Eerst en vooral, geen paniek. Alles is onder controle.
Waarom deze opening?
Gisteren flinke jeuk aan mijn rechterhand want onderaan staat (weeral) een dikke muggenbeet; Niets nieuws.
Wat wel nieuw is, is dat mijn hand flink dik begint te komen en een heel stijve pols.
Dat zal wel een flinke mug geweest zijn.
Alhoewel, tussen mijn wijs -en ringvinger zijn er 2 zeer pijnlijke puntjes. Mijn knokkels zien rood, ook de bovenkant van mijn hand ziet rood.
Ik heb isobetadinezalf mee, een dikke prop erop en en de nacht doet zijn werk wel.

Deze morgen: mijn hand staat nog dikker, een lichtrode streep tot voorbij de pols.
Voor de ingewijden: een lymfangitis ofte een rode ontstoken lymfebaan.
Vooral die 2 puntjes doen me aan iets denken.
Dank U Google. Zoals ik al dacht, da's een typische spinnenbeet.
Ik moet die gisteren ergens opgelopen hebben Waar of wanneer geen idee, ik heb alleszins niks gevoeld.
Deze ochtend aan Daniël laten zien. Misschien toch een muggenbeet denkt hij. Gewoon zalf aanbrengen is zijn advies.
Daniël had ons deze ochtend iets voor 7u al een WhatsApp bericht gestuurd. Een medewerker van het autoverhuurbedrijf Costa rent a car stond aan zijn deur.
Het toppunt van onze soap gisteren.
Lang verhaal kort. We hadden een mail gestuurd naar ons verhuurder in België betreffende de auto en slechte service.
Die hebben contact opgenomen met Costa rent a car en hen waarschijnlijk onder hun voeten gegeven.
Costa heeft een paar keer met ons gechat en ze gingen vandaag rond de middag (12u) een nieuwe wagen leveren. Al hadden wij eigenlijk alleen maar een nieuw reservewiel nodig.
Zo betrouwbaar is Costa: i.p.v. de afgesproken 12u staan ze hier nu al. Man man, men zegge het voort: blijf weg van Costa rent a car.
De nieuwe wagen is eigenlijk een beetje hetzelfde type, enige verschil is dat we nu 5 goede banden hebben.
De vriendelijke chauffeur is ook maar de boodschapper, hij brengt gewoon de auto.
We moesten de auto volgetankt teruggeven, dat gingen we straks in de voormiddag doen. De man stelt voor om toch al te vertrekken met de "oude" wagen, hij zou die voltanken en dat gewoon van onze waarborg aftrekken. Enig minpunt: wij hebben geen enkel zicht op hoeveel hij tankt, hoeveel het ons gaat kosten...
Onze oplossing: we rijden mee met de "nieuwe" wagen, wij tanken de "oude" vol en dan kan hij vertrekken. Het tankstation is maar 10min rijden, daar hebben we nog tijd voor. Zo gezegd zo gedaan. Overal foto's van getrokken, Costa is blijkbaar niet de meest betrouwbare partner om mee samen te werken.,
Jammer want zij geven een volledig verkeerde indruk van de Costa Ricaan. Nergens anders hadden we problemen, integendeel. Super vriendelijke mensen, zeer behulpzaam.
We zijn ietsje voor 8u terug, ideaal want Nisha onze gidse staat al te wachten. Een jong meisje dat ons gaat meenemen naar de BriBri gemeenschap. Eén van de originele bewonersgroep van Costa Rica..
Uiteraard leven ze nu volgens modernere maatstaven maar hun dorp heeft nog wel een gedeelte behouden zoals ze veel vroeger leefden.
Een 25min rijden en we komen aan in BriBri. Het dorp heeft dezelfde naam als de etnische groep.
Katato is de chef van het dorp en gaat ons een rondleiding geven. Hij begint met ons wat BriBri woordjes aan te leren. Die onthouden we 3sec, veel te moeilijk.
Hij toont ons hoe ze kleren maakten van boomschors, van welk blad ze koorden maakten, van welke tak pijl en boog.
Allemaal van hoe ze vroeger leefden. Wel goed dat ze die kennis nog hebben én doorgeven want blijkbaar blijven de jongeren in die gemeenschap om de tradities verder te zetten, de kennis door te geven.
