Een rustige nacht ligt achter ons.
We hebben afgesproken met Waldo om om 8u te ontbijten. Hij is een man van zijn woord. Hij is op de afspraak.
Verse fruitsalade, toast, kaas en confituur, roerei. Koffie en thee.
Met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.
Waldo is een beetje gehaast me dunkt, hij komt een paar keer vragen wanneer we vertrekken. Met de beste bedoelingen.
Terwijl we de motor opladen slaan we een praatje met hem. In een vorige leven was hij economist /bankier gedurende 20j. Maar teveel stress, druk op zijn gezondheid deden hem beslissen om die job op te geven. En zijn leven volledig om te gooien.
Hij ruilde de grootstad Santiago voor het piepkleine bergdorpje Lo Valdes alwaar hij nu gids is voor bergtochten naast het uitbaten van zijn refuge Chacaya. Vandaar zijn ietwat gehaastheid, hij moest waarschijnlijk iemand begeleiden.
Een doodbrave man die zelfs een beetje sentimenteel wordt als we afscheid nemen. Dit soort ervaringen moet men koesteren.
Wij vatten onze motordag aan met de zon als compagnon. Een beetje frisjes maar voor deze temperatuur om 9u 's morgens elke dag zouden we tekenen.
We moeten een stukje van de weg van gisteren opnieuw rijden. T'is van moetens. Er is namelijk maar 1 baantje van en naar Lo Valdes. Terug tot in San José de Maipo.
Er is een klein probleempje met de gashendel van de motor. Niks ernstig, op zich kunnen we wel blijven rijden. Maar er wordt best eens naar gekeken. We hebben dat gisteren al gemeld aan Andres, hij zou voor vandaag een garage fixen. De coördinaten gaat hij doorsturen via WhatsApp maar daar hebben we internet voor nodig. We kunnen wel onze Chileense SIM kaart daarvoor gebruiken. Een betere oplossing is rijden tot aan een cafeetje waar we gisteren een koffie dronken. Daar hadden we gratis WiFi. Onze telefoon staat altijd ingesteld om automatisch in te loggen wanneer we dat in het verleden al deden. Ook nu. Bijgevolg hebben we direct verbinding als we ons naast dat cafeetje parkeren. Andres heeft een adres en een hele litanie doorgestuurd. We bellen hem, da's handiger. Hij heeft op onze route een garage gecontacteerd waar we heen kunnen. Toppie, we kunnen verder.
Eerst nog tanken. Onze tank is nog voor 2/3 gevuld maar we lezen overal dat je beter tankt wanneer je de kans krijgt. Kwestie van niet te voet te moeten gaan.
In het begin kunnen we de autostrade nog vermijden via een slingerend bergbaantje langs de rivier. Leuk rijden, op het gemak. Af en toe oppassen voor honden die de motor aanvallen
Uitkijken voor flink hoge snelheidsremmers, daar vlam je zo maar niet over.
En er liggen er om de haverklap.
Chili is lang en smal. Of het daar door komt weten we niet maar er is eigenlijk maar 1 weg naar het zuiden en dat is een autosnelweg . Geen secundaire banen. Autosnelweg wordt het dus. Het voelt wel raar aan, zo zonder de vertrouwde motorkledij 110 km/u rijden. Je voelt je heel onbeschermd. Gelukkig hebben we een goede helm. In fluogeel. Titi heeft zelfs zo'n kanariegeel hesje meegebracht van thuis. Je moet gezien worden.
Maar je moet vooral zelf goed kijken. Inhalen langs links en rechts. Voor je neus plots veranderen van rijstrook.
En voor onverwachte verrassingen. Fietsers in beide richtingen, achteruit rijden om je afslag nog te halen of om iets te kopen in één van de tientallen stalletjes langs heen de baan. Verkoop van watermeloenen, drankjes, fastfood. Een tractor. Alles wat bij ons verboden is rijdt hier rond.
Ook anders dan bij ons : péage. Om de zoveel kilometer moet je langs een hokje passeren, net zoals in Frankrijk. Grote verschil, de prijs. Voor ons volledig traject op de autosnelweg betalen we 1100 pesos. Wat omgerekend ongeveer 1,2 € is.
