Vroeg dag, weeral. We gaan met de publieke bus naar Da Lat. Dat is veel goedkoper dan de toeristen bus waarmee we hier naar toe kwamen. En hij pikt ons op aan de hostel, rijdt tot aan de volgende hostel. Alles wat gemakkelijk is. Als ontbijt vroegen én kregen we een gekookt ei. Beter. 6u30 stappen we op. Simone en Maria zitten er ook in. En wij twee. Maar niet voor lang. De Ford Transit stopt regelmatig en laadt mensen op. Continue toeterend rijdt hij door de straten. Aan de zijdeur staat een jonge man. Hij is de kassier. Vraagt 150.000 dong voor de rit. Als we hem er op wijzen dat het eigenlijk maar 120.000.is, zegt hij OK. Je kan het hem niet kwalijk nemen dat hij probeert bij te verdienen. Hij hangt half door het raam. Hij kijkt uit naar mensen die de bus willen nemen. Of probeert anderen in zijn busje te krijgen. Het wordt een duiventil. Heel frequent wordt er gestopt. Iemand eruit, 3 anderen erin. Zo gaat het alsmaar door. Of er wordt gebeld. Blijkbaar iemand vergeten. Keren en met volle snelheid terug. Een man oppikken en weer weg. Een vrouw met 2 kleine kinderen. We lachen naar haar, krijgen een lach terug. En ze toont ons zomaar een filmpje op haar Gsm van haar dansende kinderen. Op een bepaald moment zit het busje echt proppensvol. In de Transit zitten, staan op dat moment 19 mensen. Een paar worden onpasselijk door de meer dan vlotte rijstijl van de chauffeur. Ik neem een klein jongetje op mijn schoot. Zo kan er iemand meer neerzitten. De plaats naast mij komt vrij. De jongen zijn vader zet zich neer. Zijn zoon zet zich neer op vader's schoot. Nog geen 2' later begint hij over te geven, gans zijn T-shirt en broekje vol. Dat was nipt voor mij. We helpen om hem terug proper te krijgen, bieden toiletpapier en verfrissingsdoekjes aan. Het is waarschijnlijk niet de eerste keer want uit een tas worden een vers shirt en broek genomen. Met nog een goed uur te gaan een volgende stop. Een oudere dame staat aan de kant van de weg. We stoppen. De kofferruimte wordt geopend, alles uitgeladen. En dan beginnen ze alles wat de vrouw mee heeft in te laden. Grote zakken aardappelen, wortelen. Stokken suikerriet. Mango's, bananen. En een stuk of 10 levende kippen. Gewoon los in de koffer. Tot grote schrik van Simone. Als de kip 1x kakelt, zit Simone bijna tegen het plafond. Kortom, een busrit om nooit te vergeten. We hebben goed gelachen. En we waren de ganse rit beschermd door de maagd Maria. Na 5u komen we aan in Da Lat. We worden keurig aan de hostel gedropt. De eigenaar van Cam Ly, Tri, staat ons op te wachten. Een vlug onthaal. We worden direct doorverwezen naar een collega van hem. Die geeft ons info over tours die je bij hem kan boeken. Een zogenaamde Easy Rider. Een organisatie die motortrips doet. Je kan bij hen achterop of zelf rijden. Maar er zijn al een heleboel die de naam hebben overgenomen. Wie de originele Rider is, weet bijna niemand meer. Wij zijn een beetje verontwaardigd over de manier van ontvangst. Én de zogenaamde gids spreekt verschrikkelijk slecht Engels. Híer doen we niet aan mee. We stappen richting centrum. We komen Rebecca tegen. Een Engels meisje die we ontmoetten in de Mekong delta. Zij geeft het adres van een goed evenementen organisatie. Straks eens gaan kijken. Eerst iets eten. Een vegetarisch restaurant. We gaan luisteren bij een bureau over een motorrit. Wat onduidelijke info. Op de terugweg zitten Simone en Maria in een cafeetje op het terras. We vergezellen hen voor een koffie. Ik geraak niet gewend aan de smaak. Zeer zoete koffie, bijna een chocolade smaak. De bonen worden blijkbaar geroosterd in boter, soms zelfs chocolade. Van daar. We nemen nogmaals afscheid. Wie weet tot nog eens. Onze zoektocht naar een motortrip brengt ons bij Mr Wing. Een iets oudere man die beweert de echte Easy Rider te zijn . We hebben goede reviews over hem gelezen én hij ligt ons wel. Een serieuze kandidaat. We krijgen een offerte voor een korte en een 6 daagse trip. Die laatste lijkt ons wel iets. In 6 dagen via het binnenland tot in Hoi An. Nog eens over nadenken, wat cijferen. Als avondmaal eten we nog eens op straat. Een kleine BBQ op je tafel, je kiest wat je wil. Simpel, lekker, goedkoop. Als we terugkomen in de hostel, is er een feestje. Cam Ly bestaat in zijn huidige vorm 1 jaar. Er is, ja hoor, BBQ. We zetten ons bij, drinken iets mee. We raken in gesprek met een Amerikaans koppel. Ze werkten in Brussel, gaan nu via een lange (2 maanden) omweg terug naar de USA. Ook een Canadese jongen zit bij. Hij begon met vrienden te reizen in Azië, was zijn gejaagd leven beu. Hij heeft alles opgegeven en geeft nu Engelse les in Vietnam. En is veel gelukkiger. Tri heft het glas op zijn feestje. Happy new beer. Het zal niet het laatste biertje zijn. Tezamen met zijn collega's vieren ze flink verder. Hun ogen staan al op half zeven, drank en Aziaten gaan niet samen. Wij gaan naar onze kamer om 21u30. Het zal duren tot middernacht tot het stil wordt en wij de slaap kunnen vatten.

Geschreven door Waarzijnwenu