Titi denkt dat Ik de gehele nacht heb liggen woelen en draaien en keren.
Niets is minder waar , t'is de wind die ons huisje zo lekker vindt.
Een vrij forse wind blaast de ochtend in, tesamen met een ietsie pietsie regen.
In Palena stoppen om snel het verhaal te versturen, de koffiebar van gisteren had goed internet en wij zijn nog ingelogd.
We moeten een stukje terugrijden van onze weg eergisteren, niets aan te doen. Er is nu eenmaal maar 1 baan.
Waar ook niks aan te doen is is het weer. De wolken worden donkerder, de regen intenser tot het echt hard gaat regenen. Zeg maar gieten.
Jammer want van de omgeving is er niks meer te zien, alles hangt in een dik wolkendek.
We rijden tot aan het Pumalin National Park. Één van de mooiere met een vulkaan die je kan bezichtigen. Via een trekking van een paar uur. Met deze weersomstandigheden zal er helaas niet veel te zien zijn. Toch maar ons kans wagen.
We komen aan bij de ingang van het park, een afsluiting verspert de ingang. De staking van de parkwachters zal dus nog steeds bezig zijn.
Er is een office waar licht brandt en de schoorsteen rookt. Er zal dus wel leven zijn.
Via een smal pad rijden we tot aan het gebouw, waar licht schijnt gaan we binnen.
Een jonge parkwachter komt ons tegemoet. We zijn via de dienstingang binnen gegaan en via de oprit van het personeel gereden. 2x niets voor toeristen.
We verontschuldigen ons, gaan naar buiten en binnen via de hoofdingang. Daar komt diezelfde jongen naar ons en ontvangt ons zeer hartelijk. Een ingestudeerd woordje uitleg over het park, waar we zijn ....
Of het park gesloten is vragen we. Gedeeltelijk. Er zijn onderhoudswerken van de wegen en de kampeerplaatsen waardoor je maar tot halfweg kan rijden. Het 2de deel is dus gesloten en dat is nu juist waar alle mooie wandelingen vertrekken.
De afsluiting mogen we verplaatsen en naar binnen rijden, als we toch iets van het park willen meepikken.
Dat doen we, helaas met weinig reden tot juichen want alles zit dus potdicht, onze geliefde bergen zijn nergens te bespeuren.
Jammer want dat was iets waar Titi echt naar uitkeek. Een goede reden om nog eens terug te keren zeker.
Op naar Chaitén. Een kuststadje waar niet zó veel te beleven valt, we zien wel.
Als we het stadje inrijden is onze eerste indruk niet zo best. Een ietwat vervallen indruk, vele zaken gesloten. Winkels, hotel..
Wat wel is geopend is een visrestaurant. We zijn aan de Zuidelijke Stille Oceaan. dus het moment om verse vis te eten.
In tegenstelling tot de stad oogt het restaurant wel leuk, een paar tafels zijn bezet.
Op het menu staat een vissoep, ideaal om een klein hongertje te stillen.
Het mocht eigenlijk ook wel een grote honger zijn want de soepkom is behoorlijk en tot de rand gevuld. Alles wat te vinden is in de zee is ook te vinden onder de soep. Heel veel stukken verse vis, mossels, garnalen, vis waarvan we het bestaan niet kenden als we afgaan op zijn uiterlijk.
Het zal lunch en diner zijn denken we. Maar héél lekker, het smaakt.
Met een goed gevulde maag in een klein winkeltje nog wat inkopen doen, we leven per dag om op het einde niet teveel overschot te hebben.
Agustin heeft ons de raad gegeven om door te rijden naar Santa Barbara, een kleiner kuststadje net voorbij Chaitén.
Daar zou een mooi strand zijn waarop je mag parkeren en overnachten.
En beetje zoeken brengt ons naar die bewuste plek. Vlak aan de zee, op een grijs zwart strand.
Apollo zetten we aan de kant tussen de struiken. We staan hier alleen, aan de andere kant van het strand staan verschillende campers, zelfs een grote caravan.
Enkel een jongen in een tent is onze buurt.
De douchecabine wordt nog eens ontplooid, douchen met een halve liter warm water.
Niettegenstaande er warm water is ril ik van de kou. De buitentemperatuur was rond de 7°C deze middag, nu met volle zon hebben we toch al 12°. Koud dus. En dan in je blootje in de douche buiten, da's pas karakter kweken.
De vissoep is nog maar half verteerd, veel honger hebben we niet.
In het winkeltje was er niet veel keuze. Bonen in blik en een voorverpakte hamburger, daar zullen we het mee moeten doen.
1 portie voor ons 2, die soep weet je wel.
Apollo staat ondertussen in de schaduw, de zon zit achter die enkele struiken en bomen. Wij eten op de rotsen, in de zon, zicht naar de zee. Best gezellig.
Een TV hebben we nog niet gemist en hebben we ook niet nodig.
Op het strand is onze buurman allerlei capriolen en kunstjes aan het uithalen die hij ondertussen vastlegt met zijn GSM.
Een meisje loopt alleen op het strand, lijkt tegen zichzelf te praten, doet ook rare dingen. Wat uiteindelijk resulteert in het uitdoen van de bovenkleding en in ondergoed in de zee te gaan. Waarschijnlijk op zoek naar die ene vijs.
De zonsondergang zet zich langzaam in, we verwijten onszelf een beetje dat we Apollo tussen de struiken plaatsten. Terwijl de rest van het strand nog geniet van die zon.
Er is nog tijd genoeg dus we verplaatsen Apollo naar een meer open plek op het strand. De 4x4 is nu aangewezen want we zakken toch redelijk diep in het mulle zwarte zand. Geen probleem. De pick-up heeft ons nog geen seconde in de steek gelaten.
Een felle wind maakt dat we in Apollo wat meer beschutting zoeken.
Het bed wordt naar beneden geklapt, het achtervenster geopend.
Zo kunnen we genieten van een mooie zonsondergang gelegen onder ons warm dekbed.
Een dag zonder grote uitschieters, een gewone dag mag ook al eens.
De brullende golven op de achtergrond en de laatste restjes zonsondergang maken het toch een beetje een romantische setting.
We nemen Inge VG's raad ter harte.

Geschreven door Waarzijnwenu