We krijgen ontbijt van Antonio.
Voorlopig zijn we de enige maar er staat nog een tafel gedekt, hij verwacht dus nog andere gasten.
Volgende week is alles volgeboekt. Zijn Quinta ligt niet zo ver van het racecircuit van Portimão en de gasten volgende week zijn er allemaal die komen racen op het circuit.
Aangezien we alleen zijn voor het ontbijt is er tijd genoeg om te socializen met hem.
Hij was vroeger een bediende in een bank maar de stress, de onderwaardering, een nummer zijnde deed hem beslissen om met alles te stoppen en deze Quinta op te starten.
Weg de drukte van de stad, weg de drukte van de kantoorjob.
Enkel nu zorgen dat je rond komt, dat alle facturen betaald zijn. Hij omschrijft het als overleven, wij zien het meer idyllisch. Zeker als je vanuit de ontbijtruimte naar buiten kijkt en de heuvels rondom rond ziet. Met een zonnetje erbij, wat wil een mens nog meer.
Antonio lijkt me een klein beetje verbitterd, over alles wat zijn vorige job of stadsleven betreft heeft hij geen goed woord.
Maar hij heeft, volgens hem, volledig zijn ding gevonden in dit agroturismo. Wie zijn wij om daaraan te twijfelen.
Onze eerste stop is de kuststad Lagos.
We zijn hier vroeger al eens geweest maar kunnen het ons niet goed meer herinneren.
Wat we ons wel herinneren is dat het niet zo vol gebouwd was als nu. Werkelijk op elke vierkante centimeter staat een flatgebouw of zijn ze bezig er één op te trekken.
De weg die we moeten volgen lijkt wel door de appartmentsblokken te lopen.
De reden van deze uitwas zal wel het toerisme zijn. De straten lopen vol, ook al is het nog niet echt hoogseizoen.
Ons doel hier is de Ponta de Piedade. Een rotsformatie aan de zee.
De centrum trend zet zich ook hier door : veel volk. Alhoewel het nog relatief meevalt denken we. De echte zomermaanden zijn waarschijnlijk de hel.
Verwonderlijk dat bij dit "massatoerisme" alles gratis is. Geen parkeergeld te betalen, geen toegangsgeld tot deze natuurpracht. Het kan maar goed zijn voor ons.
Er zijn werken bezig, een volledig houten wandelpad wordt aangelegd. Dat zagen we de vorige dag ook al aan de kust. Waarschijnlijk naar veiligheid toe want op de borden staat dat de kliffen zeer onstabiel zijn. Misschien breken er stukken af.
Ze zijn dus nog bezig aan het werken maar dat vormt geen belemmering, wij kunnen tot aan de rotswand stappen.
Een ruwe rotsformatie flankeert de zee. Holtes. In de zee solitair staande blokken. Over kilometers lang vormen ze een mooi schouwspel.
Een tafereel dat een beetje verstoord wordt door bootjes, kano's, surfplanken met toeristen. En dan nog liefst in felle fluokleuren.
Toerisme is natuurlijk de grootste inkomstenbron hier, toerisme brengt goede en slechte dingen.
Goed, we kijken ernaast en zien dan vooral de natuurpracht.
Als onze ogen niet vollopen met zweetdruppels. De themometer in de auto zegt om 10u20 al 33°C, later zal die zelfs oplopen naar 38°. Puffen dus.
En hydrateren. Veel drinken is de boodschap. Best water, liefst iets anders maar da's voor 's avonds.
Een uurtje later verlaten we Lagos. Langer blijven is niet nodig, is ook niet wenselijk. Deze drukte is té voor ons. Temeer omdat we uit het binnenland kwamen waar rust de scepter zwaaide.
De GPS stuurt ons langs zeer kleine baantjes, kleine dorpjes.
Er zijn nog steeds de kurkbomen en de ooievaars.
Er komen sinaasappel -en citroenbomen bij. Hectaren vol. Geel en oranje kleurt de velden.
Silves ligt op ongeveer halfweg.
Een kleiner leuk stadje. Hoog op de rotsen kijken een kasteel en een kerk over het stadje.
We stoppen aan een klein wegrestaurantje. Het enige in de dichte nabijheid. Een paar toeristen, de rest allemaal locals.
Een vlotte dienster brengt onze gegrilde vis. Een lekkere lunch.
We rijden door naar Albufeira. Ook een kuststadje maar minder bombastisch dan Lagos.
Althans, dat is wat er beschreven staat in de boekskes.
Het is inderdaad iets minder druk, veel minder groot maar opnieuw veel toeristen.
Vooral Engelsen lijkt ons. Wie iets kent van het engelse toerisme weet dat die niet de meest gedistingeerde zijn. Stelling bewezen.
Een terrasje doen, zonnebril op en rondkijken is nu ons favoriet tijdsverdrijf.
Als iemand een zaak wil opstarten, één tip : een BH dragen is flink uit de mode. Ik zou bijna durven zeggen kleren in het algemeen.
Textiel is hier vast en zeker een verlieslatende sector.
Sommigen komen er mee weg, de meeste echter niet. Bodyshaming is voor de ander.
We lopen door het stadje , tot aan het strand. Veel volk aan het water, zoekende naar afkoeling.
Wij zoeken een beetje de schaduw op in de kleine smalle straatjes. Schaduw wil niet zeggen koelte. Zelfs 's avonds is er nog die drukkende warmte. Wij zijn natuurlijk niet gewend aan die temperaturen, moeten nog acclimatiseren.
We gaan eten in wat nog één van de meest authentieke restaurantjes zou moeten zijn. Os Arcos.
Een dakterras geeft ons plaats. Een sympathieke ober wijst ons naar een plaatsje.
Dé lokale specialiteit is Cataplana, een soort visstoofpot. Wij doen een mengeling : zeeduivel met octopus. Met daarbij gestoofde groenten en aardappelen.
Gezonde lekkere kost.
We zitten in een meer toeristische stadje wat wil zeggen dat de prijzen iets hoger liggen. Alles nog zeer betaalbaar maar in vergelijking met wat we reeds voordien hadden is het duidelijk dat een toerist de prijs doet stijgen.
Rond 21u15 zet de avond zich in, de thermostaat blijft wel nog steeds op maximaal staan. Het wordt een zwoele nacht om te slapen.
Nog een beetje té vroeg, wij gaan naar onszelfde terrasje, een laatste slaapmutsje.
Op de terugweg lopen we langs heel drukke straten, een groot centraal plein.
Wie ooit al in Bangkok op Khosan Road liep weet wat we bedoelen. Lichtreclame, veel bars, luide Engelsen die volop karaoke zingen.
De parade in de straat is al verminderd, de ene uitzondering niet te na gesproken.
In de kamer gaat de ventilator op maximaal, zo is het nog iet of wat uit te houden.

Geschreven door Waarzijnwenu