Vandaag nemen we afscheid van Brigitte. We hebben 8 dagen samen gereisd en veel gezien, veel plezier gehad. Zij reist verder met de wagen, wij halen onze motor op. Eens motorrijder, altijd motorrijder. Een Honda CB500X. Een deel van de bagage laten we achter, het hoogst nodige steken we in de koffers. Alles nakijken, papierwerk in orde maken en we zijn weg. Uitgewuifd door Brian. Wat wennen aan de motor maar dat gaat snel. Het verkeer is iets anders. De Thai hebben zo iets van, we moeten alle voorhanden ruimte optimaal gebruiken. Dus links én rechts voorbijsteken, zich overal tussen wringen, voor steken aan de lichten. Zéér defensief rijden is de boodschap. Na een uurtje hoofdweg kunnen we aan de kleinere wegen beginnen. Al veel leuker. De natuur wordt mooier en groener. Ook niet onbelangrijk, de bergen komen terug. Nu zijn het nog heuvels maar al heel leuk. Rond de middag zijn we in Mae Salong. Een bergstadje. Er is een markt, het is er redelijk druk. Bijna alle bergstammen zien we er rondlopen, in traditionele kledij. We gaan voor lunch. Als we in een restaurantje plaats nemen, zitten 2 Australiërs met bijhorende Thaise dame naast ons. Ook motorrijders. Één van hen woont in Thailand. Ze geven ons tips voor leuke baantjes. Ondertussen ruimt een ober af, gewoon alles in de emmer. Als we na de lunch verder rijden, bieden ze eerste uitdagingen zich aan. Slingerende wegen, op en af. Soms heel steile U-bochten. Er wordt een inspanning gevraagd van mens en machine. De omgeving is heel mooi. We rijden tussen thee -en koffieplantages. Het noorden van Thailand wordt als de mooiste streek van Thailand aanzien. We kunnen alleen maar bevestigen. We moeten een zijbaantje hebben. Na enkele malen te stoppen en de weg te vragen, zijn we vertrokken voor een volgende uitdaging. Een smal baantje, stukken onverhard, flinke putten. Maar een lust voor de motorrijder. We rijden langs kleine dorpjes, zien terug het echte lokale leven. En mooie streken. We rijden meer en meer noorderlijk, we flirten met de grens van Myanmar. Op het hoogste punt zien we Myanmar zelfs terug. In de verte weliswaar. Aangezien we dus op het hoogste punt zitten, moeten we ook flink dalen. Terug steile haarspeldbochten. Toch wel werken en geconcentreerd blijven. We zitten heel dicht bij de grens, er zijn meer en meer controleposten. Bij één blijft de slagboom gesloten, we moeten stoppen. Een jong soldaat komt naar ons toe. Hij vraagt iets in het Thais. Ik doe de helm open, zonneklep weg. Hij ziet plots dus een toerist voor hem. Hij blokkeert, slaat rood uit en roept iets naar zijn overste. Die doet een wuivend gebaar, we mogen gewoon door. Hier kunnen ze dus duidelijk geen Engels. Ons eindpunt is Mae Sai, een grensstad. Je kan hier de grens oversteken naar Myanmar. Mits de nodige documenten uiteraard. Dat zijn wij niet van plan, wij blijven hier overnachten. De Australiërs raadden ons een aan dicht bij de rivier te overnachten. Leuker en goedkoper. Je moet wel, letterlijk, door de avondmarkt rijden. Een smal straatje in, laveren tussen het volk. Blijkt uiteindelijk het verkeerde baantje te zijn. Gelukkig moeten we niet via dezelfde weg terug. Het juiste straatje ligt iets verder. Als we er een eindje in rijden, stoppen we, op zoek naar accommodatie. Een mevrouw ziet ons, wenkt ons. Ze verhuurt kamers. We gaan kijken, zijn direct akkoord. Een simpele maar propere kamer, eigen badkamer, alles wat we nodig hebben. Én de motor kan in een soort garage, veilig gestald. Wij verkennen de markt. Kraampjes zoals we ze kennen. Kledij, eten. Ook een typische grensstad. Druk, veel verkeer, veel handel. Maar leefbaar. We lopen wat rond, eten bij een eetstalletje. Het heeft wat voeten in de aarde eer we onze bestelling krijgen. Maar met behulp van een local die een woordje Engels spreekt, geraken we er uit. Of toch gedeeltelijk. Een stuk van de bestelling krijgen we niet. Geen man overboord, we zullen niet verhongeren. Ook hier de typische Azië beelden. Afruimen, alles door elkaar. Een grote stapel afwas wacht op straat op zijn wasbeurt. Andere stalletjes bieden eerder westerse schotels aan. Biefstuk, frietjes en sla. De frietjes en sla staan wel al een tijdje klaar, koud te worden dus. Titi heeft nog een pannenkoek als dessert, we kopen iets voor ontbijt. Naar het AQ guesthouse. Het bedje roept.

Geschreven door Waarzijnwenu