
Na 15' rijden wacht Nico op ons alvorens een afslag te nemen. Als ik hem zeg dat mijn motor heel onstabiel stuurt, of dat komt door de vele stenen krijg ik als antwoord : "neent, joun voorband is plat".
Ik ben dus al een tijdje aan het rijden met een lekke band.
Terugkeren betekent dat onze rit er zou opzitten, we zouden teveel tijd verliezen. Als ik het zie zitten, dan mag ik verder rijden met die band. Offroad rijden betekent toch dat de banden op een veel lagere spanning staan dan op de weg. We proberen, ik zie wel. Op zich lukt het rijden wel, enkel het sturen in bochten op het asfalt is een beetje moeilijker.
Op heel slechte padjes d.w.z. met veel en grote stenen voel ik soms de velg slaan tegen een rots. Tja, als ze kapot is dan steek ik een nieuwe, antwoord Nico stoïcijns.
De pret is er niet minder om. Het is de eerste keer dat we echt offraod rijden, als dit een voorsmaakje is dan gaan we in de toekomst voor het volledige menu.
Vooral Titi is losgeslagen vandaag. Ze volgt probleemloos op nagenoeg elk pad. Als het zeer technisch wordt gaat het tempo naar omlaag maar buiten die ene val scoort ze al haar punten.
Ook in de ogen van Nico en Carlos. Als enige vrouw dit soort wegen rijden, hoedje af. Vanwege alle drie.
Halfweg stoppen we om te voorkomen dat we uitdrogen, een terrasje doen dus.
Een basis café maar water en bier verkopen ze overal, aan dumpingprijzen. We moeten dringend naar hier verhuizen.
We vervolgen onze weg. Voor Nico is het ook een beetje zoeken om de juiste weg te vinden. Af en toe blijkt het ingeslagen baantje dood te lopen of komt het uit op een privé eigendom. Keren is dan de boodschap en verder zoeken.
Een goede 4u en ongeveer 60km later gaat de poort van Seeds of Silence open. We zijn terug thuis.
Tit's wilde belevenissen komen naar boven, van een steile afdaling tot over grote rotsen rijden. Nico en Carlos hebben dezelfde weg gereden, luisteren met een grijns op het gezicht. T'is maar hoe je het zelf beleeft. Het voornaamste is dat je er fun aan beleefde, wat het geval was voor ons alle vier.
Bij pot en pint, met een stofmoustache en blozende kaken overlopen we onze dag, het was weer mooi.
Bij sommige gasten van Cindy is er een zaadje geplant voor yoga, bij ons is dat zeker het geval voor het offroad rijden.
Er worden al wilde plannen gesmeed voor motorreizen, minitrips etc. Eerst dit verlof afwerken, de rest zien we wel.
We hebben een halfuurtje om ons klaar te maken, we gaan eten in Tavira.
Alweer een kuststadje, meer naar de Spaanse grens op. Cindy weet er een leuk restaurantje zijn, in het centrum. Een klein halfuurtje rijden.
Het is inderdaad een typisch Portugees stadje : smalle straten tussen witte huizen, pleintjes en terrassen.
Ons restaurant oogt leuk, het blijkt een tapasresto te zijn.
We bestellen verschillende gerechtjes. Van champignons, patatas, jãmon, risotto tot black pudding. Allemaal heel lekker, net gepast qua porties.
Als dessert trakteert Titi iedereen op een ijsje, uit dankbaarheid. Thanks babe.
Een terugrit met Nico aan het stuur, Cindy op de passagiersstoel. De drie kindjes op de achterbank zijn braaf.
De avond lijkt iets koeler te zijn dan de vorige dagen, gelukkig.
Een gekko bekijkt ons vanaf de muur, vraagt zich waarschijnlijk af wat die 2 mensen zo laat nog aan de terrastafel doen.
Een verhaal schrijven, wat een beetje moeilijk is voor hem met die pootjes. Vandaar de verwondering waarschijnlijk.

Geschreven door Waarzijnwenu