Wekker om 6u. Nu wel iets deftigs voor ontbijt ttz brood, smeerkaas, confituur, melk. En als extraatje stortregen. Regenjassen en paraplu's bovenhalen. We gaan op eigen houtje, met openbaar vervoer, naar de panda's. Winny heeft alles mooi opgeschreven voor ons, welke bus, waar overstappen op welke bus, welke eindstation. In het Engels en in het Chinees. Eerst bus 53. Zou om de 10' komen. Het is 6u50 als we aan de bushalte staan. 7u, 7u10, 7u20. Geen 53 te bespeuren in onze rijrichting. Wel aan de overkant. Als we op tijd willen zijn voor het voederen en dus veel kans om panda's te spotten, wordt het toch wel hoogtijd. 7u30 en net als we een taxi willen nemen, komen er 2 bussen 53 aangereden. Gelukkig. Dit is toch een heel stuk goedkoper. Heen en terug kost ons 1€ pp. We moeten natuurlijk de ochtendspits en de Aziatische rijstijl erbij nemen. Alles loopt vast op kruispunten. Kruispunten zijn oververzadigd met bussen, auto's, brommers. En toch proberen om voorbij te steken. Tussen het verkeer lopen mensen, venters. Zij proberen iets te verkopen of bedelen. En die buschauffeurs, dat zijn ook geen lieverdjes. Duwen met de bus, toeteren, voorrang of niet, we pakken hem. Het eerste deel is achter de rug. We komen aan bij een eind-begin station. Daar moeten we overstappen op de 87. Juist als we uitstappen, vertrekt er één. We doen teken dat we nog mee willen. Eerst negeren, dan een kort wegwuif gebaar. Om te zeggen : nee, ik stop niet meer. Hoffelijkheid is geen Chinees teken. Gelukkig staat de volgende al klaar. Enkel nog vlug een dweilke slaan en we kunnen instappen. De chauffeur, een jonge gast, is wel behulpzamer. Hij gaat ons laten weten wanneer we moeten afstappen. Maar heel gelukkig ziet hij er toch niet uit. Zoals eigenlijk de meerderheid van de Chinezen. Doffe, emotieloze gezichten. De chauffeur meent het wel met zijn beroep. Aan elke stopplaats stoppen, deuren voor en achter open. Ook al staat er niemand aan de bushalte of moet er niemand afstappen. Gewoon, verstand op nul. Maar hij kwijt zich wel van zijn taak en zet ons, zoals afgesproken, af aan de juiste halte. Het regent nog een klein beetje, bijna niets meer. Dat zit al goed. Ticket kopen. Ik krijg een briefje van 5 yuan terug en wil dit wisselen in 5x1, nodig om straks de bus te betalen. Ik vraag dit aan de kassierster. Eerst terug negeren en hoofd wegdraaien. Ik ben al een beetje aangepast aan het Chinese dagelijkse leven. Ik klop op het venster, blijf kloppen tot ze reageert. Ze kijkt uiteindelijk toch op. Ik vraag om te wisselen. No!! Toch wel, ik heb ze nodig voor de bus. No!! "Ik heb geen biljetten van 1" zegt ze, en terug dat wegwuif gebaar. Godvme. Dat is echt van niet willen want haar openstaande kassa puilt uit van de 1 yuan briefjes. Dan zijn ze nog niet van me af. Mijn werkterrein verlegt zich naar haar collega. Daar een beetje kogels afvuren. Die is bedeesder, durft uiteindelijk niet te weigeren en wisselt mijn briefje. Stalen zenuwen, doorzettingsvermogen en grote stoute schoenen zijn toch wel onontbeerlijk in China. Op zoek naar de panda's. Op onze weg krijgen we het gezelschap van 2 meisjes. Eén uit Bosnië, de andere uit Wit-Rusland. Het zijn air-hostessen bij Etihad Airlines. Een tussenstop van 23u, ideaal volgens hen voor een panda bezoekje. In tegenstelling tot ons, zijn zij wel volledig opgetut. En ze komen uit een hotel. En met de taxi. En veel te veel betaald aan een corrupte taxichauffeur. Je kan bordjes volgen waarop staat wat er te zien is. Onze eerste afslag brengt ons bij onze eerste panda. Op de poep gezeten, knabbelt ze aan de bamboe. Minutieus de buitenste schil er af en de verse, groene bamboescheut wordt verorberd. Ik zie het beeld voor mij van Titi aan tafel, ook minutieus