Het is vroeg dag. Een klein beetje gebroken staan we op. De bedden, of liever gezegd de matrassen, waren zeer hard. De Hmong leven volgens het licht. Slapen bij donker, opstaan bij licht. We moeten volgen. Temeer omdat de kleinste al van vroeg in de morgen loopt te krijsen. We krijgen ontbijt op het terras. Het is al mooi weer, een aangename temperatuur. Elke dag met zo'n uitzicht de dag beginnen, daar zouden we voor tekenen. We krijgen pannenkoeken, gemaakt door Tsa, de man des huizes. Met een koffie erbij. Dat mogen ze ook in dezelfde papieren erbij zetten. Tezamen met Tsa speur ik met de verrekijker de horizon af. Het is nog te vroeg voor actie. Een uur of 2 later nemen we afscheid van de familie, Tsa brengt ons naar Eddies homestay. Door de rijstvelden, balanceren op een smalle rand. Voor Tsa is het dagelijkse kost. Hij draagt zelfs een stapel planken op de schouder. Een halfuur later zijn we er al. We nemen afscheid van Tsa, een doodbrave man. Rond de middag vertrekken we voor een kleine wandeling in het dorp. Er lopen al heel wat toeristen rond, gestalkt door locals die iets proberen te verkopen. Toerisme brengt veel goede dingen maar ook minder goede dingen. Het authentieke lijkt hier nu ver zoek. Later zal Eddie dit beamen. In het centrum van het kleine dorpje kan je bijna niet meer ongestoord rondlopen. Continue komen ze zeuren : koop, koop. Je kan het hen natuurlijk niet kwalijk nemen, iedereen probeert zijn boterham te verdienen. Het jammerlijke is dat kleine kinderen ook ingeschakeld worden, om op het gemoed in te spelen. Ze moeten kleine armbandjes verkopen. Eens thuis krijgen ze van hun ouders te horen dat ze niet meer naar school moeten, dat ze op deze manier ook geld kunnen verdienen. Wij proberen de drukkere straat te vermijden door zijstraatjes op te zoeken. Zo kunnen we ietsje rustiger stappen tot aan de rivier. We volgen die tot we bijna aan onze homestay terug zijn. Het valt op hoeveel er gebouwd wordt. Door het toerisme komt er geld, dat wordt gebruikt om betere en vooral meer homestays te bouwen. Iedereen wil een deel van de koek. Ik vrees dat binnen een aantal jaren er niet veel meer echtheid zal zijn. Nu al moet je héél goed uitkijken welke toer je boekt, er zitten al veel slechte tussen. Tussendoor, als je wil, snel een bezoekje aan de kapper. Op straat. Da's ook wel handig, gewoon het haar bijeen vegen. Als we bij de homestay aankomen, is Hien, Eddie's vrouw, bezig een rondleiding te geven aan nieuwe gasten. Het is een Nederlands koppel, Harm en Loes. Direct is er een goed contact, we hebben een leuk gesprek. Er komen nog 3 Nederlandse jongens, voorlopig is er van hen nog geen spoor. Rond 18u20 gaan we naar de bamboe bar, tijd voor het avondmaal. Op het terras buiten zitten 3 jongens, daar zijn ze. Bas, Nicky en Peter. De laatste twee zijn vlotte kerels. Rad van tong, droge humor. We eten samen. Het wordt een heel leuke avond. We blijven met zijn allen nog wat hangen, drinken iets. Het is snel 22u, bedtijd.

Geschreven door Waarzijnwenu