Het zal een kletsnatte dag worden.
Al bij het opstaan is er een miezer, een grijze hemel.
We kunnen wel nog ontbijten op ons terras, met zicht op de zee.
Zelfgemaakt ontbijt: granola met yoghurt en fruit.
Een super mooie locatie maar met dit weer kunnen we er niet ten volle van genieten. Jammer.
We checken uit bij de Franse eigenaars, Corinne en Laurent.
We babbel die vrij nuttig zal blijken.
Eerst over hoe ze hier terecht kwamen. Na een lange carriëre als chef had hij het gehad, wou hij een ander leven.
Dat vond hij hier. Niet voor het grote geld, gewoon genoeg verdienen om uit de kosten te komen en nog iets over te houden.
Als we met hem overlopen hoe onze verdere reis er gaat uitzien, geeft Laurent ons wat wijze raad. Daar niet naartoe gaan, dat vooral niet doen, dat vooral niet missen.....
Ook over de weg die we planden voor vandaag. Die kunnen we niet nemen. Er is gisteren en vandaag veel te veel regen gevallen, verschillende rivieren die we moeten kruisen hebben geen brug. En met deze waterstand kan je er niet doorheen. Gelukkig dat we dit nu weten, anders een hele trip voor niks.
We nemen afscheid en vertrekken.
De oprit ligt er nog een beetje slechter bij, door die regenval. Gelukkig hebben we 4x4 én rijden we naar beneden. Waardoor we niet in de problemen komen.
Het begin van onze rit brengt ons langs mooie dorpjes, heel klein en typisch.
De keerzijde van de medaille is dat we héél slechte wegen moeten berijden. Grote putten, grote stenen. Met die regen.
Een stukje van de weg die we initieel wilden nemen, doen we in omgekeerde richting, tot Paquera. De wegen zijn hier gelukkig zeer goed, zelfs naar Belgische normen. Mooi nieuw asfalt, zonder putten deze keer. Soms wel flink oplopend maar da's geen probleem voor onze auto. Sommige bromfietsen en vrachtwagens daarentegen hebben alle moeite om boven te geraken.
Had ik al gezegd dat het regende? Nog steeds.
Het Nationale park dat we willen bezoeken laten we dan toch maar aan ons voorbij gaan, kletsnat worden en geen beestjes zien, daar is niet veel leuks aan.
In Paquera zijn we iets na de middag, plaatsen genoeg om te lunchen.
Eentje springt in het oog als we er voorbij rijden wegens veel lokaal volk. Lulla is de naam. Toch maar eens kijken.
Een jollige man komt ons al tegemoet. Hij lijkt heel sympathiek, we wagen het er op.
Stukjes vlees op de BBQ, met groeten. Goed voor ons. We zitten droog onder een afdak, er kan niet veel gebeuren.
Bij het afrekenen vraagt de man wel duizend keer of alles Ok was, of het lekker was. Blijkt dat die man Lulla heet.
Het kon familie van me zijn, getuige een foto.
We vertrekken, een stukje terugkeren op die goede weg.
Wat verderop: weeral politiecontrole.
Vooral de toeristen worden eruit gehaald. Controle op drugs.
Mijn rugzak en een klein tasje moeten open, een nasale controle.
De achterruit van de wagen open, terug eens snuffelen.
Controle van paspoort en rijbewijs. Alles is OK, we mogen verder.
De koffer mag dicht blijven. Rare manier van werken. Voor hetzelfde geld zit de koffer vol met allerhande drugs en komen we er mee weg.
Ook jammer: geen BOB sleutel want blazen staat ook niet op het menu.
We volgen Waze, die zou het meest betrouwbaar zijn.
Het is nog een eindje rijden tot ons eindpunt, Monteverde. We willen daar graag vandaag al aankomen, zo zitten we goed op schema voor onze activiteiten morgen.
