Wie zei er ook al weer dat we op VAKANTIE gingen naar Chili.
De definitie hiervan moet toch eens opnieuw bekeken worden. Opstaan om 3u30 zal er zeker niet onder vallen. Toch is het deze morgen zo.
We vertrekken héél vroeg om op tijd bij de El Tatio geisers te zijn. Om het mooiste en beste beeld te hebben moet je er voor dag en dauw zijn. De poort gaat open om 6u, we willen er dan ongeveer zijn.
Rond 4u kloppen we aan bij de nachtwaker van de casa. Hij moet ons uitchecken en ons ontbijtpakket geven. Het eerste is gewoon de sleutel in ontvangst nemen, het ontbijt is een klein zakje met iets in voor ons 2. Na nog geen 5' zijn we al weg. San Pedro is doods, nagenoeg niemand op straat. Hier en daar een straathond, verder niks. Niet onlogisch natuurlijk op dat uur.
Een beetje zoeken naar de juiste richting maar vrij snel staat El Tatio aangeduid.
Een beetje een grindweg in het dorpje, daarna wonderbaarlijk mooi aangelegde wegen in asfalt of zeer harde ondergrond. En mooi effen. Zeer goed want het is nog pikdonker en buiten de lichten van de auto is er niets.
Titi is tevreden. Goede wegen, we gaan flink kunnen opschieten.
Iemand met een beetje levenswijsheid weet dat wanneer je iets zegt het gejingst wordt. Of de wet van Murphy komt meespelen.
De goede wegen eindigen en we worden getrakteerd op slechte grindbanen met putten, los zand. Voor wie het was vergeten, het is nog altijd pikdonker.
Als we zouden afvinken hoeveel keer er gezegd werd "dat is nu niet echt slim van ons, op dit soort wegen rijden in het donker in het midden van de nacht", ons krijtje of potlood was op.
Je ziet echt maar 10m ver, niks aan de zijkanten en af en toe de wagen die zich een beetje zet in het zand. Ik zeg niks tegen Titi maar af en toe krijg ik een melding op het dashboard dat er grip verlies is. Doorslippen in het zand, vooral wanneer de weg iets steiler wordt.
Wat valt ook nog op aan het dashboard? De temperatuur. Gelukkig niet die van de auto zelf maar de buitentemperatuur. Die zakt alsmaar. We zijn vertrokken bij 6°C maar het cijfertje verandert vrij snel naar negatief. We stijgen naar 4350m hoogte, de temperatuur daalt tot -17°!!
Gelukkig is er hier al een tijdje geen regen gevallen, anders werden de wegen spekglad.
Ons Duitse koppeltje gisterenavond doet vandaag hetzelfde als wij maar zij doen het met een touroperator. De jongen vond het niet verantwoord om zelf te rijden niettegenstaande ze ook een huurauto hebben. In het donker en ik ken de weg niet. Tja, we zullen het nooit leren zeker. Een gebedje prevelen en hopen dat de auto stand houdt. En dat niemand het in zijn hoofd haalt om toeristen het leven zuur te maken op een godvergeten weg midden in de nacht in het donker.
Er moet toch ergens een grote kaars gebrand hebben want 5u55 staan we aan heelhuids aan de ingang. 1 iemand voor ons, voor de rest niemand te zien.
We moeten 10' wachten en dan gaat de slagboom open. Halve mummies ontvangen ons. We krijgen uitleg over hoe alles werkt, waar de tickets te halen. Je naam, paspoortnummer etc opschrijven met half bevroren vingers is ook niet zo evident.
Valies open, thermisch ondergoed aan, muts, handschoenen en dan kunnen we eindelijk gaan genieten. Maar da's pas na ons ontbijt. Wat we meekregen van de casa is heel pover. Titi 1 boterham met kaas én hesp, 1 yoghurt en 1 drankje. Voor mij 1 zakje toastjes maar zonder beleg,,1 yoghurt, 1 drankje. Geen lepeltjes dus de yoghurt moet uitgeslurpt worden.
Dan maar snel op naar leukere dingen, de geisers.
We krijgen een wonderbaarlijk schouwspel van stoomwolken. De geisers spuwen het kokende water in de ijskoude lucht. Witte wolken, variërend in grootte van 50cm tot soms 7m hoog. Een vrij grote oppervlakte van een aantal vierkante kilometers met op dit moment ongeveer 80 spuwende geisers. Deze plaats is de 3de grootste warmwaterbron van de wereld, de grootste van het zuidelijk halfrond.
Maar altijd op je hoede zijn. Een bron die borrelt kan in kracht toenemen en plots een hevige straal spuiten. Een gidse naast ons vertelt het verhaal van een Belgische vrouw die té dicht stond, voor 83% verbrandde en 4 dagen later overleed.
