Onze nacht aan het meertje zeer goed doorstaan, het zou al raar zijn om in deze setting niet gelukkig te zijn.
We rijden nog snel naar het centrum, toch maar voltanken je weet maar nooit.
Ondertussen is Titi aan de deur gaan staan van een cafeetje waar we 2 dagen geleden gingen lunchen. We hadden daar heel goede WiFi. Eenmaal ingelogd onthoudt je GSM toestel alles. We hebben dus goed bereik daar om ons verhaaltjes van de 2 vorige dagen te versturen. We hadden geen ontvangst aan het meer, noch om te bellen, noch 3G of 4G.
We zijn fan van het sponseren van de lokale middenstand. Een super mini mercado in de vorm van een pick-up met groenten en fruit is onze winkel deze morgen.
We rijden terug naar Coyhaique waar we een paar dagen geleden Apollo ophaalden.
We kunnen niet anders, er is maar 1 weg heen en terug, de Carretera Austral.
Dat wil dus zeggen een aantal uren schudden in de auto, de slechte grindbanen wachten op ons.
We zijn ze wel al een beetje gewend maar toch, het blijven ondingen.
Vandaag is de zon terug van de partij, buitentemperatuur 17°C.
Ook al reden we deze weg al eens, de schoonheid van de omgeving blijft verbazen. Vooral die besneeuwde toppen blijven ons fascineren.
We zien een bord "wegenwerken". Dat hebben we al gehad, wat ze dan doen blijft ons een raadsel. Buiten 1 iemand met een verkeersbordje is er dikwijls niemand anders te zien.
Dat was een beetje te snel conclusies trekken.
Als wij mogen doorrijden, rijdt er na een tijdje voor ons een bulldozer die de weg losrakelt. Een soort ploeg met ijzeren pinnen woelt de weg om. De bovenlaag van ongeveer 40cm komt los. Om daarna effen te trekken en vast te rijden met een pletwals. Dit is wat ze hier verstaan onder het leggen van een nieuw wegdek.
Voor ons geen probleem, Apollo sleurt zich overal door.
Achter ons rijdt een gewone auto, voor die zal het minder evident zijn.
Mijn woorden zijn nog niet koud of een komt een lichte helling aan en de auto komt vast te zitten. Met achter hem auto's, een bus in file.
Ik rij achteruit, misschien kan ik helpen.
Blijkt om Australische toeristen te gaan die zich hopeloos vast reden in de mulle laag.
Ik heb jammer genoeg geen trekkabel of een dik touw bij, om hen los te trekken en verder vooruit te helpen.
Het enige wat ik denk dat kan helpen is met Apollo vooruit en achteruit te rijden om zo die toplaag terug een beetje vast te rijden, in de hoop dat de auto terug grip krijgt.
Ondertussen zijn er ook een 3 tal werklui bijgekomen. Één van hen neemt het stuur over terwijl de anderen duwen. Samenbundelen van krachten werkt, de auto begint inderdaad terug te rijden. Ik maak dat ik weg ben dat de auto niet terug moet stilstaan. Iedereen blijft in beweging, we hebben een stukje van het probleem helpen oplossen. Joepie.
De laatste 70km zijn terug geasfalteerd waardoor we beter opschieten.
Een snelle lunch met uitzicht op de vallei en we rijden door tot in Coyhaique.
We moeten langsgaan bij Agustin want onze kampeertafel heeft het begeven. Ze was al maar een halve sjiek waard, nu is één van de poten afgebroken. We mogen een nieuwe ophalen.
Buiten de Duitse motard die nog altijd aan zijn motor aan't sleutelen is, niemand te zien.
Agustin ligt blijkbaar te slapen in zijn caravan. Wanneer we aankloppen komt hij met kleine oogjes opendoen. Een middagdutje gedaan, hoe gaat het met jullie? Een hartelijk weerzien.
We vertellen ons verhaal van de vorige paar dagen, ons reilen en zeilen met Apollo.
We overlopen met hem wat we nog willen doen en zien, hij geeft ons tips over leuke plekjes om te slapen, wat zeker wel of niet te doen, welke route te nemen.
Voor we het weten zijn we al klein uurtje bij hem. Onze nieuwe tafel nog ergens kwijt geraken. Ze is veel kleiner maar misschien is dat juist handiger.
We blijven ons een beetje verbazen over hoe hij in het leven staat. Geen zorgen, vandaag doe ik niks, straks ga ik rotsklimmen. Morgen misschien weer iets anders, de dag erna dat zie ik wel, misschien een beetje aan de motoren werken. En volgend jaar of daarna ga ik in Italië wonen. Mijn grootouders waren Italianen, dan krijgt ik automatisch de Italiaanse nationaliteit.
Hoe meer we naar hem kijken hoe meer we een Forrest Gump gevoel krijgen. Vooral op het moment dat die aan zijn lopen hoofdstuk begint. Lange baard, lang haar, en petje. De gelijkenis is sprekend.
Normaal gezien was dit de laatste keer dat we hem zullen zien, wel jammer, hij is een kerel naar ons hart.
We gaan langs in de supermarkt, terug wat proviand opslaan voor de volgende dagen.
We rijden Coyhaique uit maar nu noordwaarts. Onze resterende dagen reizen we dus naar de bovenkant van de kaart.
Het asfalt maakt al snel terug plaats voor de kiezelwegen.
Een Alpen gevoel valt over ons. De besneeuwde bergen, veel groen, koeien, geiten, glooiende wegen.
We volgen een stroompje, rijden door de bossen.
Volgens Agustin zijn er hier heel veel leuke plaatjes om te overnachten, het blijft toch een beetje zoeken voor ons.
We zien een klein weggetje dieper het bos in gaan, wij dus ook.
Een heel slecht pad maar den onzen buigt niet.
We vinden een inhammetje in het bos, dat kan wel lukken voor de nacht. Tot we beginnen op te zetten en overspoeld worden door kleine mugjes. Onhoudbaar. We zijn weer weg, op zoek naar een leefbaar plaatsje.
Terug naar de "hoofdweg" en verder zoeken. Een zijbaantje in, iets verder nog een afslag. Tot we een open plekje vinden waar Apollo net in past.
Uren later hebben we nog niets of niemand gezien. Buiten die verdomde muggen weer, minder in aantal maar nog duidelijk aanwezig. Een beetje muggen spray houdt alles binnen het aanvaardbare.
Dreigende zwarte wolken waren onze reiscompagnon, ze doen waar ze goed in zijn : regen uitspuwen. Een flink gezapig regentje.
Maar we zijn gewapend. Apollo heeft nog een truc in de mouw. We hebben aan de zijkant een groot zeil dat we kunnen uitplooien, een luifel. Hetzelfde principe als bij onze douche. Agustin waarschuwde ons dat we al snel een half uur bezig zullen zijn om alles op te zetten, dan kent hij de Belgen nog niet. Nog geen 5 min later staan we droog onder ons zeil. Meer nog, het wordt onze keuken. Kampeervuurtje aan, kip bakken, slaatje prepareren, tafel en stoelen. We kunnen genieten van ons avondmaal terwijl flinke druppels vallen. Een regenboog is getuige.
De regenbui was van korte duur. Alvorens de deur van Apollo definitief te sluiten, plooien we de grote luifel terug in. Nu in 10 min, we zijn goed.

Geschreven door Waarzijnwenu