7u en wakker na een niet zo goede nacht.
Één van mijn kamergenoten heeft deze nacht de helft van het bos omgezaagd. Ondanks de oordopjes veel wakker geweest. Ik was gewaarschuwd maar dat helpt natuurlijk niet veel. Soit, we zullen het wel overleven zeker.
Een uitgebreid aanbod bij het ontbijt. Veel te veel , veel te zoet. Pannenkoeken, koekjes, confituur, zelfs snoepjes. Oud brood. Maar daar wordt aan gewerkt. De huisvrouw is bezig vers brood te maken. Het moet nog wat rijzen en dan bakken in hun typische oven. Het was de bedoeling dat we dat als workshop zouden doen maar er is blijkbaar iets misgegaan met de communicatie van Ikti. Want we zouden vertrekken om 9u voor een wandeltocht, het is al 9u15 en het brood zit nog niet in de oven.
We kunnen natuurlijk nog niet vertrekken, dat zou respectloos zijn t.o.v. de dame.
Iets later krijgen we warm vers gebakken brood. Het ziet er super uit en het is megalekker maar mijn maag zegt stop. Het ontbijt was meer dan genoeg.
Iets later dan voorzien vertrekken we voor ons hike. Een wandeling van ongeveer 15km naar een natuurlijke waterbron. De bron die het ganse dorp van drinkwater voorziet. Helaas geen geklim op paadjes door de bergen. We volgen de asfaltweg
Een beetje jammer maar er is genoeg te zien op ons pad. De specifieke rotshuizen van hier, karakterkoppen, de mooie ruige omgeving. Een genoegen voor het oog.
Insmeren is de boodschap. We zitten flink boven de 30°, een loden warmte.
Veel water drinken.
Wanneer we een klein grindpad nemen, leidt ons dat naar de natuurlijke bron. Fris water stroomt naar beneden, naar het dorp. We kunnen onze flessen vullen. Gelukkig want de hitte doet ons flink zweten. Én bij elk gerecht gaat de zoutkraan flink open. Naar mijn smaak een beetje té.
Vanwaar komt het water, vraag ik aan Ikti. Hoog uit de bergen. Logisch lijkt me. Op de hoogste ligt er nog sneeuw, zelfs nu. Hoe hoog is die hoogste dan wel? 2000m.
Wij zitten nu al op 1800m, dat wil zeggen ietsjes hoger ligt er nog sneeuw. Lijkt me raar met deze hoge temperatuur en 300 zondagen op een jaar. Ergens klopt er iets niet in Ikti's redenering. Hij is naast gids ook nog geschiedkundige, misschien ligt daar zijn grootste talent.
Een bord kondigt aan: Extreme Tourism Area. Vooral dat woordje Extreme doet ons de wenkbrauwen fronsen. Wat staat er ons nu te wachten?
Een lange trap blijkt al snel. Nieuw aangelegd lijkt het. In een omgeving die al vele eeuwen geleden ontstond, vol met ruïnes van rotswoningen. Met hier en daar toch een bewoond huis.
De trap brengt je naar een uitkijkpunt over de regio. Zover als je kan zien die ruïnes in het ruige landschap. Zelfs achter de valleibocht loopt dat beeld door. Dat moet hier vroeger een vrij groot dorp geweest zijn. Tot ongeveer 200j geleden laat Ikti weten. Toen zijn vele families naar de vallei gevlucht, wanneer hevige regenval en aardverschuivingen het dorp verwoeste.
Een paar families wonen hier nog, schaapherders. Tijdens de zomermaanden hoeden ze hier hun kuddes, tijdens de winter wordt een deel verkocht en gaan ze naar de vallei.
1 familie is in hun huis aanwezig, we vragen aan Ikti of we hun huis kunnen zien. Eerst is hij een beetje terughoudend maar Titi overtuigt hem.
Een jong gezinnetje woont er in zeer primitieve omstandigheden. Man, vrouw en 3 kinderen. Ze laten ons het huis zien. Een kamer met wat matten of matrassen op de grond. Maar wel met een TV die aanstaat.
De jonge moeder poseert met haar jongste spruit. Vader zit buiten te praten met Ikti.
