Onze buren zijn stil geweest, niks gehoord deze nacht. Oordopjes insteken zal ook wel geholpen hebben.
Na het ontbijt Apollo klaarmaken voor vertrek, ondertussen zijn onze buren ook al aan't ontbijt bezig. Een vriendelijk lachje en dat is het. Sobere ochtendgroet.
We vertrekken richting centrum, we moeten om 10u aan het kantoortje zijn van Rio Futaleufú Rafting.
We gaan vandaag het water op. Meer bepaald : we gaan rafting. Met een rubber vlot het wild water trotseren.
Futaleufú is één van de 3 beste plaatsen ter wereld om dat te doen. Naast The Grand Canyon (USA) en de Zambezi in zuidelijk Afrika is de Futaleufú rivier dé uitverkoren plek om te raften. Terwijl we hier nu toch zijn, waarom niet.
Onze Christian uit de thermale baden heeft ons deze organisatie aangeraden. Het is de eerste en het zou de beste zijn van hier. Een koppel runt de zaak. Mauricio (Chileen) en Sharon (Australisch). Gisteren zijn we gaan boeken, Mauricio bleek al een zeer aimabel man te zijn.
Alvorens het kantoor binnen te gaan een telefoontje naar het thuisfront. Mijn mama is vandaag jarig en dat kan ik uiteraard niet zomaar laten voorbij gaan. 3x hiep hiep hoera. Naar de leeftijd van een dame vraag je niet, dus dat moeten jullie dan ook niet doen.
Aan het kantoor staan al een aantal mensen te wachten. We zijn in totaal met 11. Onze buren van vorige nacht staan hier ook. Een Duits koppel. Nog een Nederlands koppel, 3 zotte Spaanse vriendinnen en nog 2 Spaanstalige mannen.
Sharon en chauffeur George Clooney brengen ons naar de rivier. Tijdens het rijden vertelt Sharon honderduit over haar leven, haar reilen en zeilen.
Eens aangekomen aan de rivier staan 5 mannen ons op te wachten. Mauricio is er ook.
Deze 5 gaan ons veilig door het kolkende water loodsen. 2 varen mee elk op een catamaran vlot, 1 vaart met een kayak. Deze 3 zijn onze veiligheid. Als iemand overboord valt dan zijn zij er om ons terug op te pikken en veilig naar de boot of de kant te brengen. De 2 overgeblevene zijn de stuurman van elk een vlot. We krijgen Joaquin aka Zorro.
In onze boot zitten naast Joaquin en wij het Duitse en het Nederlandse koppel.
Iedereen krijgt een wetsuit, een soort thermisch T-shirt, boots, een blauwe overjas, een helm en reddingsvest. Een laatste foto alvorens in de boot te stappen en de trossen los te gooien.
We vertrekken op nagenoeg stil water, hét moment om alle procedures te overlopen. Hoe te paddelen, wat te doen bij hoge golven, wat als er iemand overboord valt. Alle commando's oefenen we in. We zijn in goede handen, zoveel is duidelijk.
Voorlopig kunnen we nog lachen, bij sommigen is het meer een nerveus lachje.
We gaan stilletjes aan richting wilder water. Een paar golfjes, niks ergs.
Hoe verder we varen hoe wilder de rivier wordt. We krijgen al een paar fikse versnellingen, hogere golven. Het vlot wordt een speelbal van het water, Zorro schreeuwt commando's naar ons opdat we toch iet of wat richting kunnen houden. Grote golven ijskoud water overspoelen ons. Het water heeft een kracht waarvoor je alleen maar respect kan hebben.
Maar wij hebben de tijd van ons leven. Net genoeg adrenaline om het superleuk te vinden. Af en toe een gezamenlijke yell houdt de groepsgeest optimaal.
Je zou denken, het is toch maar het vlot laten meevaren op de stroom. Niks is minder waar. Het vergt redelijk wat inspanning en spierkracht om te varen naar de richting die je wil. Zorro stuurt alsof zijn leven er van afhangt. Da's natuurlijk ook wel zo, naast dat van al zijn passagiers.
