Na een goede nachtrust word ik gebrieft over de voorbije nacht. Blijkbaar heeft het stevig geregend deze nacht. Niks gehoord, niets gemerkt. Blijkbaar heb ík een zuiver geweten.
Elk zijn ontbijtje, we hebben niet zó veel kilometers af te leggen, we kunnen het rustig aan doen.
Wat wil zeggen : we hebben nog tijd voor een plonsje in het zwembad. Eerst vrij frisjes maar al snel wennen we aan de temperatuur en hebben we een verfrissende duik. Of schoonmakende duik, al het stof is er nu tenminste eens goed afgespoeld.
Rond 11u vertrekken we, alleen onverharde zandwegen zijn onze compagnon.
We rijden op hoofdwegen wat wil zeggen dat er toch iets meer verkeer is. Drukte op de weg betekent hier een tegenligger om het half uur.
Onze eerste stop is Uis, een klein dorpje waar we gaan tanken. Terug, geduld kweken.
Het is duidelijk te merken dat we iets meer toeristische plaatsen naderen. Langs de weg verkopers van allerlei prullaria, stenen..... En mensen die "bedelen" om lege of volle flessen water. Blijkbaar is het watertekort enkel goed voelbaar bij de lagere sociale klasse.
Een 2de bewijs : meer bedelaars. Jong en oud die een verhaal brengen, al dan niet waar, om zo iets van geld te verkrijgen. Titi zwicht voor een jong meisje.
We gaan naar de lokale supermarkt, een naar onze normen kleine winkel maar naar Afrikaanse normen al een mooie. We kopen wat levensmiddelen, dingen die we nog tekort hebben. Aan de kassa een echte "mama", letterlijk en figuurlijk. Een goed gezette matronne die 8 maand zwanger is. Mijn matronne is natuurlijk al half de bevalling aan't doen, beroepsmisvorming.
We vervolgen terug onze weg. Langs de baan verschillende stalletjes, sommige zelfs met de zo gegeerde Himba vrouwen. We proberen zoveel mogelijk te vermijden om naar ze te kijken, later op onze reis hopen we hun dorpen te bezoeken, ze in hun eigenheid te zien.
Het landschap veranderd continu, de bergen komen terug meer in de voorgrond.
De gravel wordt meer en meer zand. Bandendruk verminderen is niet echt nodig. Indien wel, dan hebben we onze mobiele compressor om de druk te regelen (cfr Axelle).
Een vreemde eend in de bijt : een gewone personenwagen kruist ons pad. Een Alfa Romeo lijkt wel verloren gereden te zijn. Niet het ideale land voor dit soort wagens, ergens vastrijden is maar een kwestie van tijd.
We komen aan bij onze camping, Aabadi Mountain Camp. Niet zo'n mooie op het eerste gezicht, de ontvangst is ook niet zo super joviaal. Echt op zijn Afrikaans : vanop de stoel alles regelen, wijzen , delegeren. Geen wonder dat Lolly een iets meer voluptueuse vrouw is.
Een klein meisje loopt hier een beetje verloren rond. Voor haar een lolly maar dan één om in de mond te steken, Lolly zou er nooit inpassen.
Al bij al valt de camping wel mee, we waren de vorige dagen wel héél verwend.
Er is 1 kampeerplaats mét elektriciteit, dat is de onze. Wie eerst komt...
Onze waslijn uithangen, handdoeken eraan ipv van op de ligstoel. Voilà, die is van ons.
Douches en toiletten kunnen wel een onderhoudsbeurt gebruiken, sommige lijken een beetje verwaarloosd, niet echt proper. Gelukkig is er keuze genoeg, we vinden er straks wel één naar onze goesting.
Eerst een beetje cultureel erfgoed opsnuiven. Als het tenminste nog door onze neus kan na al die dagen stof.
Een 10 tal minuten rijden brengt ons tot aan de Burnt Mountain en de Organ Pipes, 2 natuurfenomenen. We moeten entree betalen, wat niet vermeld stond in de Trotter. Maar alles lijkt officieel , we betalen gewoon. Aan die 6,5€ zullen we nu ook niet verhongeren. Terug 2 matronnes en 1 kneusje als parkeerwachter. Aan de receptie raden ze ons aan eerst naar de Twyfelfontein rotstekeningen wat verderop te gaan, binnen een halfuurtje sluiten ze daar. De ietwat norse dames ontdooien als ik een grapje maak over kortingen en iets met champagne. Weeral nieuwe vrienden gemaakt.
We volgen haar raad op, rijden een beetje verder. Ook hier terug entree betalen, 13€ nu. Gelukkig moeten we niet nog eens verder, 0iets anders bezoeken of ons reisbudget was er door als de ingangprijs zo exponentieel omhoog ging.