Waze is dus de beste, tot op een bepaalde hoogte. Een heel klein grindbaantje moeten we volgen. Tot dat baantje blijkt op te houden aan een rivier. En erdoor is helemaal geen optie wegens teveel sterk stromend water. Doeme, dat wordt terugkeren.
We gaan op zoek naar een plaats waar we toch kunnen oversteken, niks te vinden.
Een jongen die op het land aan het werk is, vragen we raad. We moeten een heel aantal kilometers terugkeren, dan links rechts.... We verstaan er maar de helft van. Maar genoeg om te weten dat onze reistijd een stuk langer zal zijn. Er zit niks anders op dan terug te keren.
Een man op een bromfiets komt onze richting uit, toch nog maar eens vragen voor de zekerheid.
Deze verstaan we maar voor een vierde. Ook omdat bijna elk einde van de zin afgesloten wordt met een "Ahaaa". Maar voor ons op een super grappig manier.
Wanneer we wegrijden schieten we allebei in een slappe lach die niet lijkt op te houden. Ge moest er bij zijn om de grap er van in te zien.
Het lachen vergaat ons een beetje wanneer we zien hoever we nog moeten. Wat we zeker niet willen doen is in het donker rijden, we gaan er echter niet kunnen aan ontsnappen.
Wanneer we een klein dorpje doorrijden is het aanschuiven. Blijkt dat een auto op zijn kop in de gracht ligt. Met tientallen mensen eromheen. En een kijkfile, da's dus overal hetzelfde.
Onze lach gaat helemaal weg wanneer we in de pikkedonker een bergpas over moeten. In de regen maar dat wisten jullie dus al.
Donker is hier ook echt donker.
De GPS zegt 1u30 over 39km, dan weet je al welke wegen er aan komen: slechte.
Al bij al valt de staat van de weg nog redelijk mee.
Maar die slingerbaan in het donker is toch opperste concentratie. Vooral want het asfalt ophoudt en we weer die verdomde putten krijgen.
Waze was juist, we hebben meer dan dat uur nodig voor die ene weg.
Het allerbelangrijkste is dat we heelhuids aankomen in Monteverde, ons einddoel.
Onderweg heeft Titi een guesthouse gezocht, de Dreams Lodge wordt het voor één nacht. Een klein familie hotelletje.
Een vriendelijke jongen Yariel ontvangt ons en toont onze kamer.
Een simpele basic kamer maar we hebben een bed, een douche. Soms moet je downsizen.
Wat er helaas niet vermindert zijn mijn beten. Onderweg voelde ik af en toe een prikje, blijkt dat ik nu op mijn bovenlichaam nog eens een extra 30 of zo beten erbij heb.
Wat me doet concluderen dat er iets in mijn kleren moet zitten.
We zijn vandaag zo goed als niet uit de auto geweest, enkel bij Lulla. Alwaar ik rijkelijk de antimuggenspray heb gebruikt.
Het lijkt alsof er vlooien of zoiets in mijn Tshirt zit.
Er zit niets anders op dan morgen naar een wasserij te gaan en al maar dan ook al mijn kleren te laten wassen.
Nu smeren tegen de jeuk en we gaan eten.
Iets wat Yariel ons aanraadt.
Op 300m hier vandaan maar toch maar de auto nemen, je weet wel waarom. Inderdaad, regen.
Monteverde is al iets toeristischer, duidelijk als we naar het restaurant gaan.
Grote groepen toeristen, veel drukker dan we de vorige week hadden.
We zullen een beetje moeten aanpassen.
Al bij al toch nog lekker gegeten.
Ik voel terug een prikje onder mijn Tshirt.
Ik voel ook iets kleins.
Wanneer ik het vind, is er een klein wit beestje, de grootte van een fruitvliegje, dat tevoorschijn komt. Is dit de boosdoener van al mijn jeuk leed (laatste foto).
Toch maar voor de zekerheid alles laten wassen morgen, 100 beten (kzal er niet ver van zitten) zijn toch echt wel genoeg.

Geschreven door Waarzijnwenu