We verlaten onze gesmaakte Guacamaya Lodge.
Een laatste gesprekje met Alice alvorens te vertrekken.
Over hoe goed het is in Costa Rica, hoe ze hier al 30j woont er niet meer weg wil.
Maar dat ze ook ziet dat het stilaan verandert. Alles wordt duurder, meer toerisme met goede en slechte dingen.
Een flink stuk goede wegen, terug te danken aan dat toerisme waarschijnlijk.
De onvermijdbare grindwegen staan uiteraard ook op het programma. Maar redelijk goed berijdbaar dus geen zorgen.
We rijden langs de kustweg, soms met zicht op de zee, soms tussen het groen.
We passeren een aantal stranden. Lelijke, mooie tot zeer mooie. Grijs tot bijna witte stranden.
Er is hier duidelijk al een minder sterke stroming. Het water kleurt als iets blauwer, iets helderder dan de vorige dagen. Er wordt minder zand meegespoeld.
Al zijn het vrij mooie plaatsen, toerisme is er (nog) niet. Heel weinig mensen te zien. En wie er is zijn locals, zo goed als geen buitenlanders.
Ofte misschien is de streek minder populair dan ietsje noordelijker, de grote kustplaatsen.
Voor ons geen probleem, het maakt het voor ons veel rustiger.
Na een paar uur rijden tijd voor een pauze, we drinken iets aan het strand. Veel vissers die uitvaren, vis die we deze avond misschien op ons bord krijgen.
Soms hebben we het gevoel dat we door Azië rijden, iets verder rijden we door de Ardennen, nog iets verder verwelkomt het domein Puyenbroeck ons.
Vele gelijkenissen met andere plaatsen op de wereld dus..
We stoppen aan een supermarkt, een redelijk grote.
We hebben nog wat gerief nodig voor deze avond, voor morgenochtend. Waar we deze avond slapen serveren ze wel ontbijt maar da's een extra.
We kunnen zowel iets halen en morgen zelf een ontbijtje maken. Wel minder uitgebreid dan de vorige dagen maar dat zal de weegschaal ten goede komen.
Een meevaller: in de supermarkt is er ook een apotheek. Ideaal om een betere zalf en spray te halen. De muggebeten blijven jeuken, ondanks al dagen smeren.
We vervolgen onze weg, dewelke meer en meer ruiger wordt.
Een rivier oversteken maar dan zonder brug. 1x is het niet zo diep.
De 2de keer staat er iemand tot aan zijn midden in het water. Moeten we daar door? Dat komt niet goed. Water in de auto, in het beste geval. Erger zou het zijn als we vast komen te zitten.
De 4x4 maar al aanzetten. Een geluk bij een ongeluk. Aan de overkant komt een jeep aangereden. Zien wat die doet. Hij rijdt een stukje verder langs de oever om 50m verder pas de rivier over te steken. Veel minder diep. We volgen zijn voorbeeld en komen heelhuids maar vooral droog aan de overkant.
Op eenT splitsing zien we een kleine Soda, zo'n klein restaurantje. Ideaal voor een lichte lunch.
Een vriendelijke meisje geeft ons een menukaart. We hebben niet zo veel honger, we gaan iets delen.
Het meisje kijkt ons zeer verwonderd aan. De item op het menu zijn voor 1 persoon. Dat weten we wel maar we hebben niet zo'n grote honger. Nog steeds die verwonderde blik.
Rare toeristen.
Maar we hadden goed gekozen. Een vishamburger met wat frietjes. De beste sinds lang. Want bij elke maaltijd krijg je frieten, meestal niet zo super lekker. Deze keer dus wel.
Een man en dochter verlaten de Soda, of we een foto mogen nemen van hen op de motor. Geen probleem. Een andere man roept naar ons toe dat we best geen foto nemen, hij is te lelijk.
Hilariteit alom. De verschillende lege flesjes bier op de tafel zullen er ook wel voor iets tussen zitten.
We rekenen af, geen geld voor wat we kregen.
Ondertussen gaat man 2 met zijn vrouw ook vertrekken.Of we van hen ook een foto mogen maken, we zijn nog op zoek naar een mooie man.
Terug worden de lachspieren aangesproken. "Wijze menschen" zouden ze in Gent zeggen.
En route. Of liever, en mijnenroute. De weg wordt bijwijlen heel slecht. Grote diepe putten, sleuven in het wegdek. Grind of asfalt, het maakt niet echt uit. In beide wegbedekkingen zijn er valkuilen.
Of valhopen want stijgingspercentages van meer dan 35% zijn hier geen uitzondering. Ons oude kar houdt wonderwel zijn manieren, gelukkig.
We kiezen bewust voor de kleinere wegen, veel leuker rijden. Al wordt de kleine weg hier wel Ruta Nacional genoemd m.a.w. toch een soort hoofdweg. Omdat er niet veel anders beschikbaar is.
