6u30 de wekker: opstaan voor een ochtendloopje.
Loopkleren aan en een klein toerke doen in de nog redelijk lege straten van Khiva.
Wie zijn er wel al present? Een paar locals druk bezig met de straten te vegen. Netheid ten top maar dat weten we onderhand al wel.
Ook mensen die de straten nat spuiten. Stof fixeren.
Nu is het nog aangenaam qua temperatuur. Iets boven de 20° zal het zijn denk ik. Aangezien de straten smal zijn is er nog veel schaduw, ideaal.
Hier en daar piept de zon al een beetje boven de gebouwen wat mooie foto's oplevert. Het zijn veel dezelfde gebouwen als gisteren maar met een andere lichtinval geeft dat toch weer andere foto's.
7u30 stipt ontbijt want om 8u wil Ikti iedereen in de bus hebben. Er staat ons een lange busrit te wachten, onvermijdelijk als je rondreist in een groot land.
We zijn redelijk op appél, om 8u15 rijden we Khiva uit. De drilsergeant houdt ons kort. Love you sweetie.
Chauffeur Golib ontvangst ons en vertrekt voor een lange trip.
Oezbekistan staat niet echt bekend voor zijn goed onderhouden wegennet laat Ikti ons weten. Dat belooft. En belofte maakt schuld. Zeer hobbelige wegen, sporadisch zelf een zandweggetje. Opschieten zal er de eerste uren niet inzitten.
Eens de stad uit krijgen we vrij snel een ander landschap voor onze ogen. Dor groen, landbouw. Groenten zoals tomaten, sla, courgettes etc. teelt men hier volop.
Het is hoogseizoen voor de meloenen. Dat merken we na onze maaltijden. Als dessert altijd watermeloen en gewone meloen. Die watermeloen dat lukt nog net, de andere is niet aan mij besteed. En net die is nu volop in de aanbieding. Zelfs bij een toiletstop biedt een lokale landbouwer ons die “lekkernij” aan. Zeer vriendelijk van die mens maar ik laat dat aan mij voorbij gaan.
Nog een product dat nu topdagen beleeft: katoen. Grote katoenvelden zijn nu aan plukken toe. Oezbeekse katoen zou de 5de beste zijn in de wereld.
Die werd vroeger massal uitgevoerd naar (uiteraard) China om dan met hoge taksen terug in te voeren onder de vorm van T-Shirts, broeken.
Oezbeki zijn ook niet van gisteren dus bouwden ze fabrieken om al dat katoen zelf te kunnen verwerken. Wat hun een centje opbrengt wegens zelf er aan te verdienen en goedkopere producten te kunnen aanbieden aan hun bevolking. Slimme gasten.
Landbouw vraagt water en met 300 zondagen per jaren kan dat een beetje moeilijk zijn. Dus, weeral slim, hebben ze doorheen het land kanalen aangelegd. Vroeger door die letterlijk met de hand uit te graven, nu zal't wel machinaal gebeuren vermoed ik.
Hun gewassen krijgen nu tenminste water.
Al worden er ook wel eens niet zo slimme beslissingen genomen.
Voor hun wateraanbod zijn ze oa. afhankelijk van het Aralmeer. Het meer werd zo goed als drooggelegd wat als gevolg had: veel zout dat kwam vrij te liggen maar zout met dieren en planten gaat niet zo goed samen. Levend althans toch niet. Gevolg. Fauna en flora stierf uit. Met armoede voor de omliggend dorpen. Uiteindelijk is er ingegrepen en herstelt alles zich nu stilletjes aan.
Maar water blijft natuurlijk wel nog belangrijk.
Daar zorgt de grootste rivier, de Amudarya voor. Ze is zo'n 3000km lang en brengt het water van de bergen tot het aral meer. Wij rijden er over, het is duidelijk dat de regen pas in maart komt want het debiet is niet zo groot.
We hobbelen verder tot aan onze stop.
Er zijn, verspreid over Oezbekistan, honderden forten van een paar eeuwen voor Christus te ontdekken. Op onze weg liggen er 2 die we zullen bezoeken.
Fort nummer 1 is Toprak Kala. Ontdekt door een Russische archeoloog iets na de 2de WO.
Het fort is opgetrokken uit klei, gerenoveerd, maar heeft de tand des tijds redelijk doorstaan? Ikti legt ons uit hoe het fort is opgebouwd, wat waar was, hoe de werking ervan was.
We krijgen wat tijd om de site te ontdekken. Eens je op een muur staat wordt duidelijk hoe uitgestrekt de omgeving hier is. Weidse vlaktes zo ver je kan zien. Met op de achtergrond een bergketen, the Black Mountains. Niet zo hoog maar een mooie afgrenzing van die vlaktes.
Inladen en wegwezen, op naar fort nummer 2.
