Vandaag terug de fiets op. We gaan eerst de kimono kopen. Dezelfde vriendelijke jongen ontvangt ons. Hij zweet nog meer want hij loopt van hot naar her om ons zo goed mogelijk ter wens te zijn. En ook vandaag krijgen we dezelfde ontvangst. En terug enthousiast uitwuiven. Op het gemak fietsen we richting noord Kyoto. 2 tuinen + paviljoen staan op het programma. Maar eerst wacht ons nog flink wat klimwerk. Kyoto is vlak, zei Masa. Dus fietsen zonder versnelling gekregen. Main ure piero. Klimpercentages van 7-8%, gelukkig niet te lang. Eerst bezoeken we Honen-in, een kleiner complex. Hier begint men al meer met keitjes en zandtekeningen te werken. Maar nog niet wow. Een beetje verder fietsen brengt ons bij Ginkakuji-in of het zilveren paviljoen. Al heel wat anders. Grote delen zijn met zandtekeningen bedekt. Ornamenten uit zand sieren de tuin. Je kan een pad volgen wat je telkens naar nieuwe ontdekkingen brengt. Heel mooi. Is al meer het soort tuin dat ik me bij Japan voorstel. Huiswaarts fietsen kan via een klein grindpadje, het filosofen pad. Langsheen een stroompje. Ontspannend. De fiets blijkt terug het ideale vervoersmiddel. En als je stukken te voet wil doen, zijn er op verschillende plaatsen fietsparkings. Staan wel altijd goed vol want Kyoto is een fietsstad. Maar we vinden nog een plaatsje. Terug een geisha proberen te spotten in de Ponto-chõ buurt, daar voor gekend. Geen succes. Het kan niet alle dagen kermis zijn. Eten doen we in een kaiten zushi. Niet de allerbeste. We hebben nog een ander adresje, ook voor sushi. Aangezien we de fiets hebben, gaan we daar naar toe. Fietsen geparkeerd. Gezeten rond de loopband kunnen we nu genieten van betere sushi. Moe maar voldaan kunnen we eens vroeg terugkeren. Of misschien toch niet. Onze huurfietsen, en alle andere, zijn verdwenen. Er hangt een aanplakbiljet dat de stad onreglementair geparkeerde fietsen weghaalt, een beetje zoals ze auto's wegslepen. Ik had Titi nochtans gewaarschuwd. Er stond zo'n oranje verkeerskegel met een verbodsteken om fietsen te parkeren. En rond 1 fiets hingen er dezelfde tekens. Maar ja. Goesting doen en kegel verzetten. Loontje komt om zijn boontje. Op het aanplakbiljet staat waar we heen moeten om onze fietsen terug te krijgen + de boete. 16€ pp. Maar het depot ligt aan de andere kant van de stad. Dus metrotripje. 1,5€ pp. Zoeken naar het adres. De tijd dringt want het depot sluit om 21u en het is 20u50. Navraag stuurt ons de juiste richting uit. We moeten de fietsen zeker nog terughebben want morgen vertrekken we vroeg uit Kyoto. Onze hostel host zou niet content zijn. Een paar minuutjes voor 21u vinden we het adres. En we zijn niet alleen. Nog verschillende mensen komen hun fiets afhalen. En te zien aan de honderden, misschien wel duizenden fietsen, zullen nog veel mensen dat moeten doen. We moeten een papier invullen met Japanse precisie, betalen en dan krijgen we onze fiets terug. Met verontschuldigingen van hunne twege erbij. "Sorry, sorry, Philippe-San". Tis best. Hij wordt nog eens afgedroogd en we kunnen vertrekken. Wij zijn "gelukkig". Vele andere niet want de poort wordt onverbiddelijk om 21u gesloten. Werd uiteindelijk toch een dure sushi avond. Dat zal zich dan vertalen in een weekje water en brood. Wat ik ga eten zie ik wel. 15' fietsen en terug in de hostel. De eigenaar is gaan zwemmen. Hij doet aan triatlon. Een Nederlands koppel komt ook juist binnen. We delen de hostel al een aantal dagen en praten bij. Over reizen, over medebewoners van de hostel, over Japan. We zullen de gezelligheid van de hostel missen. Morgen terug een stukje verder noordwaarts. Naar Kanazawa.

Geschreven door Waarzijnwenu