Vandaag doen we terug een begeleide trekking. Na het ontbijt vertrekken we.
Met een gids een ganse dag op stap. Saiful is zijn naam.
Het oorspronkelijke traject is een beetje aangepast wegens te gevaarlijk door de gevallen regen.
Terug met de boot naar de overkant. Het eerste deel is een beetje het parcours dat we gisteren al deden.
We krijgen van in het begin al info over de planten, de bomen die we tegenkomen.
Het is vrij druk op het pad dat we volgen, veel leerlingen op een schooluitstap. We zijn dus niet de enige die goed moeten opletten.
Onze eerste rustplaats is aan het einde van het het aangelegde pad. Een bankje voor de toeristen.
Eerst begrijpen we niet goed wat Saiful vraagt, hij herhaalt een paar keer zijn vraag. Of hij mag roken op onze trip, tijdens de pauzes. Geen probleem.
We herstarten onze trip, verlaten het effen pad.
We krijgen les over houtsoorten : rotan, meranti, palmbomen. Over hoe ze samenwerken met of tegengewerkt worden door andere plantsoorten. Vb. lianen die ze omstrengelen. Alles heel fijn helder uit de doeken gedaan.
We zien vooral kleinere diersoorten : massaal veel bloedzuigers die we gelukkig voor zijn met onze beschermkousen. Termieten die in lange colonnes over de grond of over boomstammen kruipen. Een paar Flying Dragons, een soort kleine hagedis die vleugeltjes kan openklappen om van de ene naar de andere boom te vliegen. Je moet héél goed kijken om ze op te merken. Kleine beestjes die de kleur van de boomschors aannemen.
Verschillende vogels. Van een saaie grijsbruine kleur tot heel kleurrijke exemplaren.
In de schors van een dode boom vindt Saiful larven van een kever, de larven zijn de grootte van een scampi.
Aan een boom geplakt : het omhulsel van de larve van een cicada. Deze keverachtige zitten 17 jaar onder de grond, komen dan naar boven om 2 à 3 dagen te leven, te paren en dan te sterven. Gelukkig zijn wij van een ander ras.
Onze langverhoopte slang geeft vandaag terug niet thuis. Buiten de resten van het oud vel zijn ze niet te bespeuren.
Het terrein wordt alsmaar ruwer, grotere hoogteverschillen, meer inspannend.
Sommige delen vereisen afdalen of klimmen met behulp van touwen. Gelukkig is de zon van de partij, is het pad relatief droog. Tijdens de hevige moesson moet het een hel zijn om hier te stappen. Wat waarschijnlijk niet kan, de rivier stijgt dan een aantal meter in niveau. Bepaalde huizen in het dorp staan dan zelfs zo goed als volledig onder water.
Waar we dachten gisteren aan een flinke fitness bezig te zijn, moeten we onze mening herzien. Vandaag is een categorie hoger, er wordt een beroep gedaan op al onze spiergroepen. Uitgezonderd onze kringspier uit de lagere regionen, we zien nergens kwaadaardige dieren, komen nergens in hachelijke situaties.
6 uren stappen, het is ondertussen al 15u. Via een pad langs een stroompje komen we aan een waterval. Watervalletje eigenlijk. Wel mooi maar geen Niagra Falls, zelfs de waterval van Coo doet beter. Maar de omgeving is schitterend, de ideale plaats om te lunchen. Lunch die Saiful klaarmaakte. Moar jongens toch, verrassing : kip met rijst. De vernieuwende touch : sojasaus. Die versie hebben we nog niet gehad. Wel lekker, pikant uiteraard. En kleine porties, ideaal om verder te kunnen stappen.
Dat doen we al na een 20 tal minuten. We hebben nog een aantal zaken op ons programma. Eerst een stukje terugkeren tot aan de rivier. Een geaccidenteerd parcours waar we natte voeten aan overhouden.
Aan de rivier wacht een long-tail boot ons op om ons naar het dorp van de inheemse bevolking, de Orang Asli, te brengen.
Of dat is toch een bedoeling. De boot laat op zich wachten, we verliezen kostbare tijd want de lucht kleurt vrij snel van hemelsblauw naar grijs naar donkergrijs. Een stortregen kondigt zich aan. Alle dagen rond hetzelfde uur is het van dattum.
Saiful laat een voorbij varende boot van een local stoppen, die brengt ons naar het dorp. Net op het moment dat we een klimmetje doen naar dat dorp begint het fel te regenen. Deze keer geen geluk met het weer. De inheemse bevolking stuift weg naar hun hutten. Daar gaat ons fotomoment. Enkelingen zijn nog buiten onder een afdak, we vervoegen ze. We mogen foto's nemen maar zowel de dorpelingen als wijzelf voelen ons daar zeer vervelend bij. Je ziet gewoon dat ze niet graag hebben dat toeristen naar hen komen kijken. Ook al krijgen ze daar geld voor. Begrijpelijk.
Een grote vogel nestelt zich in de takken van een boom. Het is er één van de Hornbill soort, de nationale trots. Daar hebben we dan wel weer geluk bij. En geen ambetant gevoel.
De regen vermindert, stopt. Ook aan ons bezoek komt een einde. We willen de locals daar niet meer op hun ongemak laten voelen als dat ze nu al zijn.
De long-tail brengt ons terug naar Kuala Tahan. Stroomversnellingen zouden het adrenalinepeil moeten verhogen. Die liggen in dezelfde trant als de waterval. Wel leuk maar veel meer dan een ontspannen boottochtje op een kabbelende rivier is het niet.
We meren aan, stappen naar het guesthouse. De tijd vliegt, het is al 18u30.
We socializen kort met onze overburen, 2 jonge Britse meisjes.
Tijd voor de douche, die is vandaag weeral eens meer dan welkom.
We stappen richting de rivier, naar één van de drijvende restaurants.
Op weg daar naartoe slaan we af naar het centrum, misschien vinden we daar nog iets leuks voor de verandering.
Inderdaad, een restaurantje op de hoek van de straat.
Het menu hangt uit, dmv foto's kan je je keuze maken.
Handig, benieuwd of wat we bestellen overeen komt met wat we zullen krijgen.
Dat valt reuze mee, ze mogen open blijven.
Zeker omdat ze lekker eten serveren, in goede porties en voor een prijs die tot nu toe de laagste is van wat we al betaalden. 4 gerechtjes, 3 drankjes, 3 bananen voor 6€.
Een klein tochtje terug, koffers klaarmaken, morgen gaan we richting zee, zon en strand.

Geschreven door Waarzijnwenu