Onze afspraak met de wereld is opnieuw een feit.
Aan onze trouwe volgers: blij jullie opnieuw te mogen verblijden met verhaaltjes.
Aan onze novicen: welkom in onze wondere wereld van het reisverhaal.
We gaan deze keer bijna letterlijk naar de andere kant van de wereld. Chili riep ons naar zich toe.
Een lang smal land, eentje dat we al een beetje bereisden een aantal jaar geleden. We hebben toen op onze reis door Argentinië het uiterste zuiden van Chili gedaan, het gletsjer gebied Perito Moreno, het natuurpark Torres del Paine.
Dat was onvergetelijk wat wil zeggen dat we het nu nog altijd voor de geest kunnen halen. Dus opnieuw bezoeken hoeft niet noodzakelijk. Er zijn nog genoeg andere dingen te doen, te zien.
Eerst moeten we er nog geraken natuurlijk.
De rugzakken worden van zolder gehaald, een half uurtje later liggen ze er al terug op. We reizen met zo weinig mogelijk. Kleding gewijs lukt dat vrij goed. Wat ons nekt zijn de tasjes met medicatie, verbandmateriaal... En vooral de digitalisering. Oplader voor GSM, fototoestel, GPS, tablet.... Gelukkig heeft Titi enkel batterijen nodig.
Onze vaste waarde, taxi Carine, brengt ons naar Lokeren.
Daar de trein op richting Schiphol Amsterdam.
Via Antwerpen Centraal. Vrijdagmiddag én de herfstvakantie zijn de ideale cocktail voor drukte.
Het perron en later de trein zijn overvol. Geen enkele plaats vrij in de coupé noch in het gangpad. Enkel in de tussenruimte kunnen wij en onze koffer nog staan.
Niet zo'n slechte plaats als in Antwerpen de trein een technisch defect blijkt te hebben we minstens voor 30' stilstaan. Onze deur blijft openstaan, in de coupés blíjft alles dicht waardoor de temperatuur er al snel naar onaangename waarden stijgt. Af en toe komt er iemand lijkbleek naar buiten, bevangen door de warmte.
35 min later rijden we terug, richting luchthaven. Voor ons geen probleem, we gingen er sowieso 4u op voorhand zijn. Een dame met klein kindje zal haar vlucht vanuit Eindhoven wel missen.
Aangekomen in Schiphol lijkt het wel alsof de reiswereld zich nog niet herpakt heeft. Aan de incheckbalie staan we nagenoeg alleen, ook door de security passeren we vlotjes.
Nogmaals goed nieuws: onze vlucht heeft al minstens 1u vertraging. Een technisch defect. Niet van het minste blijkbaar want er moet een ander vliegtuig komen. Liever nu dan na 3u vliegen, wie weet waar beland je dan.
Maar goed. 22u30 CET. 1u40 later dan voorzien maar alles is terug onder controle. Of toch ongeveer want we zijn nu volledig overgeleverd aan anderen zijnde de piloten.
Er is er toch al eentje minder gestresst dan de paar uur geleden. We gaan onze vlucht missen, we gaan morgen onze aansluitende vlucht missen..... Een dooddoener : "alles komt goed".
Eens op het vliegtuig is er een ander eentje die stress krijgt. En wel omdat er voor ons jonge Chileense moeder met haar paar maanden oude baby zit. Blijkbaar heeft ook de baby stress want de ene huilbui na de andere volgt. OMG, als dat het scenario is voor de volgende 17u, eens vragen aan de stewardess waar de parachutes liggen.
Maar nooit wanhopen. Ofte familie ofte een barmhartige Samaritaan ruilt met haar van plaats. Moeder en baby verhuizen onder luid gekrijs naar achter. Ocharme die passagiers, dat wordt een lange vlucht. Letterlijk en figuurlijk.
Wij krijgen onze maaltijd, Peter Goossens draait zich om in zijn graf (als hij al dood zou zijn). Niet het meest verfijnde diner ooit.
Onderwijl een filmpje meepikken om rond middernacht de pyjama aan te doen, ooglap op, oordoppen in. Op naar morgen.
Alles kwam goed.

Geschreven door Waarzijnwenu