En toch weinig auto's, alzeker geen toeristen. Velen mijden dit zuidelijk punt wegens geen tijd of geen interesse. Wij hebben beiden.
We rijden door kleine dorpjes, héél landelijk. Typische houten huisjes met een zinken golfplaat als dak.
Veel landbouw, zelfbedruipend. Een schril contrast met sommige grote resorts die we soms zien.
We gaan de laatste kilometers in alvorens onze eindbestemming te bereiken.
Een afslag naar rechts.
De weg is afgesloten, er staan een zestal zwaar bewapende politieagenten.
We moeten stoppen, paspoortcontrole, controle van de auto.
De chef is een vriendelijke man, stelt een aantal vragen over wie we zijn, wat we doen, of we roken (??!). Dat laatste zal wel een goede reden hebben zeker?
In onze Soda deze middag stond de TV aan, niet zo ver van hier zijn er in een paar uur een aantal mensen vermoord. Zoals nog al eens gebeurt in midden -en zuidamerika: drugs gerelateerd.
Wanneer we vragen waarom de controle gebeurt, krijgen we als antwoord: euh, tja, euh, dat doen we elke dag hier. Want hier is het politiekantoor. Ok dan, een uitleg gelijk nen anderen.
Of we een foto mogen nemen van de chef want we hebben zo geen stoere agenten thuis. Een brede glimlach. No problemo en een een lach op zijn gezicht. We mogen door.
Als we nog een paar kilometer te gaan hebben, passeren we aan een super klein winkeltje. We zouden graag nog wat yoghurt hebben voor het ontbijt morgen. We wagen onze kans.
Een gebogen oude man ontvangt ons. Hola. In één van zijn frigo's staat er inderdaad yoghurt. Wat is de kans?
Een 10tal min verder staan we voor het hekken van ons guesthouse.
La Colina Pura Vista ligt op een heuvel, er is nog een klim van een paar kilometer alvorens aan te komen.
We kregen de code van het slot van het hekken. We kunnen onze klim beginnen. De 4x4 wordt terug ingeschakeld want het stijgt hier flink.
De oprit is in rode aarde, bezaaid met grote stenen.En de diepste sleuven die we tot nu toe mochten ervaren. Zelfs MET 4x4 een hele uitdaging. Net .
Maar het eindresultaat is de inspanning waard. Op de heuvel ligt dus het guesthouse, met zicht op de zee zover je kan zien.
Onze deel is een vrij grote kamer met een glazen wand, uitzicht op de zee.
De eigenaars zijn een Frans koppel dat hier 7 jaar woont. Een paar renovaties gedaan, ons gebouw is nieuw gezet.
Terug een zwembad tot onze beschikking, iets waar we zo snel mogelijk gebruik van willen maken.
Een zwemmeke doen, een beetje relaxen in een relax, genieten van de plaats.
Geen resto service hier, we moeten dus iets anders zoeken.
Niet zover hier vandaan zou een goed restaurant moeten zijn, restaurante San Miguel. Met een chef aan het fornuis die al redelijke verdiensten heeft.
Enige nadeel: we moeten terug via die slechte oprit. Nu niet zo'n probleem. We kennen hem al een beetje en er is nog daglicht.
Straks terug naar boven maar dan in het donker, enkel met de verlichting van de auto.
We zien dat straks wel.
Het is maar 5 min rijden.
Het restaurant zit goed vol maar er is nog plaats binnen én buiten. Buiten is het iets frisser, daar dus.
Een mooie kaart, wat suggesties. En een aperitief om straks de rit naar boven vlotter te kunnen uitvoeren.
Vis, vlees, of een surf en turf. We krijgen mooi gepresenteerde borden met vooral zeer lekker eten er op.
De recensies hebben niet gelogen. Iets duurder dan we gewoon zijn maar we zijn op vakantie, dan mag er ietsje meer.
Niet zo veel meer dan onze Zwitserse geburen. Een vrouw en 2 mannen hebben waarschijnlijk een nog slechtere oprit voor de boeg want de drank vloeit rijkelijk, een beetje té als je straks nog moet rijden. Geen kans op politiecontrole voor hen zeker?
Ons buikje zit meer dan vol, wij vatten de terugweg aan.
Grootlichten aan en hupla, terug die verdomde weg naar boven.
Al begint die meer en meer mee te vallen, we doen hem reeds voor de 3de keer.
Dat ik een aantrekkingskracht had, dat wist ik al maar er zijn grenzen. Ondanks lange broek en een Tshirt met lange mouwen heeft de avond me een 10tal beten extra cadeau gegeven.
Alsof die dertig of zo die ik al had nog niet voldoende waren. Terug een krabnacht die wacht.

Geschreven door Waarzijnwenu