Ondanks het alleen zijn in de hostel niet té goed geslapen. Het is geleden sinds Mongolië dat honden me wakker hielden. Hier terug van dattum. Als we beneden komen, is Chu niet te bespeuren. Ze zal al aan het surfen zijn. We moeten de deur maar op slot doen, sleutels onder de rode helm leggen en we kunnen vertrekken. We gaan eerst naar de kustlijn, terwijl we hier zijn moeten we toch de wilde zee zien. Het eerste straatje dat we inrijden lijkt dood te lopen. En in de verte, op het einde van de straat, staan 2 honden furieus te blaffen. Niet de juiste straat, we draaien de scooter en rijden terug. Zonder de toestemming van de honden want die zetten de achtervolging in en komen in volle sprint op ons af. De scooter wordt de sporen gegeven, gas volle bak. Deze is direct goed warm gelopen want de honden kunnen het halen tot net naast onze achterband en geven het dan op. Onze scooter gelukkig niet, ook die rijdt voor zijn leven. Men zegt wel blaffende honden bijten niet, wij hebben alleszins niet gewacht om het tegendeel te bewijzen. In de hoofdstraat zagen we gisteren al een tent staan op straat, thv een huis. Rond die tent staan een heleboel bloemen, een soort krans met bierblikjes. Deze morgen is er een grote bedrijvigheid. Blijkbaar is er in het huis iemand overleden en was er ter ere een soort feest. Deze morgen staat er een grote lijkwagen, het lichaam zal geborgen worden. We verlaten Yuli, gaan normaal gezien terug naar Hualien. Onderweg heel wat fietsers. Taiwan ideaal voor een fietsvakantie. We rijden eerst via weg nr 193. Een bergbaantje in de natuur. Een beetje zoals gisteren. Kleine dorpjes, het echte platteland. Ipv de grotere weg te nemen, slaan we af en nemen we weg nr 197. Bij het begin van deze weg staat aan beide zijden een bord, in het Chinees. Chinees voor ons maar we kunnen verder rijden en er is niets te zien. Na een aantal kilometer gaat de asfaltweg over in een grindweg. Vervelend maar we kunnen nog verder rijden. Misschien is het maar een klein tussenstuk. Het lijkt alsof ze het wegdek aan het herstellen zijn, alsof ze de bovenlaag hebben verwijderd. In een bocht staat een man bij een kleine vrachtwagen. In de laadbak staat een metalen kooi, vol met honden, bijna allemaal puppies of jonge honden. Vooraan staat een oudere uitgemergelde hond. Met naast hem een man, voor zich uit starend. We vragen aan de eerste man of we in de juiste richting rijden en hoelang dit soort weg nog duurt. Enkel Chinees uiteraard. Met wat gebarentaal lukt het nog juist. Hij toont ons waar we heen moeten, beneden in de vallei. Een halfuur op dit grindpad. Niet ideaal maar dat moet lukken. De scooter danst op de keien, alsof je schaatst. We hebben enkel schrik voor een lekke band, dit is zeker niet de plaats. Na ongeveer 20', 30' rijden moeten we er toch bijna zijn? We zien enkele bochten verder een kraan staan, dat zal wel het eindpunt zijn. We komen door een bocht, een 5tal werkmannen zijn bezig te werken, ook al is het zondag. Als ze ons zien naderen, zwaaien ze met hun armen. We zien al een buitje hangen. We kunnen niet verder, er is een grote kuil gegraven waardoor je niet door kan. Hij toont op zij smartphone via Google Maps waar we zijn, dat we moeten omdraaien en een andere weg nemen. Een klein baantje dat niet op onze kaart staat. Ook al zien we op de telefoon dat we bijna aan het eind van de grindweg zijn, geen ontsnappen aan, we moeten terug. Dat betekent diezelfde grindweg weer helemaal terug. De borden aan het begin