De laatste 20km zijn terug secundaire wegen tot in Santa Cruz. Zelfde scenario. Snelheidsbulten, af en toe putten in de weg.
We rijden eerst naar de garage voor nazicht van de gashendel, zoals afgesproken. Als we er aan komen niemand te zien, alles is op slot. Aan één van de deuren hangt een papier met een telefoonnummer in geval van nood. We bellen die, geen antwoord. Ook als we Andres nogmaals bellen geen antwoord. We gaan geen kostbare tijd verliezen, we vertrekken richting onze casa Cepa Noble. We zien wel of we het morgen kunnen fixen.
Veronica ontvangt ons deze zomer, wij gaan naar jou toe.
Perfecte kamer en Inge zou content zijn, we slapen in 1 groot bedje. De motor kan naast het huis op een afgesloten beschermde plaats.
Wij gaan op stap naar een wijndomein. Deze omgeving is één van de bekendste regio's van Chili voor wijn. We kozen Laura Hartwig. Een kleiner bedrijfje met meer familiale ontvangst. Valt een beetje tegen. Vooral hun assortiment is matig. En pech voor Titi, ze hebben alleen maar rode wijn. Ik doe een tasting maar beperk me tot 1 soort. 1€ voor een glas. Titi's witte wijn is water.
We verleggen ons naar het centrum van het stadje. Het centrale Plaza Major is een leuke plaats om rond te lopen. Helaas of misschien juist goed : geen uitbuiting van de plaats met terrasjes. Nergens dus een kans om een koffietje te drinken met zicht op wat er zich afspeelt op straat.
Wel een chique hotel. Titi ziet op het einde van de inrijpoort groen, ze zullen wel een terras hebben. En hup, weg is ze. Geen kans om te twijfelen. Als ze wijn of eten heeft geroken vliegt ze op haar doel af.
Een mooie binnentuin, dat wel.
Een dienster vraagt wat we willen. Of er een menukaart, wijnkaart is. Tegenwoordig is dat verouderd, je moet bijna overal een QR code scannen. Qua snacks zijn ze zeer beperkt. Een sandwich of een pizza. De rest van de kaart is momenteel niet leverbaar. Er is een congres van artsen en daar gaat alle aandacht naar toe. Zelfs buiten dineren kan niet, gereserveerd voor de dokters.
Tja, dat komt ons niet onbekend voor. Al zijn er ook goede bij hoor. Vooral dan bij onze volgers 😉.
Toch een glaasje wit met een verwenplankje kaas, noten, hesp, rozijnen kunnen versieren.
We kunnen principe hier ook eten maar dan moeten we binnen zitten en iets dieper in onze geldbuidel tasten.
We zoeken een alternatief. Pampa, een restaurant dat als goed omschreven staat.
Als we er aankomen zitten we er moederziel alleen. Een beetje zielig voor de eigenaar.
Een vriendelijke jongen bedient ons. Blijkt dat hij eigenlijk een Cubaan is en dat zijn broer in Hemiksem woont, er salsa leraar is.
Alleen in één restaurant zitten heeft als voordeel dat je niet te lang moet wachten op je maaltijd. Zo geschiede. De mijne is Ok, die van Titi valt een beetje tegen, vooral dan door de kilo's kaas die ze op de burger drapeerden. Maar bon, alles was wel eetbaar en voor een zeer schappelijke prijs.
We doen een kleine wandeling in het stadje, gaan de lokale supermarkt binnen, kopen er paar kleinigheden.
Heel veel dingen in grootverpakking : chips XXXL, flessen frisdrank van 3L.
Niet verwonderlijk dat de bevolking dikwijls een maatje meer moet dragen, te beginnen bij de kinderen.
Wij keren terug naar de casa.
Onze motor mag niet blijven staan waar hij nu staat, we moeten plaats maken voor 2 auto's. Maar we mogen hem wel 100m verder op een veilige plaats stallen bij iemand anders. Een beetje een gedoe maar goed , we doen niet moeilijk en de motor staat veilig, da's het belangrijkste.
We zijn 1 week verder en alles nog onder controle

Geschreven door Waarzijnwenu