De 2 andere kinderen zijn naar school. Goe were. Dat wil zeggen die lange trap af en een flink eind stappen tot aan de school. Minstens 30-40 min stappen, enkel. Geen naar school fietsen of gebracht worden met de auto. Wat iets later bewezen wordt. Een groepje schoolkinderen komt ons tegemoet. In mooie kleren, zelfs met een das. Schattig. Poseren is geen enkel probleem, bijna nooit. Maar toch altijd eens vragen, uit beleefdheid.
Een mooie wandeling van een 15tal km. Buiten de trap gewoon ontspannend stappen.
Tegen de middag zijn we terug in de homestay. Er is toch al 1/100 van ons ontbijt verteerd, tijd om aan te vullen. De homestay doet zijn uiterste best om het ons zo aangenaam te maken. Terug 4 verschillende soorten slaatjes, ons vers brood van deze ochtend, pilav. En als dessert appel, druif, snoep. Drank á volonté t.t.z. groene en zwarte thee, water. Een biertje kan mits bijbetalen.
Ons vertrekuur is weeral iets later dan voorzien. Iets met de paspoorten dat Ikti op de valreep nog moet regelen.
Golib en zijn bus wachten ons op. We maken ons klaar voor een lange rit naar Samarkand. 5 à 6 uur rijden.
Dat wordt een vermoeiende rit.
Het landschap blijft hetzelfde, een smal zandweggetje maakt plaats voor rechte asfaltwegen. Zeer goed zou je denken. Da's dan verkeerd gedacht.
Het asfalt is van uitermate slechte kwaliteit. Putten en bobbels om U tegen te zeggen. De bus en dus wij worden door elkaar geschud. Alles wat niet meer op zijn plaats zat, zit nu helemaal verkeerd of zijn we verloren onderweg.
Typisch voor Oezbekistan: de gasleiding ligt gewoon bovengronds. Og beter gezegd hangt bovengronds. Kilometers lang zie je gele buizen die de straten volgen.
Op een kruispunt maakt de leiding een bocht naar boven zodat het verkeer er onder kan.
Een auto die zijn bocht mist of er tegen rijdt en spel zit op de wagen.
Hoe verder we rijden hoe minder ruig het wordt en hoe meer de industrialisatie het overneemt. Landbouw komt eerst aan de beurt. Meloenen, fruit, groeten, serres.
De steden worden groter en drukker.
Typische Aziatische lintbebouwing. Een grote drukke straat waarlangs huizen, fabrieken, industrie wordt gebouwen.
Eetstandjes en winkeltjes met om ter meest TL verlichting, in allerlei kleuren.
Drukkere steden wil ook zeggen meer verkeer. Zelfs filerijden in de spits. Da's uiteraard ook op zijn Aziatisch m.a.w. waar er plaats is, gebruik je die.
Samarkand is onze eindbestemming voor vandaag. De zon is al vertrokken naar het andere halfrond als we aankomen.
Een grote drukke stad maar cultureel belangrijk en qua esthetiek één van de mooiere van Oezbekistan.
De verkenning is voor morgen, we gaan eten.
Er is een super mooi restaurant voorzien voor ons. Een vrij groot weliswaar maar er is voor ons een plaatsje gereserveerd op het terras. Een beetje fris maar als de dakluifel dicht gaat best te doen.
Met uitzicht op het verlichte mausoleum van Gur Emir, een Turks Mongoolse veroveraar. Dat zullen we morgen in geuren en kleuren horen van Ikti.
Een slaatje, ja. Geen Oezbeekse kost maar köfte of een lamsburger achtig iets. Met frieten. De overgang is al ingezet?
We laten het ons welgevallen, een glaasje wijn erbij.
Iedereen is toch wel moe, tijd om het hotel op te zoeken.
Een ander dan eerst voorzien maar daarom niet minder.
Het Shohjahon Palace is een 4 sterren hotel. De entree straalt al enige luxe uit, de kamer nog meer.
Een balzaal is onze stek voor 2 nachten. Basic in een homestay is leuk, dit ook wel hoor.
Morgen verkennen we Samarkand. Een culturele vloedgolf zal ons overspoelen vemoed ik.

Geschreven door Waarzijnwenu