Dat de natuur zelf een kunstwerk creëert is ook een mooie quote die we onthouden.
Naast de witte stoomwolken is er kleurenpracht van de mineralen. Koper, zwavel, ijzer, silicium..... op de grond. Het doek krijgt meer en meer vorm.
Des te meer omdat er enkele figuranten in de vorm van vicuñas het plaatje vervolledigen.
Het vroege opstaan werpt wel zijn vruchten af. Eens de zon opkomt stijgt ook de temperatuur waardoor er meer en meer geisers het voor bekeken houden. Als wij na ongeveer 2u30 ter plaatse zijn onze weg verder zetten, zijn al een groot deel van de bronnen uitgedoofd. De toeristenbusjes die nu aankomen zijn eigenlijk te laat.
We gaan niet terug naar San Pedro de Atacama maar naar Calama. We hebben een vlucht om 18u30 terug naar Santiago. Én we leveren onze wagen terug in.
We rijden dus niet via dezelfde weg als onze donkere ochtendrit. De eerste paar kilometers zijn wel dezelfde, op een splitsing nemen we richting Calama. De iets betere weg verlaten we om terug een grindbaantje op te rijden. Maar met daglicht zou dat wel moeten meevallen. Dat is ook zo tot we op een bepaald moment terug héél slechte weg onder de wielen krijgen, en zoals deze morgen net op het steilste deel losser zand. Billen dichtknijpen, voet op de gas en met regelmaat proberen te rijden. Als dit een voorsmaakje is voor de rest van de dag, dat belooft.
Helaas, slechts een korte stukje was zo. Na een scherpe bocht, op de top, krijgen we mooi asfalt voor ons. Mooi is relatief, er is wel asfalt maar de vele putten maken toch dat je zeer alert moet blijven. Da's dan ook zeer moeilijk want de natuurpracht van de omgeving is weergaloos. De vulkanen, weidse vlakten, de besneeuwde bergtoppen. Naast mooi schilderen kan de Schepper ook mooi boetseren. Enkel iets meer water gebruiken want het is hier kurkdroog.
2 dorpjes onderweg zouden de moeite waard zijn om te bezoeken. Voor het eerste, Caspana, moeten we 11km omrijden. Perfecte asfalt, een slingerbaantje maar nergens een dorpje te zien. Tot we de bocht omrijden en heel kleurrijk huisjes zien. Een handvol maar 100m ervoor staat een groot bord : "enkel toegang voor bewoners van het dorp". We hebben al een portie geluk gekregen deze dag, we gaan het lot niet tarten en keren dan maar onverwijld terug.
Een ellenlange rechte baan volgen, da's de volgende uitdaging.
Enkel het 2de stadje Chiu Chiu breekt de sleur. Niks speciaals om voor te stoppen. Doorrijden dan maar naar Calama.
De GPS doet wonderen. Nergens richtingsaanduidingen. Hoe hier anders de weg te vinden, een raadsel.
We hebben nog wat tijd te doden, een grote shoppingmall biedt soelaas.
Er is een soort foodcourt, eerder een opsomming van alle hamburgerketens ter wereld. We gaan voor de minst slechte, een pizza.
Een koffietje om af te sluiten, tijd om te vertrekken naar de luchthaven.
We moeten de auto ook inleveren. Het ophaal scenario in gedachten houden we ons hart vast. Maar wonder bij wonder : alles verloopt supervlot. En met de glimlach.
We kunnen onze bagage opnieuw zelf inchecken. Fluitje van een cent.
Door de security in 2 seconden. Flessen water kunnen gewoon mee, alles mag in de rugzak blijven. Je stelt je beter niet teveel vragen.
Een heel vlotte vlucht, terug over de Andes. Die uitgestrektheid, daar wen je niet aan. Het blijft impressionant.
Als we landen in Santiago zet de duisternis zich al in.
We zitten op het verste uiteinde van de terminal, bijna 15 min stappen alvorens Johnny ons weer verwelkomt.
Terug naar onze casa Bellavista.
21u30 wanneer we onze koffer herschikken. Morgen vertrekken we op motortrip, nog meer basis reizen dus want de mogelijkheid om bagage mee te nemen is beperkt.
Benieuwd wat dat gaat geven.
Douchen.
Crackers, rijstwafels en water zijn ons avondmaal. Was ik niet begonnen met VAKANTIE in Chili.
Als we nu nog moeten gaan eten wordt het veel te laat en we willen fris zijn morgenochtend.
Nog juist wakker genoeg om de lichtschakelaar uit te doen, dat mijn hand terugkomt naar mijn lichaam besef ik niet meer. Het was een lange dag.

Geschreven door Waarzijnwenu