Zijn het geen slaande deuren of luid babbelend buren die je wakker maken, dan zijn het wel luidruchtige duiven aan de vensterbank. Lang reizen moet je duidelijk niet doen om uit te rusten. Een geïmproviseerd ontbijt op de kamer en te voet naar het busstation. Via onze shortcut, ditmaal geen taxi. Goed op tijd kopen we ons ticket naar Phitsanulok, om van daaruit verder te reizen naar Kanchanaburi. Een semi lokale bus die af en toe eens stopt. Het is maar voor een uurtje. We komen aan in het busstation van Phitsanulok. Aan een loket vragen we waar de bus van 10u richting Kanchanaburi vertrekt. Het antwoord : die bestaat niet. Hoe, die bestaat niet??!! Hoe zit het nu feitelijk in elkaar. Het tourist office in Sukothai stuurt ons naar hier voor een directe bus ipv eerst Bangkok en dan Kanchanaburi. Nope, die bestaat niet. Je moet wel degelijk eerst naar Bangkok om van daar door te reizen. Dat wordt improviseren. Ok, is er nog een bus richting Bangkok? Yep, binnen een halfuur, om 9u45. En in Bangkok zijn er nog bussen naar Kanchanaburi? Dat weten ze niet, normaal gezien wel. De busrit duurt 5u, je komt aan rond 16u. Of ik kan niet goed meer rekenen of er is een tijdsverschil tussen de 2 steden want 9u45 en 5u erbij is voor mij nog altijd 14u45. Even topoverleg. Ok, we boeken een ticket naar Bangkok en hopen te kunnen verderreizen. Al bij al doen we ons dubbel voordeel. Het is goedkoper en als alles volgens plan verloopt, zijn we er sneller. Vooral dat laatste valt af te wachten. De bus die we nu nemen is comfortabeler. Een reisbus zoals bij ons. We krijgen zelfs een flesje water en een pakje koekjes. Één groot verschil. Het onboard entertainment zijn luidruchtige shogun vechtfilms. De ene na de andere. 1x worden we verwend met ondertiteling, de andere zijn enkel kijkspelen. Godzijdank voor de mp3 speler. Rond de middag stoppen voor lunch. Met een waardebon kan je een gratis maaltijd nuttigen. Zoals dikwijls, rijst, kip, groenten. Mijn coupon blijft in mijn broekzak. We moeten de bagageruimte passeren om uit te stappen. Ik zie dat mijn rugzak (gelukkig in zijn beschermende flightbag) gebruikt is als buffer tussen 2 fietsen. Ter bescherming. Een uitstekend metalen deel en er is een gat in. Ik spreek de eigenaar van de fietsen aan. Lap, weeral Fransen. Het is zijn schuld niet, het mocht van de chauffeur. Dan was het zijn verantwoordelijkheid om de chauffeur er op te wijzen dat je zoiets niet doet. Andermans bezittingen gebruiken voor eigen voordeel. Ja, hij spreekt geen Thai, hij kon het niet zeggen. Overal een uitleg voor, die arrogante Fransen. Volgende keer zou het kunnen zijn dat er een wiel een beetje paraplu staat. Onder begeleiding van de luidste film ooit, rijden we Bangkok binnen. Een groot busstation hier. We moeten een bus naar Kanchanaburi vinden. Aan een tourist office vragen we waar we die kunnen vinden. Aan de overkant, een minibusje. Die zijn meestal duurder, we gaan op zoek naar een gewone bus. Via een andere ingang gaan we binnen. Aan een loket vragen we ook hier info. De gewone bus rijdt blijkbaar enkel 's morgens. In de namiddag zijn het dus de minibusje. Er vertrekt één binnen 10'. Ok, 2 tickets dan. U heeft elk een grote rugzak bij, dan betaalt U voor een extra zitplaats. Dat dachten we niet, ze moeten maar kofferruimte voorzien. Maar ja, ook daar worden zetels ingezet om zoveel mogelijk passagiers mee te kunnen nemen. Ons probleem niet, we betalen niets extra. Ze telefoneert, waarschijnlijk naar de chauffeur. Het is ok, maar we moeten de rugzak op onze schoot nemen. Ja ja zeggen we, we zien wel als het zover is denken we. Na 10' komt de chauffeur ons halen. Het busje zit halfvol. Bagage op de schoot nemen, zegt hij. Ja ja, en we plaatsen ze in het gangpad. Het duurt een uur alvorens we echt de stad uit zijn. Door files en door het ophalen en droppen van passagiers. Diegene die achteraan moeten plaatsnemen moeten over de rugzak stappen maar het lukt perfect. Er worden nog extra zakken met iets ingeladen, terug een extra winst voor de chauffeur. Onze rugzak blijft waar hij is. Nu gaan wij eens voet bij stuk houden. Na anderhalf uur stoppen we bij een tankstation. De beloofde 2 uur zullen er 3 worden, we zullen rond 19u ter plaatse zijn. Ik toon het adres van het guesthouse, of de chauffeur ons daar wil droppen. Geen probleem, zegt hij, ik draag zorg voor jullie. Ok, geen meerkost? No problem. Zeer goed. Nog een paar stops onderweg, iets na 19u zijn we in Kanchanaburi. Hij rijdt naar het Thai guesthouse, tot aan de deur. Als we beiden zijn uitgestapt, roept een Thaise medepassagier ons terug. We moeten de chauffeur 100baht extra betalen voor de drop off aan het guesthouse. Da's bijna evenveel als ons ticket voor de ganse rit. Dat was niet de afspraak. Het enige wat hij van mij krijgt, zijn verwijten en het zicht van mijn rug. Geen gezever, daarvoor zijn we té doorwinterde reizigers. Het onthaal in het guesthouse is koel maar correct. Een mooie eenvoudige kamer, alles wat we nodig hebben. We moeten niet ver stappen tot een restaurant. Veel volk, het zal er lekker zijn. We bestellen groeten, noedels, rijst, kip. Één van de betere maaltijden toch wel. Met een vriendelijke service, een goed einde van een lange en vermoeiende reisdag.

Geschreven door Waarzijnwenu