Fort nummer 2 is Ayaz Kala. Ook ontdekt door diezelfde Rus maar iets vroeger, voor de oorlog.
Minder groot qua restanten maar toch ook wel de moeite. Dezelfde ideologie als bij Toprak.
De forten hielden goed stand wegens hun ligging, hun verdedegingstechnieken totdat ene krijger uit Mongolië zijnde Dzjengis Khan besliste dat het goed was en alles veroverde.
De rest is geschiedenis.
Opvallend is toch wel dat die forten gratis te bezoeken zijn. In vele landen zou er hier een toegangsprijs gevraagd worden. Hier (voorlopig) dus nog niet.
Eens we Khiva uitreden zaten we vrij snel in woestijngebied. Eerst niet echt een woestijn zoals we ze kennen d.w.z. zand zand zand. Wel een beetje maar wel met nog vrij veel begroeiing. Lage struiken.
In het landschap duiken de eerste yurts op. We komen dus in nomadenland.
Hoe verder we rijden hoe meer die planten plaats maken voor toch dat zand.
Zand betekent dat meneer dromedaris en mevrouw kameel ten tonele komen.
Wie niet goed het verschil kent tussen die 2: ik heb het simpel gemaakt. Een dromedaris heeft 1 bult, een kameel heeft er 2. Hoe dat dan zit met die meneer en die mevrouw dat laat ik aan jullie verbeeldig over.
Lunchen doen we in een yurt, een nomadentent. Een familie runt er een landbouwbedrijfje met gewassen en kamelen. Een leuke bijverdienste is de cateringservice.
Dubbel geplooid op de grond zittend krijgen we onze lunch gepresenteerd. Slaatje, brood, een soort hutsepot maar dan zonder het vocht. En ja hoor, onze favoriete meloen krijgt uiteraard ook een plaatsje.
De moeder des huizes komt ons begroeten en spreekt ons toe. Buiten het enthousiasme waarmee ze praat is er niet teveel duidelijk voor ons. Gelukkig is er nog Ikti die vertaalt
Dit was onze laatste stop alvorens we aanzetten naar onze eindbestemming Buchara (Bukhara).
Een lange rit te gaan dus, gelukkig in een vrij comfortabele bus.
Deel 1 is wiebelen, hobbelen, dooreen geschud worden. Een niet echt goede weg dus.
Dat wil ook zeggen dat we niet zo snel opschieten.
Een paar toiletstops verder biedt zich de autostrade aan. Veel betere asfalt, 2x2 rijstroken. We kunnen dus beter kilometers maken.
Iedereen houdt zich wel met iets bezig: boekje lezen, slapen, muziek luisteren, verhaaltje schrijven.
De duisternis zet in, iets na 19u is het donker.
De grotere wegen zijn verlicht, de kleinere niet wat wil zeggen donker is stikdonker.
Goed voor één van de volgende avonden als we eens willen sterren kijken.
Een uur vroeger dan voorzien komen we aan in Buchara of Bukhara, de thuisstad van Ikti.
Het is één van de belangrijkste steden van Oezbekistan
Net zoals in KHiva heeft de stad een muur errond, 11km lang, met 11 toegangspoorten.
Hij is het culturele en historische centrum van het land.
Ook hier is het centrum door UNESCO werelderfgoed verklaard.
Wat er allemaal te zien is, da's voor morgen. Ikti zal ons met plezier rondleiden in zijn thuisbasis.
Eerst bagage droppen in het Marhaba Boutique Hotel. Een pareltje weggestoken op het einde van een doodlopende steeg.
We zijn net voorbij 20u dus inchecken en kamerverdeling is voor straks, we gaan eerst eten.
Ikti loopt voor tot aan het restaurant. Amper een paar 100m verder. Een hartelijke ontvangst.
We mogen naar de bovenverdieping waar een gedekte tafel klaar staat voor ons.
Titi geeft Ikti de avond vrij zodat hij na een aantal weken reizen zijn familie nog eens kan zien.
Vrouw en zoon Islam zullen tevreden zijn.
Wij krijgen ja hoor, hetzelfde als altijd. De hoofdmaaltijd is nu een pasta.
Verhongeren zal je hier zeker niet doen, telkens eten in overdaad.
Verschillenden slaan een gang over of eten maar de helft van hun bord leeg. Teveel is trop.
Er is nog mogelijkheid om de stad bij avond te verkennen na het inchecken.
Dus eerst terug naar het hotel, kamerverdeling.
Kamers om U tegen te zeggen. Proper, groot, rustige ligging. Goed uitgezocht zou ik zeggen.
Een mooie binnentuin waar de kamers zich rond situeren.
Zoals gezegd, wie wil kan de stad nog in.
Niemand is nog happig om na zo'n lange dag rond te lopen dus allen naar de kamer, douchen en dodo doen.

Geschreven door Waarzijnwenu