de korstjes van de boterham aan't snijden. En dan boterhammetje binnenspelen. Ongelooflijk hoe de panda de bamboe met zijn poot neemt, met de tanden de schil verwijderd en de rest opeet. Gezeten op de poep, soms eens plat op de rug liggend. De volwassen exemplaren wegen tot 50-60kg en eten per dag evenveel kg aan voedsel. Bamboe, fruit, speciaal pandabrood, heel uitzonderlijk iets van vlees. Wegens een kort darmkanaal nemen ze weinig voedingsstoffen op en moeten ze continu veel eten. Toch eens met Titi naar de maag-darm specialist gaan. We zien wat verder een groep met volwassen dieren en met jongen van ongeveer 1j oud. Speels eten van elkaar stelen. Nog wat verder is er de crèche. 1 pasgeborene ligt in een couveuse. Je kunt met moeite zien dat het een panda is. Een andere kamer in dit gebouw huisvest 4 jongen, maximaal een paar maanden oud. Koddig naast elkaar gelegen op een handdoek. Rondwandelen in het park is de beste manier om te zoveel mogelijk panda's te spotten. Afgesloten openlucht hokken zijn het speelterrein van de panda. Er is heel veel moeite gedaan om het hen naar hun zin te maken. Heel veel groen, klimtuigen. Het ganse park is trouwens zeer mooi aangelegd. Er zijn de zwart-wit panda 's zoals we ze kennen en er zijn de rode panda 's. Veel kleiner. Zien er totaal anders uit. Lopen ook achter een afsluiting maar kunnen er over. En er wordt gewaarschuwd dat ze agressief kunnen zijn. Voorlopig is hun enige bezigheid eten. Buiten de gekende opdringerige Chinees valt het nog wel mee qua toeristen. Meestal kunnen we goed foto's nemen. 1x moet er flink geduwd worden om onze positie te behouden. Na een drietal uur zijn we rond, hebben we heel mooie foto's en vrij veel panda 's gezien. Een aanrader. We gaan met de lokale bus terug. Vrij goede aansluiting van bussen. Terug dezelfde vaststelling : weinig gelukkige mensen in China. Rond 13u zijn we terug in de hostel. We hebben onze kamer nog, we kunnen nog een douche nemen. Rugzak pakken. Uitchecken. Net als we willen weggaan, komt Winny binnen. Ze is blij ons nog eens te zien. Het is wederzijds. Ze gaat mee tot aan de straat en roept een taxi voor ons. Ze laat hem in het Chinees weten welk station we moeten hebben. En dan nemen we afscheid van haar. Hartelijk, er wordt zelfs geknuffeld. Voor haar zouden we nog terugkomen. Misschien als ze emigreert naar een ander land. Een brave taxichauffeur brengt ons tot aan het treinstation. We waren hier al een paar dagen terug, we kennen een beetje onze weg. De wachtruimte voor de trein zit vol Chinezen, een paar westerlingen. Gekende taferelen : rochelen, spuwen op de grond, drukte, duwen, mensen geladen als muilezels. Halfuur wachten en we kunnen instappen. Het is de Chinese hogesnelheidslijn, de Maglev. Hij zit goed vol. Naast ons komt een meisje met een jonge baby. Gelukkig een braafken. Het is geen shinkansen, onze maximale snelheid is 197km/u. Maar wat deze wel heeft : security die alsmaar op en af loopt, een hostess die ook catering doet, een kuisvrouw die continu de gang swiffert. Kolonel Linet waakt over ons. Wat deze dan niét heeft : rust, orde, beschaafde mensen die niet continu rochelen, geen lawaai maken. Bij één van de stations stappen mensen op. Owee als je je plaats verliet. Die wordt direct ingepalmd door de nieuw-gearriveerde. Hij staat de plaats wel af als je terugkomt, maar toch. Na 2u komen we aan in het eindstation. Gevecht om eerst af te stappen, duwen uiteraard. Er moet ons iemand staan op te wachten die ons naar de boot brengt. Hij zou een papier hebben met onze naam. Inderdaad, aan de uitgang staat een man met een papier met onze naam. Naam, voornaam, namen van dooppeter en meter. Een zeer gestresseerde man. Vanaf het moment dat hij ons ziet, begint