Af en toe een rustpauze inlassen is geen overbodige luxe, de armspieren laten afkoelen.
De tijd vliegt, anderhalf uur is al om, we naderen ons eindpunt. Neeeeeje, we willen nog!!!!
Helaas, net na de bocht wachten Sharon en George ons op. Zorro meert aan bij een rots, iedereen eruit.
Een laatste wapenfeit dat er nog aankomt is af een rots springen in de ijskoude wilde rivier. Uiteraard niet op een plaats waar ze super wild is.
Één na één springt. Ook al lijkt de rivier hier vrij rustig te zijn, toch zit er voldoende stroming op om je snel te laten afdrijven. Tijdig het vlot vastgrijpen dus of het security team mag alsnog uitrukken.
Iedereen staat op de oever met een oren brede glimlach. Ideaal voor de foto pose.
We krijgen drank en snacks aangeboden, elk vertelt zijn kant van het verhaal.
Alle natte kledij mag uit, droge kleren worden aangetrokken en net als we wilen terugkeren naar het dorp rijdt een motorrijder ons voorbij. We herkennen hem direct, onzen Stav. Een kort gesprekje want wij moeten verder.
We rijden een 15tal minuten en 1 van de Spaanse meisjes, Estelle, moet dringend plassen. George stopt en Estelle zet zich gewoon aan de kant van de weg, geen scrupules. Ten bewijze, een selfie van Titi met de plassende Estelle. Sharon komt niet bij.
Aangekomen aan het kantoor krijgen we een link om de gemaakte foto's straks te downloaden mooie herinneringen.
We nemen afscheid van iedereen. Weeral een leuke spannende ervaring rijker.
Er is nog voldoende tijd over om nog iets anders te doen. Twee kleine hikes bijvoorbeeld.
De eerste is maar 20min stappen maar wel via meer dan 200 treden naar boven. Eens boven heb je een overzicht over het ganse stadje. Wel mooi, als we uithijgend op een rots zitten.
Afdalen en stappen tot aan Apollo.
Een ritje van een tiental minuten brengt ons naar de 2de hike, een iets langere wandeling naar Piedra del Aguila. Het begin is een wandeling door het bos maar dat gaat al snel over naar een beklimming in het bos. Forse stijgingspercentages, losse stenen. Niet alleen de wandeling gaat omhoog, ook onze polsslag schiet de hoogte in. De fleece trui gaat uit, zweten en stilte. Het is duidelijk dat deze trip een forse inspanning wordt. 50min later staan we op de top van de berg, op een rots van het uitzicht te genieten. Zover je kan kijken groene bergen, een uitgestrekte vallei. Met de zon erbij een mooie uitdeining van de dag.
Ook hier gaat de afdaling een stuk vlotter, Apollo genoot ondertussen van de zonnestralen.
We rijden terug richting centrum dorp , hebben van Sharon een goed adresje gekregen om een Pisco Sour te gaan drinken. Eigenlijk zijn ze nog niet open maar voor een drankje maken ze een uitzondering.
Op straat, terug Stav die ons cafeetje voorbij loopt. Hij komt nogmaals goeiendag zeggen en loopt dan verder met een groepje jonge mensen vanuit zijn hostel. Morgen gaat hij diezelfde rafting toer doen.
Wij keren terug naar ons plaatsje aan de stroom, onze overnachtingsplaats.
Geen toeristen maar wel 2 jonge kerels met een kettingzaag aan het werken. Ze moeten nog een 45min werken en dan zijn ze weg. Net de tijd die wij nodig hebben om te koken en te eten.
Iets verder dan gisteren ligt nog betere plaats om Apollo te stationneren. Het vergt wat meer stuurmanskunst om hem tussen de bomen te laveren maar het eindresultaat is een veel betere plek, super rustig, weg van alles en iedereen.
Douchen met nu 500ml water, we worden alsmaar beter in ecologisch reizen.
Voor ons slaapwel, voor jullie goedemorgen.

Geschreven door Waarzijnwenu