We volgen Katato op zijn tocht doorheen het dorp. Uitleg over medicinale planten. Zeer goed, hij heeft misschien iets voor mijn hand. Ik toon hem het bijtspoor. Zonder aarzelen vertelt hij mij dat het een spinnenbeet is. Ook Nisha bevestigt. Haar zoon had hetzelfde op zijn voet. Hij werd wakker met een opgezwollen voet na een spinnenbeet.
Je kan er niet veel aan doen, uitzieken. Gelukkig geen giftige spin. Een beetje ontsmetten en cortisonezalf zouden voldoende moeten zijn. Alsof die muggen nog niet genoeg waren. En alleen bij mij. Wat heb ik de wereld toch misdaan???
We ontdekken allerlei planten en struiken: kurkuma, nootmuskaat, kaneel, rubber, lijmplant. Allemaal kennis die bij ons misschien vergeten is.
Struiken met vruchten die ze gebruiken voor kleuring. Een rode bes, ideaal voor make-up.
Tja, dan is er maar 1 model natuurlijk.
Katato geeft Titi nieuwe wenkbrauwen, blush, rode lippen. Hun schoonheidsnormen zijn duidelijk anders dan de onze.
De kleren hebben ook nood aan een model. Geen ontsnappen aan een hemd en kroon.
Eén van hun inkomsten is de verwerking van cacaobonen m.a.w. chocolade.
Ook al hebben we dat al in geuren en kleuren uitgelegd gekregen, we krijgen het proces nog eens getoond door Biki, de vrouw van Katato.
Het roosteren van de bonen, ontvellen, pureren. Van de pasta maken ze dan chocoladedrank. Gewoon de pasta oplossen in warm water. De suikerverslaafden onder ons zouden rare bekken trekken. Een heel bitter drankje. Dat drinken de Bribri de hele dag door. Voor ons wordt er melkpoeder en suiker toegevoegd. Een cécémel die dichter bij onze smaak ligt.
Ondertussen werden bananen in het vuur gelegd. De warme bananen met chocolade erop, een gekend recept voor op de BBQ. Terug, heel bitter want de chocolade is niet gezoet.
Nog iets wat Katato ons zeker niet wil onthouden, zijn kikkertuin.
Een afgesloten ruimte met in het midden een soort tropische tuin. Vol met kikkers. Groene, de gekende red eye, rode, bruine, gele. Het hele kleurenpalet passeert.
Vooral de groene met zwart zijn nieuwe. Maar opgelet, het zijn nagenoeg allemaal giftige kikkers.
En aangezien alles wat maar een beetje op een dier lijkt me bijt, bibi is dada.
Om af te sluiten een stop in de souvenirshop, volledig vrijblijvend. Geen druk om iets te kopen.
Katato wuift ons vanuit zijn luie zetel uit en bedankt ons voor het bezoek. Voor hen is dit ook een belangrijke bron van inkomsten.
Nisha neemt ons nog mee naar een waterval, de Catarata Finca Two Waters. Deze waterval zal iets feller kunnen stromen want ondertussen zijn de hemelsluizen open gegaan.
Een fikse bui. Niet zo erg want direct duiken we toch in het water. Op voorwaarde dat het niet té koud is nartuurlijk. Zwembroek aan en een kleine wandeling tot aan de waterval.
Watervalletje is een betere term. Niet zo'n grote, wel bestaande uit 2 delen. Wij blijven in de onderste poel. Eens checken hoe het gesteld is met die temperatuur. Die valt best mee, of we zijn al meer gewend aan kouder water, dat kan ook.
20min later staan we al terug in Cahuita. Nisha woont in het centrum dus we rijden een kleine ommetoer om haar af te zetten aan haar huis.
Vooral leuk om die BriBri gemeenschap te zien. Het is natuurlijk wel een toeristisch gegeven maar vooral de uitleg over hoe ze vroeger leefden, welk materiaal ze gebruikten etc. was interessant om mee te maken.
Op ons terras een kleine pauze met een koffie en een koekje.
Wat we zeker nog willen doen is een laatste keer zwemmen in de Caraïbische zee. Gisteren hadden we niet zo veel tijd, nu kunnen we een uur of 3 op het strand blijven.
Zwemgerief en slippers terug aan en het hoogstnodig in de drybag.
10min stappen tot aan het strand. Dat is hoelang je er normaal over doet. Normaal gezien zeg ik wel degelijk want da's buiten onze persoonlijke luiaard gerekend. Niet één van ons 2 maar het beestje.
We hebben het guesthouse nog maar net achter ons gelaten of Titi ziet een grijze massa op een tak vlak aan de weg.
