Ontbijt op Chinese en Westerse wijze. Westers is toast met confituur, choco of pindakaas. Chinees zijn warme groenten, gember, look, noedels, rijst. Wij zijn zo'n ontbijt niet gewoon, een toast is goed. We nemen afscheid van Joris. Misschien zien we hem in Hualien nog terug. Wij gaan eerst stappen. Aan het eind van de hoofdstraat liggen rijstvelden, we gaan die bekijken. Een klein stukje via een apart fietspad. Dit pad ligt op een oude treinbedding. Die is volledig geasfalteerd, afgescheiden van de weg. We zien dit soort paden op verschillende plaatsen. Ideaal dus voor fietsers, volledig Taiwan is perfect voor fietsers, denk ik. Brede fietspaden, zeer goed asfalt. Echter 1 groot minpunt : die ellendige wind. Op onze scooter gezeten moeten we niet trappen, enkel stevig het stuur vasthouden. Maar als je fietst kan ik me goed voorstellen dat je regelmatig eens vloekt. Weer weg. Een kleine rit met de scooter tot aan het visitors centre van Na'an. Een landkaartje halen en aanwijzingen voor het Walami trail. Een mooie hike van ongeveer 4u. De volledige tocht duurt 6 dagen, over bergen met overnachten in hutten. Daar moet je een permit, toestemming voor aanvragen én krijgen. Dat is té lang voor ons, we doen de dagwandeling. Het eerste uur is licht oplopend maar onverhard, het begint al goed. 2 hangbruggen moeten we over waardoor je een mooi overzicht hebt over het dal. Uitgestrekte vergezichten, heel veel groen, lage bergen, watervallen. Het pad wordt stilaan steiler en ruiger. We genieten ten volle. Dit is één van de mooiste wandelingen die we tot nu toe deden. Na 1u45 stappen komen we aan op het verste punt dat voor ons toegankelijk is. Het is een soort rustplaats met minimale voorzieningen. Een toilet, een plaats waar je je kampeervuurtje kan plaatsen, zitplaatsen. We eten een stukje chocolade, meer hebben we niet bij. Één van de Taiwanezen die er ook zit, geeft ons spontaan een gevulde koek. We zien er waarschijnlijk uitgehongerd uit. Hartelijk dank daarvoor. Na een klein halfuurtje beginnen we de terugtocht. Langs dezelfde weg maar toch zie je nog nieuwe dingen. Een parkwachter trekt onze aandacht. Hij ziet op een boomstam een groepje wespen zitten. Reuze wespen. En gevaarlijk als steken. Een snelle foto kan nog net, dan zijn we snel weg. Om een klein beetje verder terug halt te houden. We horen geritsel in de bomen, geluid. Wanneer we goed kijken, zien we 2 apen in de bomen. Een grotere kijkt ons met grote ogen aan, schuifelt onrustig op zijn boomstam. Tanden bloot en geschreeuw. We zitten niet te wachten op een beet, gaan verder. Na 1u30 afdalen zijn we terug bij onze scooter. Einde van een mooie tocht. We gaan van hier naar Doulan, in het zuiden. Een kuststadje met surfers en een laidback sfeer. Veel dieper in Taiwan willen we niet gaan wegens het gevaar voor dengue koorts. Overgedragen door muggen en aangezien ik hypergevoelig ben voor muggenbeten gaan we het noodlot niet tarten. Voor we echt aanzetten eerst iets eten. Een klein gezellig eethuis met een buitenterras. Dan een stukje via een grotere weg. Afslag naar weg 23. Een landelijke weg moet ons naar Doulan brengen. Niet al té ver, over een berg. Een rit zoals we ze graag hebben. Slingerend baantje, groene natuur, op en af. Heel mooi en leuk rijden. Enkel het weer dat omslaat is een kleine domper op het plezier. Donkere wolken, veel wind. Het wordt stilletjes aan duister. Raar want de afstand was toch niet zó ver en we zien in de verste verte nog geen zee. Verkeerd rijden kan niet want er gaat maar 1 weg. Verder rijden dan maar. Tot onze opluchting komen we uit op een grotere weg én zien we een richtingaanwijzer naar het stadje waar we naartoe willen. We zitten goed. We rijden op een brug, een drukte van jewelste. Het wordt snel duidelijk waarom. Apen palmen de brug in. Ze schooien om voedsel. Voorzichtigheid is geboden. Joris kon dat de vorige dagen ondervinden, ze stalen zijn bananen. Het zal wel iets toeristisch zijn, een man daagt één van de apen uit, een beetje later geeft hij hem voedsel. We rijden verder en komen aan in Doulan als het al donker is. Nochtans is het nog maar rond 18u. Eerst een slaapplaats zoeken. In de hoofdstraat zijn er verschillende. De eerste hostel heeft een kamer maar er is live rugby dus weg rust. De tweede heeft een kamer blijkbaar zonder verlichting. De schakelaar wordt toch gevonden maar is buiten in de hall. Gegarandeerd dat er midden in de nacht iemand het licht zal aansteken, + de prijs is te hoog. De derde is bij een Nederlander. Een oude hostel, verwaarloosd, kapotte ruiten zijn hersteld met tape. En totaal geen privacy. Voor ons is 4x scheepsrecht. In een zijstraat vinden we het Doulan Beach House. Een kleine hostel. Proper. Een jong meisje opent de deur. Er is plaats, we zijn eigenlijk de enige gasten. Kamer proper, eigen badkamer, goede prijs. Verkocht. Chu, de gastvrouw, is een surfer girl. Een echte. Bruin gebrand, bikini topje met losse Tshirt, tattoo's. We gaan vlug nog iets eten. Udonnoedels. Maar geen concurrentie voor Japan. Gewoon eten. We keren terug naar de hostel. Douchen en nog een beetje chillen in de living. Chu komt ons vergezellen. Ze heeft het over haar liefde voor het surfen. Opstaan om 04u om te kunnen surfen om 05u. Tot rond 11u want dan moet ze werken in de hostel. Over haar studiejaar in Amsterdam, grandioos gefaald. Over haar reis naar Spanje. Barcelona, Madrid.. En Ibiza waar ze tezamen met haar moeder naar de disco ging. Tot 01u want dan wou mama slapen, tot ongenoegen van Chu. Over de koude winters op Taiwan, minimale temperatuur van 21℃ is toch echt wel koud. Wel een grappige, die Chu. We gaan slapen. Helemaal alleen in de hostel is echt wel een luxe.

Geschreven door Waarzijnwenu