Er zou een wet moeten bestaan die slaan met deuren in hostels met de doodstraf bestraft. Vannacht weeral hetzelfde. De nacht begint rustig. Na een uurtje of zo (23u30) beginnen ze er weer aan. Slaande deuren, tot een stuk in de nacht. Wat mensen nog zo laat doen, met zo veel lawaai, ????. Maar goed. We moeten er vroeg uit (6u), we hebben een afspraak met sumo worstelaars. We gaan naar een sumo stal, de Kataonami Sumo Stable. Zo wordt het huis genoemd waar ze verblijven, trainen. Ze beginnen's ochtends vroeg met trainen, wij pikken in rond 7u35. We krijgen een gans blad met gedragsregels. Geen lawaai, stil zitten, blijven tot het einde, niet eten of drinken, niet slapen, geen flits. Er heerst een grote sereniteit in de ruimte. Er zijn allerlei worstelaars, van jonge beginneling (15-16j) tot gevorderden. Er zijn 2 belangrijke vechters. Tamawashi Ichiro, 30j, 189cm en 166kg. De tweede is Tamaasuka Daisuke, 31j, 183cm en 153kg. De eerste is een sekitori. Dwz hij vecht in één van de hoogste professionele categorieën, heeft een aantal voordelen zoals mogen trouwen, een aparte kamer, een supportersclub, een deftig salaris en bonussen, mag mooiere kledij dragen. Ook makkelijk te herkennen aan de witte mawashi of gordel. Beide zijn imposante kerels. Als we aankomen zijn ze bezig in de ring/zaal, de dohyõ. De zaalvloer bestaat uit klei bedekt met zand. Ze zijn bezig met stabiliteits oefeningen, op één been staan en balanceren. Stretchen is ook een groot onderdeel. Als iemand niet ver genoeg kan buigen of in lijn staan, duwt een andere hem dieper door of moet hij zo dicht mogelijk bij de muur staan en zo zijn oefening doen. Dan worden allerlei kracht oefeningen gedaan. Press ups, elkaar wegduwen, elkaar gebruiken als gewicht, op techniek de dohyõ door lopen. Vooraan zit de coach, sekiwake Tamakasuga. Een voormalig sumo worstelaar. Bij alle bewegingen die ze doen, geeft hij commentaar, raadgevingen. Van de laagste tot hoogste gerangschikte aanvaarden ze het advies, zonder morren. Het lijkt soms of hij ze ondervraagt, test. Nadien gaan ze water halen met een schep uit een emmer in de hoek van de zaal. De trainer neemt een kleine slok, spuwt de rest uit op de grond. Volledige toewijding, respect van de worstelaars. voor hun trainer. De jongste van de bende, +/- 15j, doet mee met de trainingen. Maar wordt ook voor van alles en nog wat ingezet. Water brengen, de ring borstelen, sumo's zweet afdrogen. En soms ook als voorbeeld of "gebruiksvoorwerp" door de trainer. Om iets uit te leggen, om een beweging te tonen. Het kneusje van de groep maar een leerschool waar alle beginners door moeten. Als je de sumo's ziet, is je eerste gedachte : zwaarlijvige, papperige mannen. Niets is minder waar. Ok, ze hebben wel een vetrolletje hier of daar te veel. Maar daar onder zijn ze één brok spieren met een hoge graad van lenigheid. En ze kunnen flink diep gaan. Het zweet regent hen af, ze zetten door tot ze er bijna bij neervallen. Maar het meest indrukwekkende is wanneer ze tegen elkaar beginnen te vechten. Een gans ritueel bij het betreden van de dohyõ, bij het zich klaarzetten om te vechten. Als ze elkaar "aanvallen" klinkt een hevig geluid van twee lichamen die botsen. 1x botsen eerst de hoofden tegen elkaar met een hevige hoofdbloeding tot gevolg. Bloed afvegen en verder. Als ze elkaar proberen uit de ring te duwen of tegen de grond te werpen, barst een hevige strijd los. Twee kolossen waar je niet tussen wil zitten. Verschillende gevechten na elkaar tot ze bijna niet meer kunnen. Tussenin stretchen, buiten afkoelen. De training die wij bijwonen duurt tot 10u30. Ze wordt afgesloten met een meditatie moment. En dan krijgen wij de kans tot het nemen van foto's met hen. Zijn het uiteindelijk toch nog lieverds. Zelfs de coiffeur komt er bij. En ondertussen is één van de sumo's begonnen in de keuken met eten klaarmaken. Volgende week is er een grote wedstrijd. We wensen hen veel succes. We bedanken hen en de trainer, en nemen afscheid. Toch wel onder de indruk stappen we weg. In een klein cafeetje laten we alles bezinken. Dit wordt zeker één van de hoogtepunten van onze reis. Onze volgende afspraak is met Sofie, een ex-collega van Titi die al een jaar woont en werkt in Tokyo. Zij gaat ons een beetje wegwijs maken in Tokyo. Hopelijk veel binnenplaatsen want het giet nog eens voor de verandering. Het zou de laatste dag zijn. Vanaf morgen droog en zon. Eerst iets eten. Okonomiyaki, de soort pannenkoek. We kiezen onze ingrediënten, mengen alles en gieten het uit op een bakplaat. Een paar keer draaien en klaar is kees. Lekker. Nadien lopen we door Kappabashi-dori. Een grote winkelstraat met vooral groothandels, materiaal voor restaurants. Potten, pannen, allerlei benodigdheden. Winkels met de echte Japanse messen. Andere met prullaria. Een paar verkopen zelfs nep voedsel. Zo van die plastic voedselvoorbeelden die ze in de etalage leggen. Sommige zeer waarheidsgetrouw. Bij een koffietje bijpraten over vroeger en nu. Over werk, leven in Japan. Én over haar zwangerschap en nakende bevalling, nl binnen 3 weken. Met Titi als raadgever zit ze op de juiste plaats. We spreken af met haar man, Pieterjan. Hij komt van werk naar Ueno, een volksere buurt van Tokyo. Wij lopen nog wat rond. Zien heel veel winkels. De neonverlichting begint te komen. We gaan sushi eten met hen, kaiten zushi. Maar een betere. De zaak is vooral gekend voor zijn tonijn. We krijgen nog een heel klein beetje Japanse les van hen. Hoe beter en vooral correcter te bestellen, in het Japans. Nooit te oud om te leren. Rond 21u30 nemen we afscheid, nemen we verschillende metrolijnen. Eén van de volgende dagen spreken we terug af. In het naar huis gaan komen we nog langs de Sensoji tempel. Een vrij groot complex dat nu baadt in de verlichting. Maar mooi, sfeervol verlicht. En heel dicht bij de hostel. Handig want het wordt stilaan laat, het was een lange dag.

Geschreven door Waarzijnwenu