Vandaag een dag met ons twee.
Nico en Carlos hebben een ganse dag klusjes te doen, wij gaan fietsen.
Gelukkig elektrisch, de "Algalvarese" wegen gaan op en af. Er zal dus een beroep gedaan worden op ons eigen vermogen en geen motor deze keer.
Cindy schrijft op hoe we moeten fietsen, heen en terug. Net zoals ze voor haar gasten doet.
De B&B wordt met hart en ziel uitgebaat door haar, zoveel is zeker.
Partner Nico zit ook geen minuut stil. Enkel voor het gezamelijke ontbijt, daarna ontvangen Carlos en hij instructies wat moet hersteld worden, wat moet veranderd worden etc.
Alles voor zijn Cindy.
Nico zet de fietsen klaar, banden worden opgepompt, we kunnen vertrekken.
De eerste paar kilometer kennen we al van buiten, we reden hier al menig maal, met de auto, met de motor.
De weg volgen tot aan de buitenrand van Olhão.
We moeten een beetje zoeken maar vinden uiteindelijk Ria Formosa, een natuurgebied. Een beetje te vergelijken met het Zwin bij ons. Heel veel vogelsoorten, krabben die schuw wegkruipen in de modder. Flamingo's. Wit, ze krijgen dus onvoldoende voedsel binnen dat hun die typische roze kleur geeft.
Een foto nemen is moeilijk, ze zitten iets te ver weg van het fietspad. Eindelijk een fietspad!! Portugal is niet echt fietsvriendelijk. Geen fietspaden, alzeker geen afgescheiden zoals in Nederland.
Hier dus wel. Een grindbaantje enkel om te fietsen, doorheen het natuurpark. Wel leuk rijden.
Ook typisch voor hier : de zoutwinnig. Een soort bassins waarin zout zeewater wordt gepompt. Eenmaal het water is verdampt blijft er enkel het zout over.
Nog een relatieve meevaller : er is bewolking. Geen brandende zon deze keer, wel een zon die door de wolken probeert te breken. De temperatuur is bijgevolg een aantal graden lager. We blijven nog continu boven de 30° maar toch al iets draaglijker.
De zee is niet ver af, om niet te zeggen dichtbij. Dat wil zeggen stranden, strandbars, terras aan de kust. Goed voor ons, wij stoppen in Fuzeta om de watertank aan te vullen. Geen zon wil niet perse zeggen niet zweten. Drukkend, doef gelijk dat we zeggen.
Ook hier Engelse toeristen maar blijkbaar de betere, gedistingeerder.
Wij vervolgen onze weg, we rijden via grindbaantjes naar Barril. Volgens Cindy een mooi strand. Dat kan wel waar zijn maar je mag er niet naartoe fietsen. Enkel via een kusttreintje of 2km stappen.
We gaan Cindy op haar woord geloven, wij rijden iets verder naar Santa Luzia, een aanpalend kustdorpje. Piepklein maar enkele restaurantjes rijk. Aan eentje hebben we genoeg. Een klein hongertje na 2u fietsen. Een dienster van max 17 jaar neemt onze bestelling op : gegrilde zeebaars. Eerlijke kost. De vis met een slaatje en gekookte aardappelen. Met 2 drankjes en 2 koffies. En 17,50€ armer. In België zouden we toch al een voorgerechtje krijgen voor die prijs.
We vervolgen onze weg, jammer genoeg betekent dat terugkeren. Da's de enige optie. Dat geeft ons de tijd om het landschap iets beter op te nemen. 2x kijken = meer zien.
Via google maps vinden we blindelings de weg terug naar Quelfes. Alhoewel, Google stuurt ons via een relatief grote weg. We volgen die voor 1km, dan slaan we lukraak een baantje in naar Belmonte.
Waar dat heen leidt, geen idee. Een schone berg, da's al zeker. En dat zullen we ook geweten hebben. Bijwijlen pittige klimmetjes, de ondersteuning gaat op turbo.
Kleine baantjes nemen betekent vaak ook onverhard rijden, hier zijn er bijna meer offroad baantjes dan geasfalteerd. Goed als je met de enduromotor rijdt, iets minder interessant als je die met de fiets moet doen. En als dat baantje dan nog eens een stijgingspercentage heeft van 25%, dan gaat dubbel turbo aan en de versnelling op 1.
Gelukkig maar voor 500m maar toch. Zweten om tot boven te geraken, de zon is terug iets meer van de partij.