OMG, een luiaard, een luiaard, een luiaard roept ze in extase.
Een nog redelijk kleine luiaard ligt inderdaad op een tak, een klein beetje verscholen achter bladeren. Voorzichtig schuiven we de bladeren een beetje opzij.
Zo dichtbij hebben we ze nog nooit gezien. Foto's en video's leggen dit magisch moment vast. We staan op een paar centimeter van hem weg. Of haar. Of het. Ik weet niet of de gender neutraliteit ook al ingetreden is in het dierenrijk.
Slotje kijkt ons liefelijk aan, lijkt ons wel een knipoogje toe te werpen. Hij lijkt zelfs een poot uit te reiken naar ons, of hij wil de camera voor een selfie.
Het strand sluit terug om 15u, tijd om Titi van haar wolk te halen en verder te gaan. Slotje wil waarschijnlijk ook verder, genoeg geposeerd. Daarvoor reizen we, dit maakt een mens gelukkig.
We kiezen een plaatsje op het strand, kleren uit (behalve zwembroek voor alle duidelijkheid) en de zee in.
We hebben allebei de indruk dat de zee iets onstuimiger is vandaag, dat de golven net iets groter zijn. De temperatuur is nog steeds goddelijk lekker.
Maar we worden al snel met de beide voeten terug op de grond gezet. We zwemmen iets in zee, niet té ver, maar we worden beiden toch verrast door een grote golf. Beiden kopje onder, beiden toch wel een beetje onder de indruk van de kracht van het water. Onze golven zijn iets van een 1,5m hoog schatten we. We hopen nooit te moeten meemaken dat er een tsunami op ons afkomt met golven van meer dan 10m, een nachtmerrie. Ze zijn er hier wel op voorzien, op heel veel plaatsen staan borden met de evacuatierichting die je moet volgen bij een tsunami.
De parkwachter met fluitje is terug op komst, tijd om het park en dus het strand af te sluiten. Het was goed.
We keren terug naar Oasi. Slotje is er nog steeds maar zit nu hoger in de boom. Dat we die van dichtbij zagen op de heenweg. "Vurte sjanse" zouden in Gent zeggen.
Oasi zelf is ook een kleine zoo. Verschillende soorten vogels, groot en klein. Howling monkyes 's morgens en 's avonds.
Nog een speciale gast in de tuin: een blauwe landkrab. Op verschillende plaatsen in zijn tuin zijn er gaten in de grond. Da's waar die krabben in -en uitkruipen. Toch een paar centimeter groot. Je moet ze met de grootste voorzichtigheid benaderen, snel die foto nemen want ze zijn vliegensvlug weg in hun holletje.
Douchen om dat zout zeewater af te spoelen. Hopelijk heeft Daniël een goede deal gesloten met de watermaatschappij. 's Morgens douchen, na de uitstap een verkoelende douche, na het zwemmen in zee een douche, straks na het eten waarschijnlijk een jacuzzi om dat water af te spoelen met een douche.
We gaan eten bij El Cangrejo Loco. Een non nonsens restaurant. We zijn hier al een paar keer voorbij gekomen en er zat steeds redelijk veel volk. Een DJ speelt er leuke muziek, er hangt een leuke sfeer. Een goede plaats om de laatste avond in Cahuita door te brengen.
Het is de 2de plaats waar er happy hour is. Tot 20u.
Het is nu 18u, dat schept mogelijkheden.
Hun specialiteit is Margarita, jawel!! Titi is al direct in de wolken. Maar hun echte specialiteit is Margarita van cacao. Iets nieuws dat ze nog niet had. Proberen maar. Ik een apero met gember, dat zal ook niet slecht zijn. 2 voor de prijs van 1.
Ze hebben ook zeer goede burgers. Titi één uit de BBQ, ik met vis. Niet overdreven qua portie, juist goed.
Terwijl wij eten een stortbui van 10min, daarna terug droog. Goede timing.
Cahuita is een relatief rustig stadje. Na 20u, 20u30 is er niet veel meer te beleven.
Niet dat we nood hebben aan een avond zwaar stappen. De ochtend begint meestal al vrij vroeg, de dagen zijn goed gevuld.
Al was vandaag een redelijk rustig aan dagje. Stilletjes aan uitbollen van dat vakantiegevoel. Nog 1 dag terug naar het binnenland, weg van dit leuke chill dorpje.

Geschreven door Waarzijnwenu