Na een korte nachtrust loopt de wekker af om 8u. We zijn al vroeger wakker, zoals kleine kinderen die op sinterklaas wachten. Vandaag gaan we op stap met husky, sledehonden.
Goed induffelen is de boodschap want het is een relatief statische activiteit.
Corina wacht ons op bij de kennel. Oordopjes meenemen was eigenlijk ook geen slecht idee geweest. Die honden blaffen, huilen als voor dood. Nerveus om te vertrekken, of van de kou? Alhoewel, het is warm vandaag. Het is maar -18 à -20.
We krijgen uitleg over hoe we de slee moeten sturen, lees hoe we moeten remmen. Want eens die honden gelanceerd zijn, is er geen houden aan. 2 soorten voetremmen : één om te vertragen, één om de slee echt vast te zetten. En zelfs een anker voor het geval je stopt en de slee wil verlaten. Anders wordt het een lange achtervolging.
We rijden in 2de positie, het valt op zich wel mee om die slee te berijden. De honden hun ding laten doen, af en toe eens bijremmen. En vooral niet vergeten om van omgeving te genieten. Een prachtig winters landschap, afwisselend bossen en open vlaktes. Open vlaktes die eigenlijk dichtgevroren meren zijn. Geen nood, het ijs is dik genoeg na maanden hard vriezen.
Om het half uur stoppen we, de honden even op adem laten komen, wisselen van chauffeur. Diegene die in de slee zit, heeft de warmte van een dekentje, de menner staat een beetje te verkleumen achterop. Stoppen is een beetje stressen : maken dat je slee vast staat ; blaffende huilende honden die gelukkig wel redelijk tam zijn en strelen leuk vinden.
Dit is het noorden in zijnen puren : buiten in de natuur, een wit landschap, ijskoud maar geen storende geluiden van motoren.
2u30 duurt de tocht. Zeer leuk, zeer authentiek maar lang genoeg voor ons. Een beetje te passief.
We keren terug naar de kennel, laten de honden en Corina achter en gaan lunchen. Terug een beetje van alles : slaatjes, warme en koude groenten, soep, kip met rijst. Veel te veel, alhoewel, voor sommige is het nooit genoeg.
Een 45' rusten in het salon, chillen bij het haardvuur. Een beetje keuvelen met medereizigers uit Merelbeke.
Zij doen een wandeling, wij gaan langlaufen. De eerste keer, weeral een belevenis. Dat begint al met het proberen aandoen van de skies. De binding is compleet iets anders dan bij gewone skies, we slagen er na wat sukkelen toch in. 1m vooruit, baf op de grond. Terug opstaan, 5m vooruit, boem weeral op de grond. Toch niet zó simpel precies. Concentreren!!! We slagen er uiteindelijk toch in om op een ietwat fatsoenlijk manier de loipen te volgen. Alleen met zijn twee door een bos. Of toch niet. Een kudde rendieren kruist ons pad, ze zijn precies even nieuwsgierig als wij naar hen. Ze zijn semi-wild, hebben een eigenaar maar lopen toch los in het wild. Ze poseren even voor een foto en vervolgen, net als wij, hun weg.
Een eerste lus zit er op, we kunnen nog een 2de van 2 km eraan koppelen. Wat we ook doen. Een stukje op de rivier, daarna 30m klimmen. Dat valt redelijk tegen met die skies. Lang geleden dat we zo gezweet hebben.
Een beetje vermoeid komen we bij de lodge aan. Toch meer inspannend dan we dachten. Maar met een goed gevoel, weeral van iets nieuws geproefd.
We gaan douchen, eindelijk wat zweet afspoelen.
Pikdonker. Misleidend want het is nog maar 16u. Een paar uur niks doen, een dood moment. Ideaal voor het schrijven van een verhaaltje.
Straks eten, slapen. Morgen een ganse dag sneeuwscooteren

Geschreven door Waarzijnwenu