Vuilnis sorteren is een term die hier onbekend is. Langsheen de wegen staan vuilniscontainers. Bomvol, té vol waardoor het afval er gewoon naast wordt gesmeten. Niet echt een proper zicht. Het zal ook wel een verzamelplaats zijn voor ongedierte me dunkt.
60km later opent het hek van Seeds of Silence zich, de fietsen kunnen terug aan de laadstekker.
Nico en Carlos zijn nog altijd bezig, hun laatste loodjes. Straks brengen wij hun naar de luchthaven van Faro, ze vliegen huiswaarts. Nico heeft zijn motorzaak in Ruddervoorde te runnen, Carlos gaat terug als ruitenwasser aan de slag.
Wij hebben nog tijd voor een plons in het zwembad, een welgekomen afkoeling.
Hun vlucht is om 19u, als we hier rond 17u30 vertrekken zijn we mooi op tijd. Dat is hoe wij redeneren. Nico denkt iets anders, 20min op voorhand aankomen is zijn record.
Het uurwerk zegt uiteindelijk 17u55 als de poort opengaat. Carlos zweet maar da's niet van de warmte, de stress om de vlucht te missen neemt toe. Nico blijft de kalmte zelf : "kwist niet dat het al zo laat was".
Taxi Titi kwijt zich beeldig van haar taak. Amper 15min later stappen ze beide uit aan de vertrekhal. We nemen afscheid van 2 leuke mensen. Het gevoel was wederzijds verzekeren ze ons.
Iets later krijgen we een bericht van Nico : "we staan al aan de gate, we zijn nog 15min te vroeg". Droge West-Vlaamse humor.
Wij keren terug richting Quelfes, we gaan eten in het tweede lokale restaurantje naast Maria (cfr enkele dagen geleden).
In het weekend zit restaurante Dois Manos steeds vol, kan je er zelfs de beentjes strekken en een danske placeren.
We riskeren het om er heen te gaan zonder voorafgaande reservering, hopelijk is er nog plaats, het is tenslotte toch een weekdag.
We rijden de parking op, 3 andere auto's te zien.
Als we richting restaurant gaan zullen we niet moeten vrezen om geen plaats meer te hebben. Er zit letterlijk niemand. T.t.z. de chef en ik vermoed zijn dochter kijken ons een beetje verdwaasd aan. Toch klanten deze dinsdagavond. We mogen een tafeltje kiezen, eentje van de 80 denk ik. Deze klus is uiteindelijk snel geklaard. Buiten maar toch onder een soort afdak ter bescherming van vallende harde vruchten in de trant van olijven, maar dan geen olijven.
Op een bord staat het menu geschreven in krijt. Google Translate wordt weer bovengehaald. En terug krijgen we een vertaling waar we niks mee zijn. Althans niet als we de camera ter vertaling gebruiken. Als we de woorden intikken en dan laten vertalen dan komen we al een heel stuk verder. Keuze tussen vlees en vis.
Beide zin in een stukje vlees. Titi kiest een ossehaas, ik ga voor lam. Dan nog proberen uit te leggen hoe de cuisson moet zijn en we kunnen aan de drank beginnen.Ik vraag een biertje, tot hier geen verrassing.Titi vraagt een glas witte wijn, wanneer de serveuse komt blijkt ze een hele karaf te hebben besteld. Dat was niet de bedoeling, of zo laat ze het toch overkomen.
Wat krijgen we dan wel voor maaltijd?
Terug goed eerlijke gewone kost zo blijkt. Het vlees perfect gebakken zoals we gevraagd hadden, een slaatje en frietjes erbij. Dit wordt een bijna dagelijkse friet vakantie, dat wordt zwaar afkicken thuis. Ook van drank, goed weer, ontspanning, leuke activiteiten.................
Een uurtje later zit er toch al 10 man, ons bijgerekend. Wij zijn klaar, vragen de rekening, betalen cash zoals zo dikwijls, zijn alweer niet veel geld kwijt aan eten.
We zijn eens op tijd terug op de kamer, we hebben tijd om al 1 reiskoffer te vullen. Alle motorkledij wordt van de centimeters dikke stoflaag ontdaan en in de valies gelegd. Da's al 1 taakje volbracht. De rest is voor morgen. We blijven nog 1 nacht bij Cindy. Morgen gaan we onze laatste nacht in Olhão doorbrengen. De tijd vliegt wanneer je je amuseert.

Geschreven door Waarzijnwenu