Onze dag begint met werken.
De chocolade die we gisteren zelf maakten, heeft de ganse nacht in een machine gedraaid zodat het deze ochtend een gladde massa is.
De massa gaan we in een vorm gieten en afwerken met een topping naar keuze.
David is terug van de partij, om 7u30 staat hij ons al op te wachten.
De chocolade wordt eerst getempereerd d.w.z. afkoelen tot 28-29° en daarna terug opgewarmd in een bain marie tot 32° om een coherente massa te krijgen.
Die is dan klaar om verwerkt te worden tot de eigenlijk chocolade reep.
Uitgieten in een moulle, tikken en afwerken met de topping naar keuze. Noten, rozijnen, cruesli, zout, chocochips, coconut....
We hebben 11 afgewerkte repen die nu nog een halfuur in de ijskast moeten.
Tijd genoeg voor ons om te ontbijten.
Ondertussen vertrekt David met 8 man voor een cacaotoer. Hij is pas opnieuw beschikbaar rond 10u dus we moeten tot dan wachten alvorens we kunnen vertrekken.
Want hij gaat ons pakket met chocolade klaarmaken.
Costa Ricanen zijn redelijk stipt, David is op de afspraak.
De verschillende repen worden mooi ingepakt, in een zak gestoken.
We gaan de onze iets minder duur verkopen dan onze vriend Blondeel, een van de afnemers van de cacaobonen. 1 praline bij hem kost al snel 16 à 20€
We kunnen vertrekken.
De eerste paar kilometer zijn een slecht grindpad, daarna hebben we terug afsalt.
De weg slingert zich doorheen het landschap. Op en af, bochtige wegen.
Af en toe moeten we een zijbaan inslaan, deze zijn meestal grindbanen maar wel redelijk berijdbaar.
Soms zelfs beter dan de verharde wegen. Deze laatste blijven redelijk verraderlijk. Vooral de grote putten in het wegdek vormen een potentieel gevaar.
Het landschap is niet echt speciaal, we zouden ergens in Europa kunnen rijden en we zouden het niet weten. Lage bossen, weiden met koeien.
De eerste grote stad die we doorrijden is Liberia. Da's de 2de grootste stad van het land. Na onze week regenwoud al een hele aanpassing. Druk verkeer, files, veel mensen.
De GPS loodst ons er vlekkeloos en vrij snel doorheen, gelukkig.
Geen super uitgebreid wegennet zoals bij ons, de enige weg naar de westkust is een relatief grote baan. Jammer maar we kunnen niet anders.
Onze middagstop doen we in Playa Hermosa, een kuststadje.
Een restaurant met tafeltjes op het strand. En bomen voor schaduw. Broodnodig want de thermometer in de auto zegt 35°C.
Gelukkig geen vochtige warmte, dat zou het pas echt ondraaglijk maken.
Met de temperatuur zijn ook de prijzen omhoog gegaan.Duidelijk al een stuk duurder dan in het binnenland. Veel toeristen dus duurdere dranken, duurder eten.
We verlaten het stadje maar niet zonder te stoppen aan een apotheek. Om één of andere reden vinden de muggen en de muskieten me héél lekker. Mijn bovenlichaam staat vol beten.
Zelfs een blinde vindt de weg.
Ondanks regelmatig sprayen met DEET, lange broek, Tshirt met lange mouwen.
Alleen al mijn rechterarm geeft de indruk dat ik de mazelen heb. Mét bijhorende jeuk.
De apothekers geeft me een creme die herstellend en jeukstillend zou moeten zijn. Voor 25€ mag dat wel.
Na de eerste paar smeerbeurten geen verandering. Ik zal het wat tijd moeten geven.
Bij het verlaten van Hermosa kleurt de hemel donkergrijs. Onze dagelijkse regenbui is onderweg. En het is een flinke.
Op geen tel valt de regen met bakken uit de hemel, veranderen de grindbanen in kleine riviertjes.
Gelukkig blijft alles berijdbaar, zelfs zonder onze 4x4 te activeren. Enkel de plassen verrassen. Soms een paar milimeter diep, soms verbergen ze een diepe put en krijgt onze autovering er van langs.
Huruauto met all-in verzekering, altijd een goede keuze.
Zo snel als de regen is gekomen, zo snel is die ook weer weg. Een halfuurtje gieten en daar is de zon weer, gaat de temperatuur weer vlotjes boven de 30°C.
Weinig variatie in de omgeving, we rijden richting de westkust.
Onze eindbestemming is Junquillal. Terug een kuststad met, naar men zegt, het mooiste strand van Costa Rica.
We slapen in Guancamaya Lodge, een verblijf uitgebaat door een Zwitsers koppel. Vele Guesthouses, B&B, hotels hebben buitenlandse eigenaars lijkt ons. Althans toch diegene waar wij verbleven.
Wat ons ook opviel bij het rijden: op héél véél plaatsen staan huizen te koop, liggen grote stukken grond te koop. Zelfs reclameborden waarmee men buitenlanders probeert te overhalen om hier in iets te investeren.
Wie zich geroepen voelt, keuze genoeg.
Een heel slecht kort baantje leidt ons tot de lodge. Een mooi binnenkomen.
We checken in en krijgen onze kamer toegewezen. Uitleg over hoe alles in elkaar zit, dat er zelfs kans is om kleine schildpadjes uit hun nest te zien komen.
We zijn net op tijd voor de zonsondergang, de zon zoekt haar weg in de zee.
Het centrum van de lodge is een zwembad. Bij die +30° een welgekomen verfrissing. Titi2, ge hebt chance, het is een verwarmd zwembad.
De lodge heeft een restaurant maar het Zwitsere koppel heeft ook de Zwitsere prijzen meegebracht. Een toch wel redelijk prijzige menukaart. Er zijn zeker alternatieven.
Dankzij het internet hebben we snel een paar keuzes, 2 spreken er ons wel aan.
We kiezen er één uit, een vrij lokaal restaurantje. Een paar locals zijn naast ons ook klant.
Een stukje goedkoper maar zeker even lekker, da's wat we zochten. En een kleine zelfstandige steunen is ook ons gedachtengoed.
Een klein beetje een chaotische service maar we krijgen ons eten, warm en lekker. Da's het belangrijkste.
Misschien krijgen we deze nacht een oproep dat de schildpadjes aan het migreren zijn, van het strand richting de zee.
We zien wel of onze migratie van bed richting strand ook een feit wordt.

Geschreven door Waarzijnwenu