van de weg zullen dus versperring geweest zijn. Gelukkig zullen er geen Taiwanezen deze weg moeten terugkeren, alleen arme toeristen die de borden niet kunnen lezen. Eén troost, de terugweg lijkt altijd korter te zijn. Aan de borden nemen we de andere weg, een klein stukje tot aan de (saaie) hoofdweg. We stoppen voor ons koffietje. Een zeer vriendelijk, enthousiast ouder koppel bedient ons. Ondertussen ons achterste terug tot leven laten komen. Zo'n scooter rijdt wel goed maar zit toch niet 100% comfortabel. In Yuli, waar we eergisteren waren, nemen we terug een parallel weg. Veel leuker rijden, veel minder druk. Af en toe voelen we een druppel vallen maar niet verontrustend. Wat dat wel is, is de politieman die ons teken doet om te stoppen. Controle van iets zeker. We minderen snelheid en stoppen bij zijn voeten. Hij komt dichterbij en als we de windklep van de helm openen, doet hij al teken dat we mogen verder rijden. We hebben hem, de agent die geen Engels spreekt. Weer op weg. Hier is de streek van de pomelo, een soort pompelmoes. Langs de weg worden ze massaal aangeboden. We stoppen bij een stalletje om er enkele te kopen. De mevrouw zoekt de 3 beste voor ons uit. Ze stopt ze in een plastic zak, steekt er nog 4 stukken sterfruit en 4 mandarijnen bij. Wat is onze schuld? Niets, we krijgen ze gratis. Aandringen helpt niet, ze wil geen geld. We kunnen niet anders dan te vertrekken zonder iets te betalen, ook al willen we het anders. Onderweg krijgt Titi, aan het stuur, een lesje snel vertrekken aan een rood licht van een 80jarig oud vrouwtje. Zo oud zag ze er alleszins uit. Zij vliegt er als een speer vandoorWe naderen stilaan Hualien en de druppels zijn overgegaan in een miezerig regentje. Gelukkig zijn we bijna aan de hostel, FHhostel. Die is ons aangeraden door Joris die daar voordien al verbleef. Als we binnengaan word ik met mijn voornaam aangesproken. Guan, de eigenares, was al.gebrieft door Joris. Een vlotte joviale meid ontvangt ons. Terwijl we de administratie in orde brengen, komt Joris binnen. Leuk dat we hem nog zien. Hij vertrekt binnen een uur of zo naar met de trein naar Taipei. Eerst onze bagage halen bij amigos, de vorige hostel. De scooter blijkt de ideale verhuiswagen. Terug in FHhostel praten wat bij met Joris. Een uurtje want hij moet zijn trein halen en wij moeten onze scooter terugbrengen. Het is in dezelfde richting, ik stel voor hem mee te nemen op de scooter. Zo gezegd zo gedaan. Joris achterop met grote rugzak, de kleine rugzak tussen mijn benen en weg zijn we. Ondertussen regent het harder. Een rit van misschien 5' zorgt voor een kletsnatte broek. Joris op tijd voor zijn trein, wij op tijd om de scooter in te leveren. We zijn een beetje rouwig dat we afscheid moeten nemen van onze Yamaha maar het moet. Vlotte afhandeling in de shop. Nu nog iets zoeken om te eten. Onderweg komen we langs een restaurant dat, zoals we al hadden, een buffet serveert. Een heleboel groenten maar ook kip en vis. Ideaal voor ons, we schuiven aan. Bord vullen, wegen, betalen, eten. Efficiëntie. Terug in de hostel ligt de 4 beds slaapzaal met ons erbij vol. De grote slaapzaal van 13 is met 2 personen gevuld. We verhuizen ons hebben en houden naar een afgelegen hoekje in de zaal. We hebben hier meer ruimte en privacy dan in de 4 beds. We kiezen 2 onderste bedden. Met een gordijntje kunnen we zelfs ons bedgedeelte afsluiten. Volledig weggestoken en in het donker zijn we klaar voor de nacht.

Geschreven door Waarzijnwenu