Een wekker had je niet nodig deze ochtend. De natuur zorgt er voor dat je niet té lang slaapt. De Réveil vogel maakt lawaai voor honderd, geen doorslapen aan. Vanuit hun nesten in de rotsen draagt het luid gekrijs mijlen ver.
Een bewolkte maar droge dag, zonnig was beter geweest maar je hebt niet te kiezen.
Relaxed ontbijten, om 9u15 moeten we centraal verzamelen om met de boot uit te varen naar de Cabernas des Marmol. Op kantoor bij Conny.
Zoals gewoonlijk mooi op tijd.
We krijgen een mooie blauwe reddingsvest, boot 3. Wij zijn de enige buitenlandse toeristen tussen de Okra van Chili.
Onze gids is Mauro, een jonge hippe kerel.
We moeten een 5 tal minuten stappen, rond de baai. Een compleet nieuw voetpad in beton tot aan de steiger, rolstoelproof.
Aangezien wij de jongste benen hebben komen we als eerste aan bij de boot.
We mogen al instappen, we nemen de 2 éénzitters vooraan, business class.
Met mondjesmaat volgt de rest. En dan volgt een scène die niet zou misstaan in een sketch van Benny Hill. Iemand erop, iemand eraf, iemand anders erop die alle reddingsvesten controleert op de juiste nummer. 2 zitten niet goed, moeten op boot 2. Hupla d'er af. Nog 2 andere erbij terwijl op de steiger mensen staan te roepen dat ze ook willen vertrekken want de zon komt schuchter door de wolken en dan heb je natuurlijk de beste foto's.
Waarop Mauro een Chileens gezegde citeert :
Ben je gehaast in Chili, dan verlies je tijd (maar dan in't Spaans). Volledig akkoord. Vakantie is onthaasten en niet opjagen. Wat ons brengt tot de Poolse man die gisteren bij Conny ruzie maakte, maar waar ze dan de Duitse jongen als very nice omschreef. Mauro heeft weet van het verhaal, meer zelfs. Ze zijn met hun drieën nog iets gaan drinken gisterenavond. Mauro vond dat de 2 anderen heel goed overeen kwamen en heeft hen dan beleefd achtergelaten. Aha, straks Conny eens interpelleren.
Goed, we kunnen uiteindelijk vertrekken met kapitein Juan Pedro aan het roer. Een korte veiligheidsbriefing en de gas erop. Niet voor lang. We zijn na 15' al aan de eerste stop. De grotten van marmer. Echte marmer uitgehouwen door de weersinvloeden en door het water. Sommige zelfs zo diep dat je met de boot er kan in varen. We komen tijdens een goede periode. De waterstand is perfect om met de boot in de grot te kunnen. En geen hoogtoerisme want dan is het letterlijk file varen. Ideaal voor de foto. Wij nemen vooral foto's van de omgeving, bij Okra lijkt het wel voor op Tinder. Sierlijke en minder sierlijke poses worden aangenomen, met of zonder Mauro, Titi moet er zelfs aan geloven.
We krijgen heel veel uitleg van Mauro over het ontstaan, over de kleurschakeringen.
Dit meer is het grootste van Chili en Argentinië, het 2de grootste na het Titicaca meer. 480 meter diep, 970 vierkante kilometer groot, hel blauw gletserwater. Maar de tand des tijds hakt er ook hier in. In de afgelopen 20 jaar is de waterstand drastisch gezakt. Klimaatopwarming is ook hier niet vreemd.
Stop 2 is de kathedraal. Neen, niet de Pisco Sour maar een grote uitgehouwen rots.
Hier komt de kleurenpracht nog veel meer naar voor. 5 soorten gekleurde marmer naargelang zijn opbouw of mineralen. We blijven hier vrij lang rondvaren, niet onterecht. Een beetje zon erbij was ideaal geweest maar al bij al mogen we niet klagen. Er was eigenlijk regen voorspeld.
Naast de kathedraal ligt de kapel, een iets kleinere rots. Iets minder uitgesproken kleuren maar de legende zegt dat als je de rots met je 2 handen tegelijkertijd aanraakt, je binnen het jaar trouwt. Misschien moeten we Conny eens meebrengen naar hier. Alhoewel, het zal wel bij een legende blijven want je kan niet dicht genoeg bij de rots met een boot, laat staan dat je ze zou kunnen aanraken.
Een paar rondjes rond de rotsen en we varen terug naar de haven. Fleece trui, vest, muts en handschoenen zijn geen luxe, er is een koude wind, geen zon en ook het gletserwater zal niet te warm zijn. Terug 15' varen en we kunnen aanleggen. Maar 2u weggeweest maar alweer een mooie ervaring rijker. De wereld gaf een fractie van zijn geheimen aan ons.
We zijn middag, een cafeetje nodigt ons uit voor een lunch met een warme soep. Een beetje opwarmen doet deugd. Ondertussen al onze toestellen opladen, er is goede WiFi dus verhaaltje versturen en een paar zaken opzoeken.
Het supermarktje net naast de deur moeten we ook nog aandoen want ons gasflesje is leeg en zonder kunnen we niet koken, geen water opwarmen. Een paar kleinigheden extra.
Bij het tankstation kunnen we gratis onze watertank opvullen, ook al een zorg minder.
We hebben niet echt plannen voor deze namiddag, een beetje cruisen langs het meer is een goede optie, op zoek naar een leuk plekje aan het meer om wat te chillen. Dat vinden we, een klein baantje naar beneden en we kunnen de stoeltjes uitplooien.
We hebben gisteren een kleine thermoskan gekocht. Deze morgen er warm water ingevuld dus hebben we nu nog warm water voor ons koffietje langs het meer, helemaal alleen. Alleen het gezelschap van vis en vogel. De beste aankoop ooit, dat kannetje.
Ons initieel plan om tot het volgende dorpje te rijden laten we varen, we moeten sowieso terug langs dezelfde weg en dan wordt het wederom veel te laat.
Op de terugweg wordt er regelmatig gestopt voor foto's. Van het meer, van de gletsers die nu in een beetje zon baden.
En van gauchos. De Zuid-Amerikaanse versie van een cowboy. We komen er 3 tegen op onze terugweg, ze verzamelen vee. Nergens in Chili ondervonden we tot nu toe problemen om een foto te mogen nemen van iemand, ook hier poseert de gaucho maar al te graag. Authenticiteit ten top.
Net op tijd terug in Puerto Rio Tranquilo voor happy hour. Een biertje om de slow dag af te sluiten alvorens onze zelfde kampeerplaats op te zoeken. Niemand anders vond deze blijkbaar, het is terug de onze. Onze merktekens alwaar Apollo moet staan zijn nog aanwezig, piece of cake om hem perfect op dezelfde plaats te positioneren.
De douche wordt uitgevouwen. Een PET fles waarvan de dop doorprikt is doet dienst als douchekop.
Ons laatste stukje vlees wordt gebakken, rijst met groenten gekookt, een glaasje ingeschonken ( Santé Heidi ) . Nog net warm genoeg om buiten te eten.
Neerploffen in de zetel en voetjes op de poef is nog een paar weken te vroeg, we houden het bij het sluiten van de capsuledeur, warmteblazer aan en subiet op de zolder onder de dekens.
Oh ja, voor wie het interesseert. Volgens Conny heeft ze zeer goed haar Engels kunnen oefenen met de jonge Duitser, onder welke hoedanigheid daar bleef ze zeer oppervlakkig over. Tja, we zijn wij ook jong geweest hé

Geschreven door Waarzijnwenu