hij hevig te zwaaien. Dat we hem moeten volgen. En hij zet het nog juist niet op een lopen. Wij, geladen met grote rugzak, dagrugzak en plastic zakken met eten moeten hem proberen te volgen. Tot aan de taxistandplaats. Daar vlug vlug in de taxi en weg. De taxichauffeur was in een vorig leven formule 1 piloot want aan een behoorlijke snelheid doorkruist hij het drukke stadsverkeer. Soms, voor ons, over het toelaatbare. Kruispunten afsnijden, verkeer volledig blokkeren om als eerste aan de lichten te kunnen vertrekken. Maar één troost, alle taxichauffeurs doen het. We vragen aan de begeleider om ergens te stoppen voor eten. Het is van deze morgen 6u geleden dat we iets deftigs aten. Yes yes. Na 5' stopt de taxi, de begeleider springt eruit en zegt vaarwel. De taxi vertrekt terug. In zijn gekende stijl brengt hij ons tot aan de haven. Het eerste schip dat hij ziet, stopt hij. Dit is jullie schip, uitstappen. Echter, dat is ons schip niet! Discussie dat hij ons verder moet brengen tot aan het juiste, Victoria Anna van de Victoria rederij. Met veel tegenzin rijdt hij verder. Tot aan een wegversmalling. Daar staat politie, of zo iets. De chauffeur mag zogezegd niet verder, niettegenstaande verder toch auto's staan. Terug een ganse discussie. Hij kwaad, ik dan maar kwaad terug. Hij schiet uit zijn vel, insgelijks. Slaande deuren. Van de "politie" mag hij niet verder rijden. Er zit niets anders op dan uit te stappen en te voet verder. Uiteindelijk is het 10' stappen maar het gaat om het principe. Als je betaalt voor iets moeten ze ook afleveren. En we zijn nog niet thuis. Opstappen op het schip. Vriendelijke jonge meisjes aan de receptie. Paspoorten etc. En of we de extra's nog willen betalen. Extra's, voor wat? We hadden een alles inclusief. Terug een discussie, de ganse historie met de taxi wordt er bij gehaald. Ze voelen waarschijnlijk nattigheid, 5' later staat cruise manager Marion aan de receptie. Engels met accent, Duitse denken we. Dat het de schuld is van onze gids. Hebben we niet, mevrouw, we boekten via de hostel. Dat we die extra's voor tips etc moeten betalen. We denken er niet aan. We zouden eerder een upgrade moeten krijgen voor al die miserie. U kan een upgrade krijgen voor een meerprijs. Dat we niet tevreden zijn over de service. Dan gaat ze te ver. "Ja zoetje"zegt ze, "wij zijn niet verantwoordelijk". Zal ik eens antwoordje geven. Dat nooit iemand verantwoordelijk is als er iets misgaat. En dat ze ipv zoetje MENEER tegen me mag zeggen. Ze ziet direct in dat ze over de schreef ging en biedt verontschuldigingen aan. En als klap op de vuurpijl komt het nieuws dat inderdaad alles al betaald is. Dan maar vlug tegen de meisjes aan de receptie zeggen dat ze onze sleutel mogen geven en dat alles in orde is. En weg. De meisjes lachen een beetje. Krijgen het vol terug dat er weinig te lachen valt. Ah ja, zij weten van niet beter, worden waarschijnlijk mega uitgebuit. Onze kamer is het eerste lichtpuntje. Een supermooie kamer, alles perfect in orde. En een buitenterras. Eindelijk, rust. We gaan terug van de boot, iets zoeken om te eten. Niet alvorens een papier te ondertekenen dat het op eigen verantwoordelijkheid is. Where do I sign? Één slimme Chinees heeft een eetkraam aan de dokken. Noedelsoep met groenten. Genoeg als avondmaal. We kopen nog een bidon water, uiteraard na afdingen. Ruim op tijd terug op het schip. Op tijd voor de crew voorstelling. Op het deuntje van Mission Impossible maken ze hun entree. Worden ze één voor één voorgesteld. En een voorstelling van het programma voor morgen. En dan terug naar onze kajuit. Douchen terwijl we afvaren. Op een lichtjes wiebelend schip vertrekken we, zowel op de Yangtze als in slaap.

Geschreven door Waarzijnwenu