4u30, daar gaat de wekker.
Bloedheet om in te slapen, naar de ochtend toe frisjes.
We gaan vroeg op pad, we gaan naar Etosha National Park, een 4731 km2 groot wildlife park en daarmee de grootste attractie van Namibië. We staan zo vroeg op want we willen op tijd aan de ingangspoort staan, zodat we niet té lang moeten aanschuiven.
De poort gaat open om 6u30, we staan er om 6u10.
Bijna een uur later staan we er nog. De security (=politie) is de sleutel kwijt, ze zijn met man en muis aan het zoeken.
7u10 gaat de poort uiteindelijk open, een lange rij staat achter ons.
Een 15 tal kilometer na de poort komen we aan de receptie. 2 dames aan de toonbank. De ene is bezig, we gaan dus bij de andere. Het is voor een permit. Ok. We betalen met creditcard. Ok, dan moet je bij de andere zijn. Waarom is ons niet echt duidelijk, niet té veel vragen stellen.
Net zoals bij het verlaten van de camping. Er zat een bewaker aan het gesloten hekken. We naderen, hij blijft zitten, we doen het raampje open, hij sloft naar ons toe. We gaan naar Etosha. Ok, slof slof naar het hekken, hij opent het. Alsof hij niet wist dat we weg wilden. Speciaal volk, die Afrikanen.
Soit, we hebben onze permit, we kunnen op verkenning.
We kopen een kaart van het park, met alle hoofd -en zijwegen en beginnen onze ontdekkingstocht.
Net vertrokken of we zien al een kudde giraffen. Een beetje verder springbokken. Nog wat verder zebra's. 2 hyena's. Als het zo doorgaat, zien we de ganse encyclopedie "dieren in Afrika" aan onze neus passeren.
Springbokken, zebra's, gnoes, giraffen, daar ontbreekt het niet aan. Vooral de springbokken lijken wel met duizenden de steppe te bevolken. Overal zie je ze. Ze kunnen waarschijnlijk ook zeer goed tegen de verstikkende hitte want ze lopen open en bloot in de vlakte. Wanneer wij uitstappen (op een toegelaten plaats wel te verstaan), worden we bijna van onze sokken geblazen door een warme wind. Net alsof een bouwdroger/warmtekanon op ons gericht wordt en op de hoogste stand aangezet wordt. Bijna niet uit te houden, zo heet is het (40+°C).
Wat een 2x in ons nadeel werkt, de interessante dieren zoals neushoorns en leeuwen houden zich schuil in de schaduw en komen pas laat op de avond of 's nachts tot leven. Enkel een witte neushoorn in de verte kunnen we spotten, de leeuwen zullen hopelijk voor morgen zijn.
Wel een fantastisch beeld : een arend heeft iets gevangen, scheurt zijn prooi aan stukken, hoog in een boom.
De eerste maal dat we stoppen, worden we enthousiast toegejuicht door de inzittenden van een aankomende andere jeep. Ron en Mirella. Zij zagen ongeveer dezelfde dieren als wij. Plus een leeuwin, neushoorns in een plas en een mega grote olifant. Tja, voor Mirella moet al het vlees dat in haar nabijheid komt, veel zijn. De steak van 500 gr die ze een paar dagen geleden bestelde , had geen schijn van kans.
Er loopt een soort hoofdweg door het park, gravel uiteraard. Wat we al vreesden, komt een beetje tot waarheid. Het is hier bij momenten vrij druk verkeer. Sommige denken zelfs dat ze de Dakar Rally aan het rijden zijn, stuiven aan een veel te hoge snelheid voorbij. Iets wat overal beschreven wordt als verboden, het werpt teveel stof op de planten waardoor de dieren ze niet meer kunnen eten.
Jeeps zoals de onze, maar ook een soort vrachtwagen omgebouwd tot toeristenbus rijden rond. Als je ze in de verte ziet aankomen, zou je denken dat ze op weg zijn naar Auschwitz ipv van Etosha. Niks comfortabel, niks leuk.
Ook ietwat grotere jeeps met open zitbanken waar een man of 12-15 in kan. Stofvreters want als een tegenligger ze passeert, zie je iedereen in een bolletje duiken of grijpen naar een sjaal om het tegemoet komende stof tegen te houden. Vruchteloos uiteraard.
In het verleden bezochten we al het Krueger park in Zuid Afrika. Als we vergelijken, dan lijkt dat park ons aangenamer. Meer variatie, leukere wegen, meer verscheidenheid van dieren. Hier blijft de omgeving een beetje hetzelfde gedurende onze, jawel, 12u durende rondrit. Lage begroeiing, gravel banen. En vooral nergens een rustige plaats waar je als toerist op je gemak iets kan drinken, terwijl je de dieren bekijkt.
We vermelden het al een paar keer in de verslagen : er heerst hier een enorme droogte. Een grote vlakte waar de dieren normaal gezien drinken, staat volledig droog. Van op afstand ligt het alsof je naar het strand en de zee rijdt, maar eens dichter is het een pure fata morgana, je wordt bedrogen.
Het is eigelijk een wonder dat er nog zoveel dieren rondlopen in het park. Er zijn hier en daar wel waterputten maar toch, het is een echt beestenleven. Vandaar ook dat we we niet aan onze Big 5 zullen komen vandaag.
We zien gelukkig wel een kudde olifanten aan een waterput, alle groottes en afmetingen.
De vorige dagen zal het wel een beetje geregend hebben. De Moor ligt op de paden, bevuilt Jeepie. Een modderbad tegen de warmte zullen we het maar noemen.
Zebra's steken een baantje over. We zullen maar stoppen, in mijn cursus wegcode leerde ik dat wie een zebrapad opstapt, voorrang heeft. T'is een beetje de combinatie van de 2 maar voor ons voldoende om te stoppen.
Rond 16u beslissen we om terug te keren naar de camping, het is gnoe voor vandaag.
Aan de uitgang staat een overheidsmedewerkster om onze permit te controleren. Ze staat er waarschijnlijk al heel lang, want enig gevoel voor humor is haar volledig vreemd. Onze kwinkslagen worden gelukkig door Joe, een ander medewerker, wel gesmaakt. 't Was voor ons ook een lange dag hoor.
15 km tot aan de camping, we gaan eerst tanken. Dave en Kabimane, de 2 pompbediendes, zijn dan wel met het juiste been uit bed gestapt. Een beetje té juist want hun enthousiasme is niet te stuiten. Vooral Kabimane ratelt maar door en door, zelfs Titi wordt er stil van, een achtste wereldwonder is geboren.
Wanneer ik voorstel om hun namen samen te voegen tot 1 klinkende showbizz naam, Dave Kabimane, is het hek van de dam, kan hun en onze avond niet meer stuk.
In de aanpalende shop kopen we nog wat flessen water, wat kleinigheden en begeven ons naar onze kampeerstek. De camping komt voller nu. Alle plaatsen lijken nu wel bezet. Onze Duitse buren hebben zelfs 2 bevriende gezinnen van hen ontvangen, het geluidsniveau van gisteren gaat nog een standje hoger.
Ons plan om nog een derde nacht te blijven, zullen we waarschijnlijk aanpassen. We gaan Etosha morgen nogmaals exploreren maar dan rijden we hoogstwaarschijnlijk door naar ergens anders, waar er hopelijk meer rust is.
Eten. Douchen. Slapen

Geschreven door Waarzijnwenu