We kunnen nog net bij een groepje aansluiten, alles moet hier met een gids. Een ietwat ongeïnteresseerde jongen leidt ons de volgende 45' rond. Aan een eerste grote rotsblok houden we halt, er staan tekeningen op die 3000 jaar oud zouden moeten zijn. Ze zien er nog wel vrij goed uit, ondanks hun leeftijd. 't Zal bij ons zo wel niet zijn.
Tekeningen van zebra's, olifanten, nijlpaarden, antilopes...etc. Een verhaal om de achtergrond te schetsen lijkt geloofwaardig, we zullen maar goedgelovig zijn. We zijn niet de enige die sceptisch zijn. Een Engels koppel lijkt zich ook vragen te stellen hoe alles zo goed bewaard is gebleven, na al die jaren, zonder enige bescherming. Geen of weinig regen zou de voornaamste reden zijn.
De broeierige zon brandt op onze nek. Het zou vandaag terug rond de 40°C zijn. Pet op, veel water drinken, de schaduw opzoeken waar mogelijk.
Een 40 tal minuten later staan we terug bij Jeepie. Hij had meer geluk, hij stond onder een zonnedakje.
Op weg, terug naar Burnt Mountain en Organ Pipes. Onze entree hadden al. Aan het hekken vraagt een nieuwe jongen om ons naar de receptie te begeven om een ticket te kopen. Dacht het niet, we tonen ons ticket. Zonder het echt goed te bekijken mogen we verder. Misschien dat zijn alcoholgeur er iets mee te maken heeft.
De 2 natuurfenomenen zijn een beetje een teleurstelling, nee eigenlijk een grote teleurstelling. Bij Burnt Mountain stond de verf in de Gamma waarschijnlijk heel goedkoop, de berg lijkt gewoon grijs geschilderd te zijn. Bij de Organ Pipes zou de marihuana goedkoop moeten staan. Want er is veel verbeelding nodig om de afgebroken granieten wand als een orgel te zien. Soit, we zijn hier, we pakken het mee.
Terug naar de camping. Onderweg kleurt de hemel donkergrijs, je ziet in de achtergrond al een regensluier. Zou uiteindelijk niks blijken te zijn, één druppeltje om het stof af te spoelen. En zelfs daarvoor was het niet genoeg.
Een 4tal struisvogels pikken gestaag de bomen kaal, voeding en vocht.
Onze camping is bijna leeg, echter, met het inhalen van de duisternis komen er meer en meer jeeps. Maar om van een overrompeling te spreken zou overdreven zijn.
We hadden nog 40NAD tegoed, Lolly er even aan herinneren. Ah ja, juist. Blijft Afrika hé.
We maakten al een vergelijking als zwart Azië, dit geldt nog maar eens wanneer ik iets vraag om de achterdeur vast te houden. Ik vraag een stuk touw, of iets dergelijks aan één van de locals. Hij lijkt me niet te begrijpen. Ik toon, met behulp van onze elektriciteitskabel, wat ik bedoel. Ah yes, yes, en weg is hij. Wat later komt hij terug met effectief een stuk elektriciteitskabel, en een smile van hier tot in Tokyo. Niet echt een stuk touw maar goed, het werkt en dat is het belangrijkste.
Douchen in de klaren, in de open lucht. De temperatuur laat het zeker toe, het is nu rond de 20°C denk ik.
Douchen en een show. De douches zijn opgebouwd uit opgestapelde stenen. Voegen met een metsersoog zouden ze bij ons zeggen, hier hebben ze dan héél grote ogen.
Maar lekker warm water, uiteindelijk telt de verfrissing. Warmte dat opgewekt wordt door een stookcentrale achter de toiletten. Blokken hout in een kachel en gazze geven.
De toiletten zijn in een identieke stijl. De juiste keuze maken is primordiaal.
Onze chef-kok zijn we ergens onder de baan verloren. Beiden zijn niet echt in een kookstemming. Groenten snijden lukt nog net, de rest komt uit pakjes. Titi bracht Mama Miracoli mee voor haar. "Lui camping eten" definieert ze het thuis, hier is het gewoon handig.
We hebben een beetje meer wildlife dan de vorige dagen : wat verder bavianen lopen rond, 's nachts horen we geluiden waar vooral de bonobo's voor bekend staan.
De grootste kolonie dieren zijn honderden kleine vliegjes rond ons hoofd. Stilaan is de irritatie grens bereikt, tijd voor de spray. Tijd voor bed.

Geschreven door Waarzijnwenu