Onze locatie van gisteren was zonder ontbijt. Geen probleem, we hadden nog havermout en oploskoffie over dus we kunnen ons onze plan trekken. Ook al is Tanah Rata geen mooi stadje, we kunnen er toch enkele plaatsen bezoeken. De eerste op ons lijstje is een theeplantage, BOH genaamd. Sinds 1929 is het de grootste plantage in Maleisië met een oppervlakte van 1200 hectare. Het ligt een 12 tal km uit het stadje. De laatste daarvan gaan via een smal baantje naar boven, naar de domein. Dat Maleisiërs slechte chauffeurs zijn dat wisten we al. Dat bewijzen ze vandaag nogmaals. Een smal baantje omhoog tezamen met hen, dat is vragen om problemen. We vragen ze niet maar krijgen ze toch. Ze blokkeren alles, hebben geen inzicht in het verkeer en laten dan blijken dat het ons schuld is. Maar alles met de glimlach. Iets anders hebben we nog niet gekregen.
De plantage heeft een restaurant /café /winkel dat uitkijkt over de velden. Een perfecte plaats voor foto's. Een bewolkte dag, de kleuren komen niet zo goed tot hun recht. Maar alles beter dan regen. Zover je kan zien groene theestruiken.
Je kan er thee proeven, tezamen met allerlei zoetigheden. En tezamen met heel hele bende Chinezen. Luidruchtig, en vooral met veel.
We kunnen een rondleiding volgen in de fabriek. Een beetje triestig. Binnen via de ene kant, gewoon kijken naar machines en ondertussen pancartes lezen, 2' later sta je alweer buiten.
Tijd om te vertrekken. Op naar de volgende locatie : Mossy Forrest. Een bos dat continu donker en vochtig is waardoor er overal mos op groeit. We vragen aan de Indische parkeerwachtster de weg. "Ok, heel you go light, at Jackson you go light again ( rechts afslaan bij Jackson terwijl ze naar links wijst). We herhalen onze vraag, krijgen hetzelfde antwoord. Ok dan, we volgen haar aanwijzingen. Aan de eerste splitsing (junction dus) weten we het al niet meer. Was het links of rechts. Rechts gokken we, ze zei toch rechts. Verkeerd. Een pad dat alsmaar smaller wordt, met grote putten. Verkeerde rechts dus, achteruit rijden totdat we ons kunnen draaien. Terugkeren tot aan de eerste splitsing en dan maar links zeker. Aan tegenliggers vragen we of we in de juiste richting rijden. We zitten goed. Of toch niet want na 1 km zitten we vast. Het is terug een héél smal baantje dat veel te veel verkeer te slikken krijgt, alles zit muurvast. En van bovenuit zien we nog auto's terugkeren. We beslissen om dat bos links te laten liggen, om te keren en terug te rijden naar Tanah Rata voor een lunch. Het verkeer stropt ook hier op. Ze zijn er helemaal niet op voorzien om zoveel toeristen te slikken.
In Tanah Rata is een marktje waar groenten en fruit verkocht wordt, je kan er ook aan stalletjes eten. We kopen fruit van een oud koppeltje. Met gebarentaal want Engels is hun onbekend. We krijgen wat fruit extra in ons zakje, en de gekende glimlach. We kiezen een plaats om iets te eten, vinden dat bij een jong koppeltje. Gefrituurde kip, rijst, currysaus. De kip die klaar ligt , laten we voor anderen, wij gaan voor een stukje dat nog aan het bakken is. Heel lekker klaargemaakt, goed verhit in de olie. Veilig voor de maag dus, een aanslag voor de hartbloedvaten.
Maar een volledige maaltijd mét drank voor 3,5€ voor 2 personen, niet te vinden thuis.
We verlaten Tanah Rata voorgoed, op weg naar Ipoh. Via een slingerend bergbaantje. De eerste paar kilometers is terug een aanslag voor de ogen. Nog meer gebouwen die opgetrokken worden, verschrikkelijk. Om te zien hoe zo een mooie omgeving volledig vernield wordt, pijnlijk.
Gelukkig duurt dit niet zo lang en kunnen we genieten van onze rit door een soort jungle scène. Tijd genoeg om rond te kijken, het is er druk verkeer, soms stapvoets. Wanneer we toch iets vlotter kunnen rijden, moeten we onze snelheid minderen voor de honderden wilde honden die rondlopen op de straat. Uitgemergeld zoeken ze naar iets om te eten. Een echte plaag.
Op verschillende plaatsen zijn er wegenwerken voor wegverzakkingen of iets dat moet versterkt worden. De werkers doen bijna alles manueel, zware arbeid. Veel uren kloppen, ze wonen in bamboehutjes terplekke, soms maanden lang. Geen vakbonden die voor hun rechten opkomen.
Lager gelegen dorpjes bestaan nog uit de traditionele hutten, de locals verbranden afval. Beelden die je vaak ziet in Azië .
We schieten goed op, zoeken een slaapplaats in Ipoh, de 4 de grootste stad van Maleisië. We vinden het MBoutique hotel, ze hebben nog kamers vrij. Adres in de GPS en er naartoe.
Een vrij modern hotel ziet het er van buitenaf uit. Eens navragen of ze effectief nog een kamer hebben. Aan de receptie vragen we naar beschikbaarheid. Er zijn nog kamers. Wat is de prijs? 5€ duurder dan via Booking.com.
Dan geven ze toch dezelfde prijs? Nope. Iets kan er nog af maar die laatste 2€ krijgen we niet. We vragen het WIFI paswoord en boeken aan de receptie de kamer maar dan online. Voor de receptionist geen probleem. Ik krijg een reservatiebevestiging, toon die aan de receptionist, hij checkt dat via zijn computer, alles is geregeld. Hoe absurd. De kamer is dik in orde, 20€ voor iets wat bij ons niet onder de 100€ gaat.
We krijgen info over de verschillende stadsdelen, en over waar de beste eetplaatsen zijn.
Er is ook een avondmarkt, veel te zien.
Eerst eten, net zoals deze middag op de markt. Action stoeltjes en tafels, gewoon op straat. De "ober" geeft ons een menukaart, mét foto's. Sommige gerechten krijgen we niet, "to spicy for you ". We moeten snel zijn, hij kiest eigenlijk voor ons. Want de tijd dringt. Het restaurant sluit 3 dagen en waarschijnlijk willen ze zo snel mogelijk afronden. Er is ook nog maar voor 5 mensen kip, wij krijgen er, de rest moet maar iets anders kiezen. Tezamen met visballetjes, champignons, sojascheuten en noedels.
Nog geen 2' later staat het eten al op tafel. Geen tijd te verliezen dus. Ook niet nodig, eerlijke kost. 5 gerechten voor nog geen 10€. Aan eten gaan we niet geruïneerd zijn.
Terwijl we de laatste happen nemen, ruimen zij al alles op. Stoelen en tafels worden verzameld, alles wordt afgewassen. Ze maken iets duidelijk denk ik.
We zijn toch klaar, een beetje calorieën afstappen op de markt. Veel dezelfde kraampjes. Hoesjes voor gsm, kledij, prullaria. En wie moe gestapt is, kan zijn voeten laten masseren.
Voor ons niet nodig, onze stappenteller staat schrikbarend laag. Iets wat we zeker zullen overcompenseren in Kuala Lumpur, vanaf morgen voor onze laatste 3 dagen.

Geschreven door Waarzijnwenu